ก่อนอื่น ขอเกิ่นก่อนนะ คือผมเรียน ปวช สาขาบัญชี ที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง ผลการเรียนถือว่าพอใช้ มีเกเรบ้าง โดดเรียนบ้างแต่ก็ไม่เคยโดนทันบน ไม่เคยติด ขร ไม่เคยติด 0 เลยสักครั้ง แล้วตอนนี้ก็กำลังจะจบการศึกษาแล้ว เลยคิดว่าจะต่อ ป.ตรี สาขาบัญชี

แต่ติดที่ว่า...  พ่อแม่ของผมเค้ารับไม่ได้กับหลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา ทั้งกินเหล้า เล่นยา ดูดกัญชา ดูดบุหรี่ จนช่วงหลังๆใกล้จะจบนี้ ผมรู้สึกว่าผมเล่นไปก็ไม่ค่อยได้อะไร มีแต่เสียกับเสีย แถมยังพาเกรดตกอีก ผมพยายามเลิกไปทีละอย่างจากหนักมาเบาลงเรื่อยๆ แล้วตั้งใจจะเลิกขาดจริงๆแต่พ่อแม่ของผมยังเห็นในภาพที่ผมยังเป็นคนเสเพอยู่ครับ พ่อแม่เอือมฯกับการกระทำที่ผ่านมา มากๆ จนเค้าไม่สนใจแม้แต่จะเรียกกินข้าว บางครั้งผมก็น้อยใจนะ ที่จะเลิกพยายามเลิก พยายามจะทำดีแล้ว แต่เหมือนไม่มีค่าอะไรเลย ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย...

แล้วพอทีนี้ อาจารย์ในแผนกที่ผมเรียนเค้าเห็นว่าผมเป็นคนหัวไวเรียนรู้เร็ว แล้วเห็นว่าช่วงหลังๆผมตั้งใจเรียนมากขึ้น ท่านเลยฝากชื่อผมให้ได้ติวมหาลัยดังแห่งหนึ่ง แล้วให้ผมได้เริ่มชีวิตใหม่ที่นั้น ผมก็ตั้งใจอยากจะให้เป็นอย่างนั้น ผมอยากมีชีวิตใหม่ ทำตัวเหลวแหลกมาเยอะ ผมอยากเป็นคนดีบ้างครับ อยากตั้งใจเรียนเริ่มใหม่เรียนใหม่ทำให้ดีกว่าเดิม..

แต่อย่างที่บอก..  พ่อแม่ของผมก็ยังเหมือนเดิม ผมทำตัวแย่มากเยอะ เค้าเลยจะไม่ส่งผมเรียน เค้าบอกว่าให้ส่งเรียนน่ะไม่เป็นปัญหา แต่การกระทำที่ผ่านมาให้รับสภาพตามที่ทำมา ตอนนี้พ่อแม่เค้าไม่ไว้ใจผมเลยครับ ผมรู็สึกผิดมากๆ ผมกลัวว่าผมจะไม่ได้ติว ไม่ได้เรียนอย่างที่วางแผนไว ทำไมครับ ทำไมผมจะกลับตัวแล้วจริงๆ ทำไมเค้าไม่เห็นบ้าง สักนิดก็ยังดี ผมไม่อยากพลาดโอกาศนี้เลย...

ตอนนี้สภาพจิตใจย่ำแย่พอสมควร แต่ก็ข่มใจจะไม่กลับไปยุ่งกับของพวกนั้น จะไม่เอามาเป็นที่พึ่งจิตใจอีก
ผมรู็สึกแย่มากๆครับ ท้อมากๆ บางครั้งเครียดคิดมากจนไม่คุยกะใครได้ติดนักคิดหาทางออก แต่ก็คิดอะไรไม่ออกเลยครับ
บางครั้งรู็สึกตัน จนอยากฆ่าตัวตายเลยก็มีเพราะท้อมากแล้วสิ่งที่ทำมาก็ยากเกินอภัย ผมอยากได้คำแนะนำดีๆก่อนที่ผมจะทำอะไรไปมากกว่านี้

แล้วติวที่ว่ามา ผมต้องติว วันที่ 4 มีนานี่แล้ว...