สวัสดีครับ พ่อแม่พี่น้องห้องจักรยาน วันนี้ว่าง ๆ เลยขอโอกาสบอกเล่าเรื่องราวริมสองข้างทาง ระหว่างที่ผมอยู่บน "เจ้าดำ" (เจ้าดำ คือ ชื่อเสือหมอบสีดำของผมอะนะครับ) ซึ่งตั้งแต่ปั่นมาได้เดือนกว่า ๆ และ พบเจอเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่ผมไม่ได้เคยมีโอกาสได้พบเจอยามอยู่บนรถยนต์ส่วนตัว หรือ รถมอเตอร์ไซค์เลย .. ซึ่งเป็นอะไรที่ผม มองหามานาน ความช้าในชีวิตมันทำให้เราได้เห็นอะไรมากมายจริง ๆ อิอิ
วานนี้หลังจากทำงานที่เหนื่อยล้า และน่าเบื๊อน่าเบื่อ อีกทั้งมีอาการมวลท้องเล็ก ๆ เลยกะว่าจะกลับมานอนพักผ่อนที่บ้าน แต่พอเข้ามาปุ๊ป แสงไฟที่ตกสะท้อนเฟรมเจ้าดำ กระเด็นเข้าตาผม ทำเอาอดใจไม่ไหว ต้องเปลี่ยนชุด, เช็คลมยาง, เตรียมอุปกรณ์ ฯลฯ แล้วค่อย ๆ ลากจูงเจ้าดำออกไปปั่น คิดไว้ว่า เอาขำ ๆ แค่ 10 กิโล ให้พอหายอยากก็พอ สำหรับวันนี้
ปั่นกินลมชมวิวตามประสาไปเรื่อย ๆ เลาะเลียดถนน ชมชีวิตสองข้างทางไปเรื่อยเปื่อย กะว่าไปแค่ครึ่งทางก็จะปั่นกลับ (ปกติปั่นออกไปหน้าปากทาง จะราว ๆ 10 กิโล แต่นี่เอาครึ่งทางพอ) แต่พอปั่นไปถึงครึ่งทางตามใจหมาย มันไม่พอจริง ๆ บวกกับ โจ๊กบางกอกหน้าปากทางใหญ่ มันอร๊อยย อร่อย (โจ๊กหมูล้วนไข่เค็ม หน้าปากทางใหญ่วัดลาดปลาดุก อร่อยจริง ๆ นะฮะ 55+) ทนกระแสร่ำร้องของหัวใจและท้องไม่ไหว อีกทั้ง รู้สึกมวล ๆ ท้อง ได้โจ๊กสักถ้วยก็คงจะดี เลยปั่นไปอีกครึ่งทาง เพื่อที่จะไปเสพความอร่อยของโจ๊กบางกอกเจ้านี้
จนมาถึงที่หมายปลายทาง จัดแจงจอดรถจักรยาน, ถอดหมวก, ถอดผ้าบลัฟ (อันใหม่นะครับ ไม่ใช่ของเก่าที่น้องเสือภูเขาเอาไป 55+) , ถอดถุงมือ ฯลฯ เดินเข้าไปสั่ง "โจ๊กหมูล้วนไข่เค็ม" ลั่นร้าน .. น้องพนักงานหันมายิ้มเล็ก ๆ ก่อนที่จะกลับไปทำอาหารเลิศรสมาให้ผมรับประทาน แต่อนิจจา โต๊ะเต็ม - -" .. เหลียวซ้ายแลขวา ไปเจอพี่ รปภ. ท่านนึง ที่นั่งอยู่โต๊ะไม้หลังสุดซ้ายมือ กวักมือไหว ๆ เหมือนเชื้อเชิญให้ผมไปนั่งรับประทานดินเนอร์กับพี่เขาด้วย
พี่ รปภ. : น้อง ๆ ตรงนี้ว่าง มานั่งนี่ก็ได้นะ
ผม : (ผงกหัวงึก ๆ) ขอบคุณครับ (ส่งยิ้มเล็กน้อย ก่อนเดินไปนั่งอย่างสุภาพ)
พี่ รปภ. : น้อง .. จักรยานสวยดี คันนี้ถึง 2 หมื่นไหมเนี่ย?
