สายใยรัก เสื้อกาวน์สีขาว


โรมีโอ จูเลียต ฉบับคนเสื้อกาวน์



บทนำ
 
เครื่องบินเจ็ตส่วนตัว ทะยานผ่านเข้าไปในคลื่นพายุเมฆหมอกสีขาวหม่นที่เกือบจะกลายเป็นสีเทา แต่กระนั้นบางตอน บางช่วง ก็ดูเกือบจะเป็นสีดำ ละม้ายผ้าคลุมผืนใหญ่โรยตัวลงมาปกคลุมรอบตัวเครื่องทั้งลำจนดูมืดมิด ทั้งที่เวลาท้องถิ่น ณ จุดนั้นยังเป็นเวลากลางวัน ที่ท้องฟ้าควรสว่างอยู่ก็ตาม หากเพราะภาวะอากาศที่แปรปรวน จากพายุ ลมภูเขาและฝนฟ้าคะนอง พื้นนภาจึงแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาหม่นราวใกล้จะถึงยามราตรีแล้วกระนั้น

แรงต้านสวนจากรอบทิศทาง ทำให้ตัวเครื่องสั่นไหว แกว่งไกว ก่อให้เกิดแรงสั่นสะเทือนจนบุรุษผู้ที่นั่งคลึงแก้วเหล้าอยู่ในมือ เริ่มขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบถเป็นครั้งแรก หลังจากรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่หลังมือ อันเกิดจากน้ำสีอำพันในแก้วที่กระเด็นกระฉอกออกมา จากแรงเหวี่ยงจนสั่นสะเทือนเข้ามาถึงในห้องโดยสาร

ทั้งที่ตลอดตั้งแต่ขึ้นมาบนเครื่อง เขาจะใช้เวลาอยู่ในห้องเลาน์จส่วนตัวเพียงคนเดียว ไม่ขยับลุกไปที่ไหน ไม่แม้จะแตะต้องอาหารที่แอร์โฮสเตสนำมาบริการ หรือไม่แม้จะตอบหรือให้ความสนใจที่หล่อนจะคอยถามเอาอกเอาใจตลอดการเดินทาง นอกจากนานๆครั้งจะยกแก้วเหล้าในมือขึ้นจิบเป็นครั้งคราว นอกเหนือจากการนั่งไขว้ขาทอดเหยียดยาว หลังเอนพิงเบาะที่นั่งอย่างน่าสบาย ตามองนิ่งจับแน่วแน่อยู่ภายนอกกระจกใสข้างตัว แต่ใครจะรู้ว่าสายตาของเขาจับภาพภายนอกที่เห็นได้สักเท่าไหร่ หรืออาจมิได้เห็น มิได้รับรู้เลยก็เป็นได้
 
ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นวางบนรถเข็นข้างตัว ที่แอร์โฮสเตสใช้เข็นนำอาหารหลากหลาย หลากสีสันมาให้เลือก ก่อนจะถูกกัปตันสั่งให้กลับไปนั่งประจำที่โดยด่วน เนื่องจากความแปรปรวนของอากาศ ทำให้เครื่องบินตกหลุมอากาศมหึมา จึงได้แต่แตะปุ่มยึดรถให้นิ่งกับที่และวางรถทิ้งไว้ ก่อนจะรีบไปหาที่นั่งและรัดเข็มขัดนิรภัยใกล้ๆ อีกมุมหนึ่งของห้อง


หากก็คอยจับตามองแขกวีไอพีตลอดเวลา เผื่อเขาอาจจะเรียกใช้หรือต้องการอะไร แต่หล่อนก็ไม่ได้ถูกเรียกใช้ และดูเหมือนชายหนุ่มจะมิได้รับรู้ตัวตนของหล่อนในห้องนี้อีกคนด้วยซ้ำ และยังมิได้มีทีท่าสนใจ หรือวิตกกังวลแม้ไฟสีแดงวิบวับจะกระพริบเตือนถึงภาวะวิกฤติอยู่ตลอดเวลาก็ตาม

 
หญิงสาวแอบดูเขาเกือบจะตลอดเวลา
  

ใบหน้าคมเข้มที่เครื่องหน้าทุกส่วนลงตัวเหมาะเจาะราวกับรูปปั้นที่แกะสลักจากฝีมือปฏิมากรชั้นเลิศดูเคร่งเครียด แววตาคมกล้าสีดำเข้มราวกับความมืดยามราตรีฉายแววครุ่นคิด บางครั้งก็เผลอถอนหายใจเป็นระยะ
  
