พระจันทร์บนฟ้า สวยเหลือเกินในคืนเพ็ญ ด้วยเป็นคนอารมฌ์ หวานอ่อนไหวอยู่แล้ว หลัง dinner ก็อยากเดินเล่นๆ
ชมจันทร์ เคล้ากลิ่นดอกไม้นาๆชนิด ที่แม่อร แกขยันปลูกไว้ กำลังเพลิดเพลินกับการดอมดม ได้ยินเสียงเคาะ ตอก ตี จากอู่ต่อเรือ
ดังมาแว่วๆ พลันป้าก็ได้ยินเสียงเหมือนใคร กำลังทะเลาะพูดจาใส่อารมฌ์ กันอยู่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ( ช่วงนี้
ย้ายเมี้ยน ชอบมาชวนเม็าท์มอย เลยติดนิสัย ชอบสอดเรื่องของชาวบ้าน ) ของป้า แปลงร่าง ณ but now รีบคลานอย่าง เวย มุ่งสู่
ที่มาของเสียง ทันที ต้องตะลึงกับภาพตรงหน้า นี่มัน แม่อัง กับพ่อโก นี่นา ป้าส่งสัญญาน ให้บรรดา พวกซุ่มโป่ง เงียบทันที
" ฉันจะทำให้คุณได้รู้ว่า การอยู่โดยอาศัยความเกลียดเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงนั้น ผลที่สุดจะเป็นอย่างไร" นั่นเสียงแม่อัง
พ่อโกของป้าได้ฟังเสียง คงจะด้วยหลากหลายความรู้สึก แ่ต่นึกคำพูดที่จะตอบแม่อังเป็น ภาษาไทยไม่ออก นอกจาก
อีกครั้งหนึ่งที่วงแขนนั้น รวบร่างเล็กเข้ามารัดไว้แน่นอย่างรุนแรง ริมฝีปากอบอุ่น คางหยาบกร้าน ประทับแนบไปทั่วใบหน้า
อย่างไม่ปราณี ราวกับจะช่วยลบรอยคำพูดทั้งหมด ที่กล่าวออกมาให้มลายไป หญิงสาวออกแรงผลักสุดกำลัง แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ
มือที่เปะปะอยู่ กวาดไปทั่วแผ่นหลังกว้าง ปกคลุมด้วยเสื้อยูกาต้าบางๆ ครั้นรู้สึกว่าสัมผัสกับผ้าพันแผล และ พลาสเตอร์ ภายใต้เสื้อจึง
ออกแรงกระชากตะกุยสุดฤทธิ์
ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือก ปล่อยหญิงสาวทันที พลางเซไปเล็กน้อย จนกระทั่งประทะต้นลำพู( โถ ! พ่อคุณ ส่งสารจับจิตจับใจ )
จึงยึดไว้อย่างแน่นหนา อังศุมาลินเองก็ใจหาย เพราะรู้สึกถึงสิ่งหนึ่งเป็นเมือกเหนียวๆ ไหลออกมาเป็นทางจนเปื้อนมือ กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง
" เอ้อ......." หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกัก แต่ร่างที่พิงต้นลำพูอยู่คงเอนอยู่ในที่เดิม ราวกับสะกดกั้นความเจ็บปวด
" โกโบริ ขอโทษเถอะ เจ็บมากไหม? "
" ผมต้องขอโทษด้วยที่ ลืมตัวทำอะไรไม่ดีลงไป ดีแล้วที่คุณเตือนผมเสียบ้าง กรุณาลืมเสียเถอะ .สวัสดี "
" โกโบริ " เสียงหล่อนสำนึกผิด
เงาสูงๆนั้นหายไป แล้ว แต่ความขมขื่นที่เกาะกินใจ บุคคลทั้งสองมิได้สร่างสา นับจะยิ่งเพิ่มพูนให้เจ็บปวดทรมาณยิ่งขึ้น
ในระหว่างทางกลับอู่ คุณ คาน คุณ little-ki ที่ประคองปีกซ้ายขวา พร้อมมวลหมู่ พลพรรคซุ่โป่งทั้งหลาย ต่างช่วยกันพูดเพื่อปลอบ
โยน พ่อโก ด้วยความรัก ความสงสาร
พ่อคุณ พ่อยอดขมองอิ่มของป้า ดูซิช่างใจแข็งเหลือเกิน ป้าเห็นมวลหมู่ พลพรรค หลายคนแอบร้องไห้ น้ำตาซึม เมื่อได้ยิน เสียง
พ่อโก พูดว่า
"ไม่ต้องใช้ยาชา เย็บได้เลย "
เอ! พยายามมองหา คุณ ฟ้าสีหมอก แต่ไม่เห็น สงสัยตามไปปลอบใจแม่อัง ละซิ
