เราเกิดความรู้สึกเบื่อ ๆ เซ็งๆ เครียดกับสังคมที่กำลังดำเนินอยู่บ่อยมาก ตอนนี้เราเรียน ป.โท ใกล้จะจบล่ะ เพิ่งสอบเล่มไป แต่แทนที่จะรู้สึกดี รู้สึกโล่ง กับรู้สึกเซ็งตัวเอง อารมณ์นอยด์กับตัวเอง ว่าทำไมถึงออกมาห่วยขนาดนี้ มีความรู้สึกว่าอาจารย์ผิดหวังในตัวเรา อาจารย์ผู้สอบ ถามอะไรตอบไม่ค่อยได้ พอเพื่อนๆสอบ แล้วอาจารย์ผู้สอบเชิญมา ใจดีมาก ทำให้ดูการสอบของเพื่อนชิวๆ มาก แล้วของเรา T_T ละเอียดและเยอะอะไรขนาดนี้
เบื่อเพื่อนบางคน ที่ชอบยุ่งวุ่นวาย วิพากษ์วิจารณ์คนอื่นๆ ให้เราฟัง ชอบว่าคนนั้นคนนี้ พอฟังมากๆ เข้าเรารู้สึกเครียด รู้สึกสังคมที่เผชิญไม่มีความจริงใจต่อกันเลย หน้าอย่างลับหลังอีกอย่าง เวลาเราทำอะไรโกะๆ ชอบว่าเราไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว เช่น เวลาเขาขอให้เราถ่ายรูปให้ เราก็ถ่ายให้ แต่เราเป็นคนไม่ชอบทั้งถ่ายรูปและถูกถ่าย ก็จะชอบว่าให้เราถ่ายไม่ได้เรื่อง ไปไหนมาไหนก็ถ่ายแต่รูป เรารู้สึกรำคาญและเบื่อมากๆ
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ต้องทำงานร่วมกับเพื่อนคนนี้ที่มีนิสัยข้างต้นประมาณ 1 ปีที่ต้องเจอกันทุกวัน เราก็มักจะได้ฟังเรื่องราวข้อเสียของคนอื่นๆ จากปากเพื่อนคนนี้ทุกวัน ทำให้เราเครียดโดยไม่รู้ตัว เหมือนพลังชีวิตหาย พองานชิ้นนั้นหมด เสร็จ ปิดโครงการ แล้วทำให้ไม่ได้เจอกันบ่อย นานๆที เจอ เรารู้สึกว่าชีวิตเหมือนได้เกิดใหม่ เหมือนภูเขาที่อยู่กลางอกหายไปตลอดกาล
ฉะนั้นช่วงหลังๆมานี้ เราจะปลีกวิเวกอยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ใครโทรมาก็ไม่ค่อยรับสาย ยกเว้นอาจารย์และคนในครอบครัว ในเฟสก็ดูนะ แต่ไม่ออน ไม่ like ไม่ comment อยากอยู่เงียบๆ ช่วงหลังๆ มานี้เราจะพูดฉะนั้นสิ่งที่ควรจะพูด และมักจะเงียบป็นส่วนใหญ่ พอใครพูดมากก็รู้สึกรำคาญ
เบื่อการเขียนเล่ม thesis อาจารย์แก้ไปแก้มา บางครั้งก็ให้แก้ในสิ่งที่เคยบอกให้แก้แบบนี้อีก มันดูไม่จบไม่สิ้น วนไปวนมาเหมือนเรือในอ่าง สาขาที่เราตัดสินใจเรียนเป็นสิ่งที่ชอบเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว (ป.ตรีไม่ได้จบด้านนี้มา ต้องมานับ 1 ใหม่) ตลอดเวลาที่เรียนมา เกรดการเรียนได้ดีเกินคาด และไม่รู้สึกเครียด แต่งานทดลอง fault ทุกการทดลอง ไม่เคยทำครั้งเดียวผ่านเราก็ทำใจและบอกกับตัวเองว่าต้องอดทน อดทน และอดทน จนผ่านมาได้ ความใฝ่ฝันแต่เดิม อยากเรียนต่อเอก แต่ตอนนี้ความรู้สึกนี้ทำให้ต้องกลับมาทบทวนตัวเองใหม่
ณ ขณะนี้อยากจบ อยากไปไกลๆ มันรู้สึกเครียด เรารู้สึกเลยว่าช่วงหลังมานี้ ไม่เคยหัวเราะออกมาจากใจจริง บางครั้งนั่งดูทีวีแล้วเจออะไรที่ตลกๆ จนเราหัวเราะออกมาแบบสุดๆ แล้วมันก็มีความรู้สึกแบบดีมาก แล้วมันก็ฉุกคิดว่า เอ่อ เราเหมือนไม่ได้หัวเราะแบบสุดๆ แล้วมีความสุขแบบนี้มานานแล้วเน้อะ !!
