เพราะสายลมรวยรินกายมาไหลเอื่อย
ความเรื่อยเปื่อยคะนึงนิจพิชิตหา
พึงระลึกความเก่าก่อนย้อนนำพา
ไปถึงว่าฉันนั้นเกิดได้อย่างไร
มองดูมือเท้านั้นปรกติ
หาตำหนิเคล้าโคลงก็พอไหว
จิตใจฉันไม่ซับซ้อนไม่แกว่งไกว
ความรู้ใส่ประดับกายคล้ายเพียงพอ
กินข้าวทีจานละร้อยก็ยอมจ่าย
แต่ไฉนจึงปัดไป่คนมาขอ
แล้วที่ให้ครั้งก่อนไปไมไม่พอ?
บอกจะรอเอาเงินเราซื้อหยูกยา
คราวโมโหด่าไปไม่ทำงาน
ขอลูกหลานแบบนี้ไซร้จะไหวเหรอ
ทำน้ำตาร่วงซึมเอาสิเออ
อย่ามาเพ้อร้องรำทำรำคาญ
แล้ววันหนึ่งมือเท้าน้อยก็ปรากฏ
ฉันทั้งอดทั้งทนเพื่อเขาทุกอย่าง
แววตาแรกส่องประกายเหมือนเปิดทาง
ดั่งน้ำค้างหยดพรมพร่างตรงกลางใจ
เก้าเดือนก่อนเห็นหน้ามาพันผูก
โอ้! เรียกลูก "เทวดานางฟ้าของแม่"
มองหน้าเจ้าแม่รู้สึกรำพึงแท้
ทำตัวแย่ไม่แยแสมารดาตน
เจ้านั้นเปรียบประดุจผู้ประเสริฐ
เตือนใจเกิดให้แม่ใคร่ได้คิดค้น
เราสบายเพราะแม่เลี้ยงด้วยอดทน
ครั้นจะบ่นตีบ้างเพราะเอ็นดู
ตัวเราหรือมีเงินทำตัวอย่าง
เวลาว่างทุ่มความรักไม่ฟังหู
เจ็บช้ำมาแม่แลปลอบว่าสอดรู้
ผิดเป็นครูคอยพร่ำสอนจนตอนโต
เงินที่ขอใช่ว่าหายไปไหน
แปลงเปลี่ยนไปเป็นอาหารกับข้าวโปรด
อยากได้นั่นโวยวายใส่ไม่ทัณฑ์โทษ
แม่ไม่โกรธเรื่องที่คนอื่นเกลียดเรา
โอ้! แม่จ๋าคิดขึ้นมาน้ำตาหล่น
ฉันเป็นคนทำร้ายแม่แท้ๆ หรือ
ไม่เคยกอดไม่เคยหอมกระนั้นฤา
วันนี้ถือซะว่าแม่ให้อภัย
พวงมาลัยซักพวงตักตวงติด
ไม่ทันคิดซื้อมาให้ปราศรัย
แต่แม่จ๋าอย่าได้น้อยใจไป
ลูกปรับใหม่จะรักแม่มากกว่าเดิม
รักด้วยเงินอย่างเดียวลูกไม่คิด
ไปสะกิดแม่จ๋า "กินข้าวกันไหม"
ลงมือทำของโปรดแม่อย่างว่องไว
สรรค์หาไว้วันหยุดเราไปเที่ยวกัน
เริ่มกอดหอมมือแม่ที่เหี่ยวลง
บอกแม่ปลงเถอะนะหน้ายังสวย
ดูนี่สิหลานแม่ติดยายด้วย
แม่ไม่ช่วยเลี้ยงคงลงเข้าคลอง
แอบขอโทษแม่จากใจด้วยใบการ์ด
ขอขมาท่านโดยปรับปรุงตัวใหม่
หนูโชคดีที่แม่ยังอยู่ด้วยได้
เก็บเกี่ยวไว้คนเราใช่เวลานาน
เตือนลูกเอ๋ยลูกทั้งหลายที่มาอ่าน
ถึงเกลียดคร้านชังแม่สักเพียงไหน
ตระหนักเถิดที่เกิดมาได้เพราะใคร
ที่สุดไว้บุญคุณเขาคือคลอดมา
กลับไปถามไถ่ท่านว่าทุกข์ไหม
ขาดอะไรช่วยเติมไหวเร่งสรรค์หา
ไม่เข้าใจกันก็พูดด้วยวาจา
อย่าเมินหน้าหน่ายหนีบ่ายเบี่ยงไป
เพราะคนที่ขาดโอกาสเช่นดังเรา
รู้ไหมเขาร่ำร้องหาสักเพียงไหน
ขาดคนบ่นน่ารำคาญพาลเศร้าใจ
ทุกข์รินไหลไร้แม่ให้กราบกราน
สำนึกแล้วมองดูตนทำไรอยู่
ดีกับคู่ดีกับเพื่อนจนลืมไหม
ลืมคนรักที่รักเราจนหมดใจ
สำนึกได้เร่งแทนคุณก่อนบุญโรย
...วันนี้อยู่ดีๆ ก็อยากแต่งกลอนค่ะ เลยลองแต่งเกี่ยวกับ "แม่"
แต่งไปใกล้จะจบ กลับซึมซะเอง คิดถึงคุณแม่เหมือนกัน ทั้งที่เพิ่งได้ยินเสียงและเจอกันวันก่อน
เพราะไม่เพราะอย่างไร เพียงอยากสื่อถึงลูกๆ ทุกคน รำลึกถึงคุณแม่ของตัวเองบ้าง
เหลียวแลท่านบ้าง..
