พลพรรค ซุ่มโป่ง อย่างป้ายังเกาะติดสถานะการณ์ ในอู่ต่อเรือ อย่างเนียนๆ ด้วยวลีเด็ด ของพ่อโก ที่หัวกระทู้ มันทำให้เหล่า
  พลพรรคซุ่มโป่ง มีน้ำตาคลอเบ้าด้วยความสงสาร
        โถ่พ่อคุณ ! พ่อต้องการให้ความเจ็บปวดนั้นฝัง รากลึกลงไปในหัวใจ เพื่อที่จะใช้ความเจ็บปวดทางกาย ถ่ายถอนความรู้สึก
  แปลบปลาบเสียวแสยงทางใจให้เบาลง
        แม้คำตอบจากหมอโยชิที่มาเยียมไข้ แสดงว่าเขาจะได้เธอมาเป็นกรรมสิทธิ์อย่างแน่นอน แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะได้เธอมา
  โดยอาศัยความเกลียดเป็นเครื่องหล่อเลี้ยง
         " ช่างมันเถอะหมอ แผลแค่นั้นอีกไม่นานก็หายแต่.....แผลบางอย่างสิไม่มีวันหายง่ายๆหรอก "
         " ไม่ว่าแผลชนิดไหนก็อาจจะรักษาได้ เพียงแต่บาดแผลบางชนิด มันฝังรากฝังรอยลึก ก็ต้องใช้กาลเวลาและความถนุถนอมให้
            มากหน่อย ในไม่ช้าก็จะค่อยดีขึ้น "
         " ขอบคุณมาก ผมอาจจะต้องใช้ชิวิตก็ได้กว่าจะได้รักษาแผลที่ว่าให้หายสนิท"
         " บางทีคงจะไม่ถึงอย่างนั้น "
         ชายหนุ่มหันกลับมาประจันหน้ากับนายแพทย์ โยชิ อย่างรวดเร็วแววตามีประกายเกือบจะเป็นเศร้า
          " ผมรู้ หมอ ผมไม่ได้เป็น ลูกผู้ชายในแบบฉบับที่ดีนักหรอก ผมเป็นซามูไรที่ใช้หัวใจมากกว่าดาบ ผมชอบศิลปของปลายพู่กัน
   และของดนตรีมากกว่าการต่อสู้  ผมเป็นทหารเพราะตระกูลของผมทุกคนต้องเป็น เท่านั้นเอง.....กองทัพของเราไม่ต้องการทหารชนิดนี้
   สงครามมันยืดเยื้อเหลือเกิน แนวรบขยายออกไปผิดความคาดหมายของคณะเสนาธิการหมอก็รู้......การรบใหญ่ที่ผ่านมา ยังไม่เท่าการรบ
   ใหญ่ที่จะพึงมีต่อไปในอนาคต เมื่อเวลานั้นมาถึงทหารที่เข้มแข็งเท่านั้นจะอยู่ได้  ตอนที่ผมจะออกจากบ้าน ซากุระกำลังบาน  อากาศ
    สบายเหลือเกิน  แม่บอกผมว่า.........ไปเถอะลูก  ทางทิศตะวันออก  ดวงอาทิตย์ของเราอยู่ตรงหน้า น่าแปลกที่ความหมายของแม่
   กลับมาตรงกับความหมายของผมในขณะนี้....... ดวงอาทิตย์ของผม ......ฮิเดโกะ.....ถึงไขว่คว้ามาได้ก็ทำให้ผมหมอดไหม้ ร้อนรุม
   ถึงหลุดลอยไปไกล  ผมก็เยือกเย็นทรมาณเช่นกัน  บางที่ผมอาจจะมอดไหม้เสียจริงๆ ก็ได้ "
           ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ น้ำเสียงค่อยราบเรียบขึ้น


         ปล. วันนี้เชียงใหม่ ร้อนอบอ้าวมาก