ผม : อุ๊ย .. ไม่ถึงหรอกครับพี่ คันนี้ 5 พันกว่าบาทเองครับผม
พี่ รปภ. : เฮ้ย .. เอาจริงดิ (พี่แกวางช้อน แล้วชโงกมองจักรยานที่จอดอยู่ข้างร้าน) แล้วนี่ปั่นมาจากไหนเนี่ย
ผม : หมู่บ้าน xxx ครับ ปั่นมากินโจ๊กเนี่ยละครับพี่ กินเสร็จก็กลับแล้วฮะ
พี่ รปภ. : อ๋อ .. เนี่ย ผมทำงานอยู่ตรง xxx ขี่จักรยานมากินโจ๊กเหมือนกัน เนี่ยจักรยานผม (พี่เขาชี้ไปทางจักรยานคล้าย ๆ เสือภูเขาของ LA สภาพโทรม ๆ หน่อย แต่ดูแข็งแรงทนทานดียิ่ง)
ผม : โอ้ว .. แล้วบ้านพี่อยู่แถวนี้หรือเหรอครับ?
พี่ รปภ. : เปล่า .. พี่ปั่นมาจากลาดพร้าวนู่นนนแน่ะ
ผม : เฮ้ย .. พี่ปั่นมาจากลาดพร้าวเลยเหรอพี่!! ไปกลับนี่มัน 60 โลได้เลยนะครับ - -" (ผมอุทานด้วยความตกใจ) แล้วใช้เวลากี่ ชม. ครับเนี่ย กว่าจะมาถึงแถวนี้
พี่ รปภ. : (หัวเราะร่าา) สบาย ๆ ไอน้อง ประมาณ ชม.ครึ่ง ถึง สอง ชม. นะ ขามา ขากลับก็พอ ๆ ไอขามาเนี่ย รถเยอะหน่อย เพราะพี่เข้างานก็เย็น ๆ แต่ขากลับสบาย เพราะออกตั้งแต่ 6 โมงเช้า เลาะไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึง
ผม : สุดยอดเลยพี่!! ผมนี่ถ้าไปกลับ 60 กิโล ไปทำงาน ไม่รู้จะทำได้เปล่า 55+
พี่ รปภ. : น้องเอ๊ย .. ความไกลมันไม่ใช่สิ่งสำคัญหรอก มันสำคัญที่ว่าเราอยากจะขับมันหรือเปล่า ถ้าใจเราถึงซะอย่าง จะไปกลัวอะไร หนุ่ม ๆ อย่างน้องเนี่ย ไปกลับวันละ 100 กว่าโลก็ทำได้ แค่อยากจะทำหรือเปล่าเท่านั้นเอง
จากนั้น เราก็คุยกันสัปเพเหระ แล้วพี่รปภ.ท่านนั้นก็ขอแยกไปก่อน (ผมลืมขอถ่ายรูปแกกับจักรยานอีกแล้ว - -") ผมนั่งกินไปเรื่อย ๆ จนเสร็จภารกิจ จ่ายเงินอะไรเรียบร้อย ก็ออกสตาร์ทปั่นกลับบ้าน แต่ในระหว่างทาง ทบทวนถึงบทสนทนา (มันคงไม่เป๊ะทุกคำนะครับ แต่คร่าว ๆ ก็ประมาณนี้) ที่ผมได้คุยกับพี่ รปภ. ท่านนั้น .. ทำไมผมรู้สึกดีจัง รู้สึกว่า การปั่นจักรยาน ถ้าเราได้จักรยานที่ดี, มีกำลังกายที่ดี แต่ถ้าเรากลัวการที่จะเริ่มก้าวออกไป เริ่มที่จะไปสู่จุดมุ่งหมายที่วางไว้ พะว้าพะวง นู่น นี่ นั่น มันก็คงไม่ต่างอะไรกับการที่เรา ซื้อจักรยานมาเท่ห์ ๆ ปั่นไปตามกระแส .. สิ่งที่ผมวางแพลนไว้ คือ ปั่นข้ามจังหวัดซึ่งผมไม่กล้าที่แม้แต่จะทำมัน ไม่กล้าที่จะไป ด้วยเหตุผลสารพัดสารเพที่ผมเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองสบายใจ
แต่ พี่ รปภ. ท่านนี้ (จริง ๆ พี่เขาขับมอเตอร์ไซค์มาทำงานก็ได้นะครับ สอบถามพี่เขาแล้ว เขามี แต่เขาบอกว่า ปั่นจักรยานได้สุขภาพ เขาชอบ) เลือกที่จะใช้จักรยานคันนั้นได้ให้คุ้มค่าที่สุด และกล้าที่จะ "ก้าว" และมุ่งสู่แผนที่พี่เขาตั้งใจไว้ แม้จะเป็นระยะทางที่ไม่ได้ไกลสักเท่าไหร่ของพี่ ๆ น้อง ๆ ในห้องจักรยาน ที่ปั่นวันนึงเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ผมว่า นี่คือ มินิทัวร์ริ่งของพี่รปภ. ที่เป็น แรงบันดาลใจเล็ก ๆ ให้ผมกล้าที่จะ "ก้่าว" และ "พัฒนาการขี่จักรยาน" ขึ้นไปอีกระดับ ก็เป็นไปได้นะครับ ..
ขอบคุณที่มานั่งอ่านให้เปลืองเวลาครับ 55555+
ป.ล. เรียบเรียงไม่ค่อยดี สื่อก็ไม่ได้ชัดเจน แค่อยากจะเล่าเรื่องริมทางให้พี่ ๆ น้อง ๆ ฟังครับ อิอิ
ป.ล. ผ้าบลัฟจากเรื่องก่อน ผมยังไม่ได้คืนนะครับ 5555555+
ป.ล. รูปด้านบน ผมถ่ายตอนขากลับบ้านครับ ขยะเยอะไปนิดนึง กรั๊กๆๆๆ แต่เอาน่ะ ๆ ประกอบเรื่องสั้นผมหน่อย จะได้ดูดี กรั๊กๆๆๆๆ
เรื่องเล่าริมทาง ตอน รปภ. มินิทัวร์ริ่ง
สวัสดีครับ พ่อแม่พี่น้องห้องจักรยาน วันนี้ว่าง ๆ เลยขอโอกาสบอกเล่าเรื่องราวริมสองข้างทาง ระหว่างที่ผมอยู่บน "เจ้าดำ" (เจ้าดำ คือ ชื่อเสือหมอบสีดำของผมอะนะครับ) ซึ่งตั้งแต่ปั่นมาได้เดือนกว่า ๆ และ พบเจอเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่ผมไม่ได้เคยมีโอกาสได้พบเจอยามอยู่บนรถยนต์ส่วนตัว หรือ รถมอเตอร์ไซค์เลย .. ซึ่งเป็นอะไรที่ผม มองหามานาน ความช้าในชีวิตมันทำให้เราได้เห็นอะไรมากมายจริง ๆ อิอิ
วานนี้หลังจากทำงานที่เหนื่อยล้า และน่าเบื๊อน่าเบื่อ อีกทั้งมีอาการมวลท้องเล็ก ๆ เลยกะว่าจะกลับมานอนพักผ่อนที่บ้าน แต่พอเข้ามาปุ๊ป แสงไฟที่ตกสะท้อนเฟรมเจ้าดำ กระเด็นเข้าตาผม ทำเอาอดใจไม่ไหว ต้องเปลี่ยนชุด, เช็คลมยาง, เตรียมอุปกรณ์ ฯลฯ แล้วค่อย ๆ ลากจูงเจ้าดำออกไปปั่น คิดไว้ว่า เอาขำ ๆ แค่ 10 กิโล ให้พอหายอยากก็พอ สำหรับวันนี้
