ห้าปีที่แล้วผมตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อมานั่งรถไฟฟ้าไปสถานีลุมพินี จำได้ว่าเกิดปวดท้องจนต้องไปขอใช้บริการสถานีตำรวจ ร้อยเวรเค้างงอ่ะครับ นึกว่าผมไปแจ้งความ ผมบอกแกไปว่า "ป่าวครับ ผมมาขอวีซ่าไปเรียนต่ออเมริกา" แต่ขอเข้าห้องน้ำก่อน ผมว่าเด็กนอกทุกคนคงจำความรู้สึกนี้ได้ ไปต่อแถวยาวๆตั้งแต่หกโมงเช้า ตอนผมสอบสัมภาษณ์ฟังก็ไม่รู้เรื่อง จำได้แต่คำว่า "Good Luck" แล้วเจ้าหน้าที่สถานทูตก็ยึดพาสปอร์ตผมไป ตอนเดินกลับยังถามตัวเองอยู่เลยว่า "วีซ่ากูผ่านแล้วใช่มั้ย?" ยังจำได้ว่าเคยบอกกับตัวเองไว้ว่าวันนั้นเป็นวันที่ดีใจที่สุดในชีวิตวันนึง ห้าปีผ่านไปเหมือนเพิ่งหลับแล้วตื่น คำพูดของพ่อครัวคนหนึ่งที่เคยรู้จัก กับเพื่อนคนหนึ่งในโรงเรียนสอนภาษาที่เคยบอกผมว่าพวกเค้ามาอเมริกาได้ห้าปีแล้วยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ตอนนั้นคิดในใจว่า "ตายห่าล่ะ พวกมาทำอะไรกันนานหนักหนา" มาถึงตอนนี้หากใครถามผมว่าอยู่มานานยัง เดาได้เลยว่าคนถามจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รับคำตอบ แต่ผมยังเชื่ออยู่เสมอว่า "Life is a journey, not a destination"
"Life is a journey, not a destination"