อ่อยพลีแม่ศรีเรือน

โอ้ใจเอย         ใยมิเคย          หวาดหวั่น
คราครั่นไหว     แต่ทำไม         ตรึกต้อง
คนองหา       เหม่อละเมอ         คอยใคร  
แสนไกลมา     คร่ำครวญหา    ทุกเช้าค่ำ  
แสนปล้ามใจ

อีกใจระไพฝัน      ยังดึงดัน       แสร้งเฉย
ละเลยผอง       อันตัวน้อง      ไม่ต้องใจ    
รำไพพรรณ      ไม่ใช่คนที่พี่ฝัน   ลั่นอุรา

สาวบ้านนอก     ดูนอกคอก          รำพองผัน
เฝ้ารำพรรณ    ปากไม่แดง          แรงหรอกหนา
  อันองค์โอฐ    ไร้พิโรธ               โหมดโสภา
หนุ่มฝันหา        คนองรัก              ภักดีไม่

อันชายใดได้เชยชม      ระทมฝัน              ไม่มีวันทิ้งทอด
คราครอดหา           ร่ำรัก ภักดี  พีรยา        ดูแลเจ้าไม่คราดตา
คนานับ                 งานบ้าน งานเรือน       น้องแลรับ
จับไม่พร่อง                  ดูแลลูก               ผูกกายา           
ดั่งพี่ปอง                    มิให้หมอง             ผองระยับ  
ประดับเรือน
  

ใจไหวหวั่นเมียงมองหาชายในฝัน เหม่อคำนึงว่า เอ...เมื่อไหร่นะจะมีสักคนที่คู่ฉันจริงๆ ตัวฉันเป็นสาวบ้านนอกนานทีหรอกน้ะที่จะแต่งแต้มลิปสติกบนเรียวปากเคล้าเครื่องสำอางบนเครื่องหน้านานครั้งล่ะ จะแต่งก็คราออกงานเท่านั้น  ปกติแล้วฉันชอบเปลือยใบหน้า เนื้อตัวไม่สะสวยรวยเสหน่ห์ แล้วหนุ่มใดไหนเล่าจะชายตามองปกป้องภักดี ยากจะมีในยุคสมัยหากมีคนนั้นจริงๆฉันจะดูแลเฝ้าฟูมฟักยุงไม่ให้ไตร่ไรไม่ให้ตอมทำหน้าที่ภริยาที่ดีของสามี ดีอยู่อย่างที่ฉันพอเอาความเป็นแม่ศรีเรือนเข้าแลกงานบ้านงานเรือนฉันไม่เคยขาดพร่อง สามารถดูแลลูกน้อยของเราสอง พื้นเรือนฉันขัดจน ลื่นขึ้นเงาวับไม่ให้เอียงอายแม้เพื่อนผองของคุณเลยผู้เป็นที่รัก ...