ปั่นกินลมชมวิวตามประสาไปเรื่อย ๆ เลาะเลียดถนน ชมชีวิตสองข้างทางไปเรื่อยเปื่อย กะว่าไปแค่ครึ่งทางก็จะปั่นกลับ (ปกติปั่นออกไปหน้าปากทาง จะราว ๆ 10 กิโล แต่นี่เอาครึ่งทางพอ) แต่พอปั่นไปถึงครึ่งทางตามใจหมาย มันไม่พอจริง ๆ บวกกับ โจ๊กบางกอกหน้าปากทางใหญ่ มันอร๊อยย อร่อย (โจ๊กหมูล้วนไข่เค็ม หน้าปากทางใหญ่วัดลาดปลาดุก อร่อยจริง ๆ นะฮะ 55+) ทนกระแสร่ำร้องของหัวใจและท้องไม่ไหว อีกทั้ง รู้สึกมวล ๆ ท้อง ได้โจ๊กสักถ้วยก็คงจะดี เลยปั่นไปอีกครึ่งทาง เพื่อที่จะไปเสพความอร่อยของโจ๊กบางกอกเจ้านี้
จนมาถึงที่หมายปลายทาง จัดแจงจอดรถจักรยาน, ถอดหมวก, ถอดผ้าบลัฟ (อันใหม่นะครับ ไม่ใช่ของเก่าที่น้องเสือภูเขาเอาไป 55+) , ถอดถุงมือ ฯลฯ เดินเข้าไปสั่ง "โจ๊กหมูล้วนไข่เค็ม" ลั่นร้าน .. น้องพนักงานหันมายิ้มเล็ก ๆ ก่อนที่จะกลับไปทำอาหารเลิศรสมาให้ผมรับประทาน แต่อนิจจา โต๊ะเต็ม - -" .. เหลียวซ้ายแลขวา ไปเจอพี่ รปภ. ท่านนึง ที่นั่งอยู่โต๊ะไม้หลังสุดซ้ายมือ กวักมือไหว ๆ เหมือนเชื้อเชิญให้ผมไปนั่งรับประทานดินเนอร์กับพี่เขาด้วย
พี่ รปภ. : น้อง ๆ ตรงนี้ว่าง มานั่งนี่ก็ได้นะ
ผม : (ผงกหัวงึก ๆ) ขอบคุณครับ (ส่งยิ้มเล็กน้อย ก่อนเดินไปนั่งอย่างสุภาพ)
พี่ รปภ. : น้อง .. จักรยานสวยดี คันนี้ถึง 2 หมื่นไหมเนี่ย?
ผม : อุ๊ย .. ไม่ถึงหรอกครับพี่ คันนี้ 5 พันกว่าบาทเองครับผม
พี่ รปภ. : เฮ้ย .. เอาจริงดิ (พี่แกวางช้อน แล้วชโงกมองจักรยานที่จอดอยู่ข้างร้าน) แล้วนี่ปั่นมาจากไหนเนี่ย
ผม : หมู่บ้าน xxx ครับ ปั่นมากินโจ๊กเนี่ยละครับพี่ กินเสร็จก็กลับแล้วฮะ
พี่ รปภ. : อ๋อ .. เนี่ย ผมทำงานอยู่ตรง xxx ขี่จักรยานมากินโจ๊กเหมือนกัน เนี่ยจักรยานผม (พี่เขาชี้ไปทางจักรยานคล้าย ๆ เสือภูเขาของ LA สภาพโทรม ๆ หน่อย แต่ดูแข็งแรงทนทานดียิ่ง)
ผม : โอ้ว .. แล้วบ้านพี่อยู่แถวนี้หรือเหรอครับ?
