ทุกครั้งที่มีการนัดชุมนุมของคนเสื้อแดง ดิฉันมักจะไปร่วมด้วยเสมอ  แม้ไม่มีใครชวนไปเป็นเพื่อนดิฉันก็ไปคนเดียว นับตั้งแต่ รัชมังคลาฯ

สนามศุภชลาศัย  โบนันซ่า  พระบรมรูปทรงม้า อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย  ถนนราชดำเนิน ใส่เสื้อแดงตั้งแต่ออกจากบ้าน ไม่มีกลัว ไม่มีเขิน

ไม่มีอาย  ที่ได้เป็นคนเสื้อแดง ดิฉันไปชุมนุมด้วยใจไม่มีใครเอาเงินมาจ้างไม่มีใครมาชักพาหรือชี้นำให้ดิฉันไป ที่ไปเพราะใจที่มี

อุดมการณ์ยึดมั่นและศรัทธาในระบอบประชาธิปไตย จากผู้หญิงทำงานที่ไม่ค่อยได้สนใจเรื่องราวการเมืองมากไปกว่าอ่าน ฟังแบบผ่านๆ

ทางสื่อต่างๆ แม้จะอ่อนด้อยทางการเมือง แต่ไม่ใช่ถูกใครหลอกลวงให้เชื่อ ไม่เคยเชื่อแกนนำหรือคนอื่นเพียงเพราะฟังเขาพูด แต่แกนนำ

หรือคนอื่น  คือผู้ให้ข้อมูลที่ไม่เคยรู้ ทุกอย่างคิด วิเคราะห์ พิจารณาไตร่ตรอง และตัดสินใจด้วยตัวเอง


บางอย่างที่คิดว่าคนเสื้อแดงทำไม่ถูกต้อง ดิฉันไม่เห็นด้วยและต่อต้าน เช่นการใช้ความรุนแรง แต่จากการที่ได้ไปสัมผัสมาด้วยตัวเองจาก

การไปชุมนุม คนเสื้อแดงนับแสนมาจากครอบครัวที่แตกต่างกันจำนวนมากขนาดนี้  แต่ทุกครั้งที่นัดชุมนุม ไม่มีคนเสื้อแดงแม้แต่คนเดียว

ที่ก่อความไม่สงบ ไม่มีการทะเลาะวิวาท ไม่มีใครมีอาวุธ  ที่นั่น...ทุกคนมีแต่รอยยิ้ม มิตรภาพ น้ำใจแบ่งปันให้กันและกันของคนเสื้อแดง...

เป็นการชุมนุมที่สงบและงดงาม .... จึงไม่แปลก ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างดิฉันจะกล้าออกจากบ้านไปชุมนุมเพียงคนเดียว ...


เชิญชวนทุกท่านร่วมรำลึกถึงความประทับใจจากการได้เข้าร่วมชุมนุม  ด้วยการโพสต์รูป หรือแชร์ประสบการณ์เล่าสู่กันฟังค่ะ

(ทุกเสื้อ ทุกสี)