สมับผมเรียน ปวช. ปี 1 เลย ผมมีเพื่อนสนิทเป็นกลุ่มอยู่ 4คน รวมผมด้วยก็เป็น 5คน
ตอนสมัครเรียนเข้ามาใหม่ๆ ต่างคนก็ต่างมาคนเดียว แล้วมารู้จักกันโดยบังเอิญ
ตอนแรกเป็นช่วงเข้าค่ายธรมะ ก่อนเปิดเทอมแรกของเด็กปี 1 เราก็ได้รู้จักกันที่นั่น
นับแต่นั้นเราทั้ง 5 คนก็เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ต่างก็มีเอกลักษณ์ของตัวเองแตกต่างกันไป ที่ไม่เหมือนกันเลย
ผมคนเงียบและฉลาดที่สุดในกลุ่ม เรียนเก่งมาก จนอาจารย์สนับสนุนทุกเรื่องที่ทำให้วิทยาลัยได้ชื่อเสียง
เพื่อนอีกคนก็หล่อ หน้าตาดี มีสาวๆมาติดเป็นสิบๆคนในเวลาเดียวกัน
อีกคนหนึ่ง หน้าตาธรรมดา แต่กะหล่อน กวนติง ขี้เล่น จึงสร้างเสียงเฮฮา และเสียงหัวเราะได้ทุกเวลา แม้กระทั่งเดินเฉยๆ
อีกคนหนึ่งตัวเล็ก ไม่หล่อ แต่น่ารักเล่นกีฬาเก่ง แต่เรื่องเรียนนี่ไม่ได้เรื่องเลย
อีกคนเป็นคนเงียบๆ วันๆไม่พูดอะไรเลย เดินเย็นชา ราวกับมนุษย์ไม่มีชีวิต แต่ความคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศมาก
แต่พอเริ่มเรียนมาได้แค่ 1 เทอม ผมก็ต้องทะเลาะกับเพื่อนๆ และเลิกคบกัน กลายเป็นคนไม่มีเพื่อน และโดดเดี่ยวอยู่ในวิทยาลัย
เหตุผลที่เราทะเลาะกับเพราะว่า "ปากกา"
ซึ่งผมเองก็คิดมาเสมอว่าปากกาแท่งเดียว ทำให้เพื่อนสนิทกันเลิกคบกันได้ยาวนานขนาดนี้เลยหรอ
เรื่องมีอยู่ว่า ในวิทยาลัยที่ระเบียบให้นักเรียนทุกคนพกปากกาติดตัวไว้ 1 แท่งตลอดเวลา (แต่กฏมันก็ไม่ได้บังคับแบบเอาเป็นเอาตายหรอกนะ)
อยู่มาวันหนึ่ง เป็นวันประชุมรวมที่เด็กปี 1 ทั้งวิทยาลัยต้องมาประชุมกัน ต่างคนต่างก็เข้าแถวแล้วนั่งลงเป็นแถวยาวๆ
ในตรงจุดที่ผมนั่งมีเด็กอยู่ประมาณ 30-50คน แต่ไม่มีใครพกปากกาติดตัวเลย
มีผมที่มีปากกา แล้วคนที่ไม่รู้จักอยู่อีกประมาณ 3-4คน
แต่เขาให้เซ็นต์ชื่อว่ามาร่วมประชุม ผมก็เอาปากกาตัวเองมาเขียนชื่อ แต่เพื่อนผมมันไม่มีปากกาเลย มันก็เลยยืมของผมไปเขียนชื่อ
ผมก็เลยให้มันไป แต่พอมันเขียนเสร็จมันไม่ได้เอาปากกามาคืนให้ผม มันบอกว่าคนอื่นขอยืมไปเขียนต่อ
ผมก็ ออๆ แล้วก็รอ จนผ่านไป 10นาที ปรากฏว่าปากกาผมไม่ได้กลับมาหาผม
แล้วมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกแล้ว ปากกาแท่งหนึ่งผมซื้อมาใช้ได้ยังไม่ถึง 5% ของหมึกมันก็หายไปเป็นประจำ