พี่ รปภ. : เปล่า .. พี่ปั่นมาจากลาดพร้าวนู่นนนแน่ะ
ผม : เฮ้ย .. พี่ปั่นมาจากลาดพร้าวเลยเหรอพี่!! ไปกลับนี่มัน 60 โลได้เลยนะครับ - -" (ผมอุทานด้วยความตกใจ) แล้วใช้เวลากี่ ชม. ครับเนี่ย กว่าจะมาถึงแถวนี้
พี่ รปภ. : (หัวเราะร่าา) สบาย ๆ ไอน้อง ประมาณ ชม.ครึ่ง ถึง สอง ชม. นะ ขามา ขากลับก็พอ ๆ ไอขามาเนี่ย รถเยอะหน่อย เพราะพี่เข้างานก็เย็น ๆ แต่ขากลับสบาย เพราะออกตั้งแต่ 6 โมงเช้า เลาะไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึง
ผม : สุดยอดเลยพี่!! ผมนี่ถ้าไปกลับ 60 กิโล ไปทำงาน ไม่รู้จะทำได้เปล่า 55+
พี่ รปภ. : น้องเอ๊ย .. ความไกลมันไม่ใช่สิ่งสำคัญหรอก มันสำคัญที่ว่าเราอยากจะขับมันหรือเปล่า ถ้าใจเราถึงซะอย่าง จะไปกลัวอะไร หนุ่ม ๆ อย่างน้องเนี่ย ไปกลับวันละ 100 กว่าโลก็ทำได้ แค่อยากจะทำหรือเปล่าเท่านั้นเอง
จากนั้น เราก็คุยกันสัปเพเหระ แล้วพี่รปภ.ท่านนั้นก็ขอแยกไปก่อน (ผมลืมขอถ่ายรูปแกกับจักรยานอีกแล้ว - -") ผมนั่งกินไปเรื่อย ๆ จนเสร็จภารกิจ จ่ายเงินอะไรเรียบร้อย ก็ออกสตาร์ทปั่นกลับบ้าน แต่ในระหว่างทาง ทบทวนถึงบทสนทนา (มันคงไม่เป๊ะทุกคำนะครับ แต่คร่าว ๆ ก็ประมาณนี้) ที่ผมได้คุยกับพี่ รปภ. ท่านนั้น .. ทำไมผมรู้สึกดีจัง รู้สึกว่า การปั่นจักรยาน ถ้าเราได้จักรยานที่ดี, มีกำลังกายที่ดี แต่ถ้าเรากลัวการที่จะเริ่มก้าวออกไป เริ่มที่จะไปสู่จุดมุ่งหมายที่วางไว้ พะว้าพะวง นู่น นี่ นั่น มันก็คงไม่ต่างอะไรกับการที่เรา ซื้อจักรยานมาเท่ห์ ๆ ปั่นไปตามกระแส .. สิ่งที่ผมวางแพลนไว้ คือ ปั่นข้ามจังหวัดซึ่งผมไม่กล้าที่แม้แต่จะทำมัน ไม่กล้าที่จะไป ด้วยเหตุผลสารพัดสารเพที่ผมเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองสบายใจ
แต่ พี่ รปภ. ท่านนี้ (จริง ๆ พี่เขาขับมอเตอร์ไซค์มาทำงานก็ได้นะครับ สอบถามพี่เขาแล้ว เขามี แต่เขาบอกว่า ปั่นจักรยานได้สุขภาพ เขาชอบ) เลือกที่จะใช้จักรยานคันนั้นได้ให้คุ้มค่าที่สุด และกล้าที่จะ "ก้าว" และมุ่งสู่แผนที่พี่เขาตั้งใจไว้ แม้จะเป็นระยะทางที่ไม่ได้ไกลสักเท่าไหร่ของพี่ ๆ น้อง ๆ ในห้องจักรยาน ที่ปั่นวันนึงเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ผมว่า นี่คือ มินิทัวร์ริ่งของพี่รปภ. ที่เป็น แรงบันดาลใจเล็ก ๆ ให้ผมกล้าที่จะ "ก้่าว" และ "พัฒนาการขี่จักรยาน" ขึ้นไปอีกระดับ ก็เป็นไปได้นะครับ ..
ขอบคุณที่มานั่งอ่านให้เปลืองเวลาครับ 55555+
ป.ล. เรียบเรียงไม่ค่อยดี สื่อก็ไม่ได้ชัดเจน แค่อยากจะเล่าเรื่องริมทางให้พี่ ๆ น้อง ๆ ฟังครับ อิอิ
ป.ล. ผ้าบลัฟจากเรื่องก่อน ผมยังไม่ได้คืนนะครับ 5555555+
ป.ล. รูปด้านบน ผมถ่ายตอนขากลับบ้านครับ ขยะเยอะไปนิดนึง กรั๊กๆๆๆ แต่เอาน่ะ ๆ ประกอบเรื่องสั้นผมหน่อย จะได้ดูดี กรั๊กๆๆๆๆ