เขากำลังคิดถึงสิ่งใดหนอ
  
หญิงสาวที่นั่งอีกฟากห้องอดนึกฉงนในใจมิได้
  
ท่าทางของเขาแม้จะนิ่ง อยู่ในท่าเดียวเป็นเวลานานแต่กลับดูกระวนกระวาย ไม่มั่นใจกึ่งๆหวาดกลัวบางสิ่งบางอย่าง
  
อะไรบางอย่างนั้นคงกำลังรออยู่ข้างหน้า
  

ณ จุดหมายปลายทาง ประเทศไทย
  

สถานที่ที่คนทั้งโลกต่างรู้ดีว่าแชมป์โลกรถสูตรหนึ่งคนแรกของประเทศไทยไม่ได้กลับไปนานหลายปีแล้ว ซ้ำยังแสดงให้เห็นชัดเจนว่า ไม่ว่ากิจกรรมใดๆก็ตามหากมีการจัดขึ้นในประเทศไทย และเชิญให้เขาเข้าร่วม

ไม่ว่าจะได้รับค่าตอบแทนมากมายมหาศาลเพียงใด เขาก็จะปฏิเสธทุกครั้ง โดยปราศจากการชี้แจงเหตุผลใดๆทั้งสิ้น
 
หากคนใกล้ชิดย่อมรู้ดีว่า หากเป็นอะไรที่เกี่ยวกับเมืองไทย เป็นสิ่งที่ไม่อาจแตะต้องได้ จุดอ่อนของเขาคือทุกอย่างที่เกี่ยวพัน และเชื่อมโยงถึงประเทศไทย

  
แล้วเหตุใดหนอ ในครั้งนี้ เจ้าตัวจึงเป็นฝ่ายกระตือรือร้น เร่งรัดที่จะกลับประเทศไทยเสียเอง โดยไม่ยอมแวะผ่านบ้านที่อยู่อาศัยมาช้านานในประเทศฮาห์มาน ทั้งที่เพิ่งจะบินมาร่วมแถลงข่าวการเป็นพรีเซ็นเตอร์รถสปอร์ตหรูราคาแพงที่ประเทศสเปนได้ไม่ทันข้ามวัน ตรงดิ่งกลับไปยังสถานที่ที่เคยปฏิเสธมาตลอด เพราะอะไรกัน
 
เป้าสายตาของหล่อนดึงกระดาษทิชชูจากรถเข็นขึ้นมาซับตามรอยเปื้อนบริเวณนิ้วมือ ไม่ได้สนใจว่ากำลังเป็นจุดสนใจของใคร หลังจากนั้นเขาก็หันไปสนใจสภาพภายนอกต่อ


ที่ตอนนี้แทบจะไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดที่โรยตัวลงมาบดบังทัศนียภาพที่แท้จริงจนสิ้น แต่ดูเหมือนจะไม่สำคัญเพราะภาพที่ดวงตาเขาจับอยู่ตลอดเวลานั้น หาได้มีตัวตนอยู่เบื้องหน้าไม่
  
หากกลับเป็นภาพของหญิงสาวดวงตาเรียวหวาน ขนตายาวงอนเป็นแพทาบทับเป็นเงาอยู่เหนือแก้มสีขาวอมชมพูเรื่อๆ ผิวเนียนละเอียดบางใสจนเห็นเส้นเลือดสีน้ำเงินพาดผ่านข้างแก้ม


ผมสีดำเป็นเงาวาววับยาวสลวย ปลายงอนเคลียอยู่บริเวณกลางหลัง ริมฝีปากบนบางหยัก หากด้านล่างอวบอิ่มเป็นสีแดงสดใสตามธรรมชาติของวัยเยาว์


กลิ่นหอมหวานละมุนของกลีบปากคู่นั้นยังติดตราตรึงใจ มิห่างหายประดุจเพิ่งได้ลิ้มลอง สูดดมเพียงเมื่อวันวาร จนบางครั้ง บางคราว ไม่ว่าจะกี่ปีที่ผ่านไป

แม้ว่าจะไม่ได้พบกันมานานแล้ว หากเธอก็อยู่ในจินตนาการของเขาเสมอ ไม่ว่ายามหลับหรือตื่น จนเคยสงสัยว่าตัวเองจะมีวาสนาได้ประทับริมฝีปากของตนเองลงไปเหนือปากบางแต่ก็อวบอิ่มนั้นอีกครั้งหรือไม่ 
 
ชายหนุ่มสะบัดศีรษะ พยายามสลัดความคิดเผลอไผลผิดศีลธรรมนั้นออกไปเสีย

 
เสียงพึมพำที่เล็ดลอดออกจากริมฝีปากบางที่มักเหยียดตรงราวไร้ความรู้สึก สามารถจะได้ยินเพียงเบาๆว่า

 
หนูนาง