ใครจะยืมกลอนไปใช้ไม่ว่าอย่างไรนะค่ะ ขอแค่บอกก่อน
แต่ไม่อนุญาตเด็ดขาด! ถ้านำไปเขียนส่งอาจารย์ในวันแม่
เคืองเหมือนกันนะ อย่าทำเลยค่ะ แต่งไปตามความสามารถดีกว่า
ปล. ถึงจะชอบพูดแทรกแม่ประจำ แต่ก็รักแม่จ้าาาาาา
อ้อ! วันนี้แม่โทรศัพท์มาพูดด้วยเสียงนุ่มๆ ว่า
"หนูต้องดูแลตัวเองเยอะๆ รู้ไหมว่ารักใครก็รักได้ แต่เราต้องรักตัวเองก่อน หาข้าวกินเยอะๆ
เพราะไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง อย่างแม่นี่ยกเว้น เพราะคนเป็นแม่รักลูกที่สุดอยู่แล้ว ต้องดูแลตัวเองให้มากๆ รู้มั๊ย"
แล้วแม่ก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่าหาข้าวกินเยอะๆ ก่อนวางสายไป
ว่าแล้วก็ไปหาข้าวกินดีกว่า เดี๋ยวแม่จะเสียใจที่ลูกไม่ดูแลตัวเอง
อะไรๆ ก็ "แม่"
ความเรื่อยเปื่อยคะนึงนิจพิชิตหา
พึงระลึกความเก่าก่อนย้อนนำพา
ไปถึงว่าฉันนั้นเกิดได้อย่างไร
มองดูมือเท้านั้นปรกติ
หาตำหนิเคล้าโคลงก็พอไหว
จิตใจฉันไม่ซับซ้อนไม่แกว่งไกว
ความรู้ใส่ประดับกายคล้ายเพียงพอ
กินข้าวทีจานละร้อยก็ยอมจ่าย
แต่ไฉนจึงปัดไป่คนมาขอ
แล้วที่ให้ครั้งก่อนไปไมไม่พอ?
บอกจะรอเอาเงินเราซื้อหยูกยา
คราวโมโหด่าไปไม่ทำงาน
ขอลูกหลานแบบนี้ไซร้จะไหวเหรอ
ทำน้ำตาร่วงซึมเอาสิเออ
อย่ามาเพ้อร้องรำทำรำคาญ
แล้ววันหนึ่งมือเท้าน้อยก็ปรากฏ
ฉันทั้งอดทั้งทนเพื่อเขาทุกอย่าง
แววตาแรกส่องประกายเหมือนเปิดทาง
ดั่งน้ำค้างหยดพรมพร่างตรงกลางใจ
เก้าเดือนก่อนเห็นหน้ามาพันผูก
โอ้! เรียกลูก "เทวดานางฟ้าของแม่"
มองหน้าเจ้าแม่รู้สึกรำพึงแท้
ทำตัวแย่ไม่แยแสมารดาตน
เจ้านั้นเปรียบประดุจผู้ประเสริฐ
เตือนใจเกิดให้แม่ใคร่ได้คิดค้น
เราสบายเพราะแม่เลี้ยงด้วยอดทน
ครั้นจะบ่นตีบ้างเพราะเอ็นดู
ตัวเราหรือมีเงินทำตัวอย่าง
เวลาว่างทุ่มความรักไม่ฟังหู
เจ็บช้ำมาแม่แลปลอบว่าสอดรู้
ผิดเป็นครูคอยพร่ำสอนจนตอนโต
เงินที่ขอใช่ว่าหายไปไหน
แปลงเปลี่ยนไปเป็นอาหารกับข้าวโปรด
อยากได้นั่นโวยวายใส่ไม่ทัณฑ์โทษ
แม่ไม่โกรธเรื่องที่คนอื่นเกลียดเรา
โอ้! แม่จ๋าคิดขึ้นมาน้ำตาหล่น
ฉันเป็นคนทำร้ายแม่แท้ๆ หรือ
ไม่เคยกอดไม่เคยหอมกระนั้นฤา
วันนี้ถือซะว่าแม่ให้อภัย
พวงมาลัยซักพวงตักตวงติด
