ภาพเก่าเล่าเรื่อง (๑๖)

พูดถึงเรื่องเมืองพะเยา ทำให้ผมนึกถึงเรื่องหนึ่งที่ผมเคยเห็นสมัยยังเด็กครับ



สมัยโน้น มีล้อวัวบรรทุกถังน้ำขนาด ๒๐๐ ลิตร รวมสองถัง ด้านล่างถังติดก๊อกทำเอง และมีปี๊บน้ำัมันก๊าดอยู่ชั้นด้านท้ายล้ออีกสี่ใบ สำหรับขนน้ำไปให้ชาวบ้านที่ต้องการซื้อ แล้วไปตักน้ำกว๊านแหล่งที่สะอาดๆ จนเต็มถัง ก่อนนำไปเร่ขายช่วงบ่ายๆ แก่ชาวบ้านที่ต้องการในราคาปี๊บละสลึงหนึ่งแล้วขยับราคามาเป็นปี๊บละห้าสิบสตางค์ในภายหลัง

รายได้งามเชียวครับ เพราะค่าน้ำมันไม่มี มีแต่ค่าฟางหญ้าสำหรับแรงงานคู่ใจเท่านั้น ถ้าตัดเองก็ไม่ต้องจ่าย

ขนาดนั้นคนเฒ่าคนแก่บ่นกันอู้ บอกว่าแพงจัง แต่หลายคนจำเป็นต้องซื้อ บอกว่าน้ำประปาเหม็นกลิ่นคลอรีน ไม่เหมือนน้ำจากกว๊านที่เย็นชื่นใจ และสมัยก่อนยังมีบ่อน้ำตื้นกลางกว๊านบางบ่อ ที่น้ำใส มีรสชาติถูกใจ พอกรมประมงสร้างประตูเก็บน้ำและสถานีประมงพะเยาเมื่อปี พ.ศ.๒๔๘๔ แล้ว น้ำได้ท่วมบ่อน้ำเหล่านี้จนหมด

ธุรกิจนี้ได้สูญไปเมื่อกิจการประปาแพร่หลาย และคนรุ่นหลังเคยชินกับกลิ่นคลอรีน ไม่มีใครบ่นว่าเหม็นอีกต่อไป

.........................

ภาพถ่ายจากกรมประชาสัมพันธ์