ยังวนเวียนแถวบ้านครูตุ๊ อุดรธานีครับ...



สมัยโน้น ทางเจ้าหน้าที่สำนักงานผม ได้ไปดูกิจการทำรองเท้ายางรถยนต์ ซึ่งกรมเก่าได้มีไอเดียเริ่ด ประชาสัมพันธ์งานให้ผู้คนทั่วไปได้รู้จัก เพราะมัวแต่ทำงานอยู่ในเขาในป่า บุกเบิกบ้านให้เป็นเมือง เลยก้าวหน้าไม่ทันเขา คงจำได้นะครับ ขนาดพี่เบิร์ด ยังเป็นนายแบบให้เลย

รองเท้ายางรถยนต์ที่ว่า มาแปลกตรงที่ไม่มีตาปูตอกแม้แต่ตัวเดียว อาศัยแรงบีบจากตัวรองเท้า ลงบนสายคีบเท่านั้น แถมชาวบ้านหัวใสยังมีการพัฒนาเป็นถังขยะสำหรับชุมชนหมู่บ้านต่างๆ ก่อนถังพลาสติกในยุคหลังๆ ถือกำเนิดมาอีกด้วย ซึ่งผู้ริเริ่มทำโครงการนี้ คือท่าน รพช.จังหวัดฯ ซึ่งภายหลังได้ขยับตำแหน่งเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดอุดรธานีนั่นแหละ

ขากลับ ผ่านมาทางจังหวัดขอนแก่น เห็นเสากรงช้างขนาดมหึมา ตั้งอยู่ริมถนนมิตรภาพ ได้ทราบในเวลาต่อมาว่า เป็นที่ตั้งของค่ายรามสูร และมีภารกิจที่ไม่เหมือนใคร

ค่ายรามสูร  เป็นสถานีตรวจจับสัญญาณทุกชนิดที่ใหญ่ที่สุดในเอเซียสมัยนั้น  เป็นสถานที่หวงห้ามสุดยอดแห่งหนึ่ง มี รปภ.หรือไทยการ์ดพร้อมอาวุธครบมือและรถจี๊ปยานพาหนะ ลาดตระเวนโดยรอบตลอด ๒๔ ชั่วโมง เชื่อกันว่าถ้ามีใครส่งวิทยุในไทย ลาว เวียดนาม จีน หรือประเทศในย่านนี้ ค่ายรามสูรจะได้ยินหมด เพราะฉะนั้นจึงมีประโยชน์สูงสุดทางด้านการข่าว ถือว่าเป็นเทคโนโลยีที่ทันสมัยที่สุดในโลก นัยว่ามีอีกแห่งที่สาธารณรัฐเวียตนาม (เวียตนามใต้) แต่ไม่ขอยืนยันครับ

หลังจากที่กองทัพสหรัฐฯ ได้ถอนกำลังออกจากประเทศไทย ภายหลังสงครามอินโดจีนยุติลง เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๘  ได้เลิกใช้งานและขนอุปกรณ์กลับ  กองบัญชาการทหารสูงสุด  กองทัพบก และกองทัพอากาศ เข้าไปดูแลเรื่องที่ดินและอาคารบางส่วน  ในส่วนเรดาร์ หรือ ที่ชาวบ้านเรียก "คอกช้าง" ใช้งานไม่ได้  และถูกรื้อออกจนหมดในเวลาต่อมา เพราะเกรงจะพังลงมาทับคนและบ้านเรือน

ปัจจุบันทราบว่า เป็นที่ตั้งของค่ายสุรธรรมธาดา กรมทหารราบที่ ๓๑ กองพันที่ ๑ ไปแล้วครับ