ไม่ทันคิดซื้อมาให้ปราศรัย
แต่แม่จ๋าอย่าได้น้อยใจไป
ลูกปรับใหม่จะรักแม่มากกว่าเดิม
รักด้วยเงินอย่างเดียวลูกไม่คิด
ไปสะกิดแม่จ๋า "กินข้าวกันไหม"
ลงมือทำของโปรดแม่อย่างว่องไว
สรรค์หาไว้วันหยุดเราไปเที่ยวกัน
เริ่มกอดหอมมือแม่ที่เหี่ยวลง
บอกแม่ปลงเถอะนะหน้ายังสวย
ดูนี่สิหลานแม่ติดยายด้วย
แม่ไม่ช่วยเลี้ยงคงลงเข้าคลอง
แอบขอโทษแม่จากใจด้วยใบการ์ด
ขอขมาท่านโดยปรับปรุงตัวใหม่
หนูโชคดีที่แม่ยังอยู่ด้วยได้
เก็บเกี่ยวไว้คนเราใช่เวลานาน
เตือนลูกเอ๋ยลูกทั้งหลายที่มาอ่าน
ถึงเกลียดคร้านชังแม่สักเพียงไหน
ตระหนักเถิดที่เกิดมาได้เพราะใคร
ที่สุดไว้บุญคุณเขาคือคลอดมา
กลับไปถามไถ่ท่านว่าทุกข์ไหม
ขาดอะไรช่วยเติมไหวเร่งสรรค์หา
ไม่เข้าใจกันก็พูดด้วยวาจา
อย่าเมินหน้าหน่ายหนีบ่ายเบี่ยงไป
เพราะคนที่ขาดโอกาสเช่นดังเรา
รู้ไหมเขาร่ำร้องหาสักเพียงไหน
ขาดคนบ่นน่ารำคาญพาลเศร้าใจ
ทุกข์รินไหลไร้แม่ให้กราบกราน
สำนึกแล้วมองดูตนทำไรอยู่
ดีกับคู่ดีกับเพื่อนจนลืมไหม
ลืมคนรักที่รักเราจนหมดใจ
สำนึกได้เร่งแทนคุณก่อนบุญโรย
...วันนี้อยู่ดีๆ ก็อยากแต่งกลอนค่ะ เลยลองแต่งเกี่ยวกับ "แม่"
แต่งไปใกล้จะจบ กลับซึมซะเอง คิดถึงคุณแม่เหมือนกัน ทั้งที่เพิ่งได้ยินเสียงและเจอกันวันก่อน
เพราะไม่เพราะอย่างไร เพียงอยากสื่อถึงลูกๆ ทุกคน รำลึกถึงคุณแม่ของตัวเองบ้าง
เหลียวแลท่านบ้าง..
ใครจะยืมกลอนไปใช้ไม่ว่าอย่างไรนะค่ะ ขอแค่บอกก่อน
แต่ไม่อนุญาตเด็ดขาด! ถ้านำไปเขียนส่งอาจารย์ในวันแม่
เคืองเหมือนกันนะ อย่าทำเลยค่ะ แต่งไปตามความสามารถดีกว่า
ปล. ถึงจะชอบพูดแทรกแม่ประจำ แต่ก็รักแม่จ้าาาาาา
อ้อ! วันนี้แม่โทรศัพท์มาพูดด้วยเสียงนุ่มๆ ว่า
"หนูต้องดูแลตัวเองเยอะๆ รู้ไหมว่ารักใครก็รักได้ แต่เราต้องรักตัวเองก่อน หาข้าวกินเยอะๆ
เพราะไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง อย่างแม่นี่ยกเว้น เพราะคนเป็นแม่รักลูกที่สุดอยู่แล้ว ต้องดูแลตัวเองให้มากๆ รู้มั๊ย"
แล้วแม่ก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่าหาข้าวกินเยอะๆ ก่อนวางสายไป
ว่าแล้วก็ไปหาข้าวกินดีกว่า เดี๋ยวแม่จะเสียใจที่ลูกไม่ดูแลตัวเอง