เฮ้อ ! สงสาร เสียทั้งใจ เจ็บทั้งตัว พ่อดอกมะลิ ของป้า
ชมจันทร์ เคล้ากลิ่นดอกไม้นาๆชนิด ที่แม่อร แกขยันปลูกไว้ กำลังเพลิดเพลินกับการดอมดม ได้ยินเสียงเคาะ ตอก ตี จากอู่ต่อเรือ
ดังมาแว่วๆ พลันป้าก็ได้ยินเสียงเหมือนใคร กำลังทะเลาะพูดจาใส่อารมฌ์ กันอยู่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ( ช่วงนี้
ย้ายเมี้ยน ชอบมาชวนเม็าท์มอย เลยติดนิสัย ชอบสอดเรื่องของชาวบ้าน ) ของป้า แปลงร่าง ณ but now รีบคลานอย่าง เวย มุ่งสู่
ที่มาของเสียง ทันที ต้องตะลึงกับภาพตรงหน้า นี่มัน แม่อัง กับพ่อโก นี่นา ป้าส่งสัญญาน ให้บรรดา พวกซุ่มโป่ง เงียบทันที
" ฉันจะทำให้คุณได้รู้ว่า การอยู่โดยอาศัยความเกลียดเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงนั้น ผลที่สุดจะเป็นอย่างไร" นั่นเสียงแม่อัง
พ่อโกของป้าได้ฟังเสียง คงจะด้วยหลากหลายความรู้สึก แ่ต่นึกคำพูดที่จะตอบแม่อังเป็น ภาษาไทยไม่ออก นอกจาก
อีกครั้งหนึ่งที่วงแขนนั้น รวบร่างเล็กเข้ามารัดไว้แน่นอย่างรุนแรง ริมฝีปากอบอุ่น คางหยาบกร้าน ประทับแนบไปทั่วใบหน้า
อย่างไม่ปราณี ราวกับจะช่วยลบรอยคำพูดทั้งหมด ที่กล่าวออกมาให้มลายไป หญิงสาวออกแรงผลักสุดกำลัง แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ
มือที่เปะปะอยู่ กวาดไปทั่วแผ่นหลังกว้าง ปกคลุมด้วยเสื้อยูกาต้าบางๆ ครั้นรู้สึกว่าสัมผัสกับผ้าพันแผล และ พลาสเตอร์ ภายใต้เสื้อจึง
ออกแรงกระชากตะกุยสุดฤทธิ์
ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือก ปล่อยหญิงสาวทันที พลางเซไปเล็กน้อย จนกระทั่งประทะต้นลำพู( โถ ! พ่อคุณ ส่งสารจับจิตจับใจ )
จึงยึดไว้อย่างแน่นหนา อังศุมาลินเองก็ใจหาย เพราะรู้สึกถึงสิ่งหนึ่งเป็นเมือกเหนียวๆ ไหลออกมาเป็นทางจนเปื้อนมือ กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง
" เอ้อ......." หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกัก แต่ร่างที่พิงต้นลำพูอยู่คงเอนอยู่ในที่เดิม ราวกับสะกดกั้นความเจ็บปวด
" โกโบริ ขอโทษเถอะ เจ็บมากไหม? "
" ผมต้องขอโทษด้วยที่ ลืมตัวทำอะไรไม่ดีลงไป ดีแล้วที่คุณเตือนผมเสียบ้าง กรุณาลืมเสียเถอะ .สวัสดี "
" โกโบริ " เสียงหล่อนสำนึกผิด
เงาสูงๆนั้นหายไป แล้ว แต่ความขมขื่นที่เกาะกินใจ บุคคลทั้งสองมิได้สร่างสา นับจะยิ่งเพิ่มพูนให้เจ็บปวดทรมาณยิ่งขึ้น
ในระหว่างทางกลับอู่ คุณ คาน คุณ little-ki ที่ประคองปีกซ้ายขวา พร้อมมวลหมู่ พลพรรคซุ่โป่งทั้งหลาย ต่างช่วยกันพูดเพื่อปลอบ
โยน พ่อโก ด้วยความรัก ความสงสาร
พ่อคุณ พ่อยอดขมองอิ่มของป้า ดูซิช่างใจแข็งเหลือเกิน ป้าเห็นมวลหมู่ พลพรรค หลายคนแอบร้องไห้ น้ำตาซึม เมื่อได้ยิน เสียง
พ่อโก พูดว่า
"ไม่ต้องใช้ยาชา เย็บได้เลย "
เอ! พยายามมองหา คุณ ฟ้าสีหมอก แต่ไม่เห็น สงสัยตามไปปลอบใจแม่อัง ละซิ