จากที่ดิฉันได้ตั้งกระทู้ไว้เมื่อ7 วันก่อน ที่เพิ่งเลิกกับสามี

ขอขอบพระคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ที่ส่งกำลังใจมาล้นหลามเกิน 200 กำลังใจดิฉันอ่านทุกข้อความค่ะ
หลายๆท่าน ได้พูดคุยต่อเติมมิตรภาพ
ยอมรับว่าอารมณ์ ความเศร้า มันข่มลงได้เป็นพักๆ
ยามใดที่เศร้า ดิฉันจะคิดถึงลูก อนาคตของตัวเอง และข้อความของเพื่อนๆในกระทู้

จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ทำให้ดิฉันตระหนักถึงน้ำใจของเพื่อนมนุษย์แม้เราจะไใม่เคยรู้จักกัน
ยังดีเสียกว่าคนที่เป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ทำร้ายจิตใจกันได้ลงคอ

7 วันที่ผ่านมาดิฉันพบว่า......
1. ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
2. จงอยู่กับวันนี้ สิ่งที่ผ่านมา มันก็ผ่านไปแล้ว ความไม่แน่นอน คือสิ่งที่แน่นอนที่สุด
3. น้ำใจจากเพื่อนมนุษย์ นั้นมีอยู่จริง แม้จะมองไม่เห็น แต่ดิฉันสัมผัสได้ (ทั้งที่ดิฉันไม่ใช่หมอเจน)

ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนค่ะ