เพื่อนๆ ว่าเราเริ่มเป็นซึมเศร้าไหม รึว่าควรไปหาจิตแพทย์ มีคำแนะนำไหมค่ะ แต่เราก็ยอบรับว่าเป็นคนคิดมาก ฟุ้งซ่าน และเคร่งเครียดเกินไป
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
อารมณ์และความรู้สึกแบบนี้ มักเกิดขึ้นกับฉันบ่อยเหลือเกินนน ทำไงดี !!
เบื่อเพื่อนบางคน ที่ชอบยุ่งวุ่นวาย วิพากษ์วิจารณ์คนอื่นๆ ให้เราฟัง ชอบว่าคนนั้นคนนี้ พอฟังมากๆ เข้าเรารู้สึกเครียด รู้สึกสังคมที่เผชิญไม่มีความจริงใจต่อกันเลย หน้าอย่างลับหลังอีกอย่าง เวลาเราทำอะไรโกะๆ ชอบว่าเราไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว เช่น เวลาเขาขอให้เราถ่ายรูปให้ เราก็ถ่ายให้ แต่เราเป็นคนไม่ชอบทั้งถ่ายรูปและถูกถ่าย ก็จะชอบว่าให้เราถ่ายไม่ได้เรื่อง ไปไหนมาไหนก็ถ่ายแต่รูป เรารู้สึกรำคาญและเบื่อมากๆ
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ต้องทำงานร่วมกับเพื่อนคนนี้ที่มีนิสัยข้างต้นประมาณ 1 ปีที่ต้องเจอกันทุกวัน เราก็มักจะได้ฟังเรื่องราวข้อเสียของคนอื่นๆ จากปากเพื่อนคนนี้ทุกวัน ทำให้เราเครียดโดยไม่รู้ตัว เหมือนพลังชีวิตหาย พองานชิ้นนั้นหมด เสร็จ ปิดโครงการ แล้วทำให้ไม่ได้เจอกันบ่อย นานๆที เจอ เรารู้สึกว่าชีวิตเหมือนได้เกิดใหม่ เหมือนภูเขาที่อยู่กลางอกหายไปตลอดกาล
ฉะนั้นช่วงหลังๆมานี้ เราจะปลีกวิเวกอยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ใครโทรมาก็ไม่ค่อยรับสาย ยกเว้นอาจารย์และคนในครอบครัว ในเฟสก็ดูนะ แต่ไม่ออน ไม่ like ไม่ comment อยากอยู่เงียบๆ ช่วงหลังๆ มานี้เราจะพูดฉะนั้นสิ่งที่ควรจะพูด และมักจะเงียบป็นส่วนใหญ่ พอใครพูดมากก็รู้สึกรำคาญ
เบื่อการเขียนเล่ม thesis อาจารย์แก้ไปแก้มา บางครั้งก็ให้แก้ในสิ่งที่เคยบอกให้แก้แบบนี้อีก มันดูไม่จบไม่สิ้น วนไปวนมาเหมือนเรือในอ่าง สาขาที่เราตัดสินใจเรียนเป็นสิ่งที่ชอบเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว (ป.ตรีไม่ได้จบด้านนี้มา ต้องมานับ 1 ใหม่) ตลอดเวลาที่เรียนมา เกรดการเรียนได้ดีเกินคาด และไม่รู้สึกเครียด แต่งานทดลอง fault ทุกการทดลอง ไม่เคยทำครั้งเดียวผ่านเราก็ทำใจและบอกกับตัวเองว่าต้องอดทน อดทน และอดทน จนผ่านมาได้ ความใฝ่ฝันแต่เดิม อยากเรียนต่อเอก แต่ตอนนี้ความรู้สึกนี้ทำให้ต้องกลับมาทบทวนตัวเองใหม่
ณ ขณะนี้อยากจบ อยากไปไกลๆ มันรู้สึกเครียด เรารู้สึกเลยว่าช่วงหลังมานี้ ไม่เคยหัวเราะออกมาจากใจจริง บางครั้งนั่งดูทีวีแล้วเจออะไรที่ตลกๆ จนเราหัวเราะออกมาแบบสุดๆ แล้วมันก็มีความรู้สึกแบบดีมาก แล้วมันก็ฉุกคิดว่า เอ่อ เราเหมือนไม่ได้หัวเราะแบบสุดๆ แล้วมีความสุขแบบนี้มานานแล้วเน้อะ !!
เพื่อนๆ ว่าเราเริ่มเป็นซึมเศร้าไหม รึว่าควรไปหาจิตแพทย์ มีคำแนะนำไหมค่ะ แต่เราก็ยอบรับว่าเป็นคนคิดมาก ฟุ้งซ่าน และเคร่งเครียดเกินไป
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