แต่ครั้งนี้ผมโกรธมากเพราะว่าก่อนที่ผมจะให้เพื่อนยืมปากกาไป ผมบอกมันว่าห้ามเอาปากกาไปให้คนอื่นยืมนะ
ให้ใช้แค่พวกเราเท่านั้น แต่มันก็ยังไม่ฟังแล้วเอาไปให้คนอื่นยืมอีก จนปากกาหาย
ผมก็บ่นใส่มันเรื่องปากกา บอกแล้วว่าอย่าให้คนอื่นยืมต่อ บอกแล้วให้พกปากกาติดตัวไว้ด้วย ทำไมไม่รู้จักพกปากกากันบ้าง
มันลำบากมากเลยหรอไง การที่จะพกปากกา 1 แท่งไว้ติดตัว บลาๆ
มันก็เถียงกลับ แต่ผมจำไม่ได้ว่ามันเถียงว่าอะไร ตั้งแต่นั้นมามันก็ไม่คุยกับผมอีกเลย
แล้วก็พาเพื่อนสนิทอีก 3 คนไปด้วยกัน ผมไม่รู้มันคุยอะไรกัน แต่ตั้งแต่นั้นมา พวกเขาทั้ง 4คน ไม่มีใครคุยกับผมอีกเลย
แม้กระทั่งคนที่วันๆไม่สนใจอะไร เงียบ เฉยชา นิ่งๆ ก็ยังตามเพื่อนคนนั้นไป
นับแต่ตั้งผมก็ไม่เข้าใจอะไรอีกเลยว่าทำไม อะไร เพราะอะไร
ผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตั้งแต่ปี 1 - ปี 3 ในวิทยาลัยที่ไม่มีเพื่อนสนิทให้ผมเลยสักคน
ทุกวันนี้ผมก็เรียนจบแล้ว และไม่ค่อยสนใจเรื่องของเพื่อนอีกเลย
คุณเคยทะเลาะกับเพื่อนสนิท จนเลิกคบกัน ด้วยสาเหตุใดที่ไร้สาระบ้างไหม ?
ตอนสมัครเรียนเข้ามาใหม่ๆ ต่างคนก็ต่างมาคนเดียว แล้วมารู้จักกันโดยบังเอิญ
ตอนแรกเป็นช่วงเข้าค่ายธรมะ ก่อนเปิดเทอมแรกของเด็กปี 1 เราก็ได้รู้จักกันที่นั่น
นับแต่นั้นเราทั้ง 5 คนก็เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ต่างก็มีเอกลักษณ์ของตัวเองแตกต่างกันไป ที่ไม่เหมือนกันเลย
ผมคนเงียบและฉลาดที่สุดในกลุ่ม เรียนเก่งมาก จนอาจารย์สนับสนุนทุกเรื่องที่ทำให้วิทยาลัยได้ชื่อเสียง
เพื่อนอีกคนก็หล่อ หน้าตาดี มีสาวๆมาติดเป็นสิบๆคนในเวลาเดียวกัน
อีกคนหนึ่ง หน้าตาธรรมดา แต่กะหล่อน กวนติง ขี้เล่น จึงสร้างเสียงเฮฮา และเสียงหัวเราะได้ทุกเวลา แม้กระทั่งเดินเฉยๆ
อีกคนหนึ่งตัวเล็ก ไม่หล่อ แต่น่ารักเล่นกีฬาเก่ง แต่เรื่องเรียนนี่ไม่ได้เรื่องเลย
อีกคนเป็นคนเงียบๆ วันๆไม่พูดอะไรเลย เดินเย็นชา ราวกับมนุษย์ไม่มีชีวิต แต่ความคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศมาก
แต่พอเริ่มเรียนมาได้แค่ 1 เทอม ผมก็ต้องทะเลาะกับเพื่อนๆ และเลิกคบกัน กลายเป็นคนไม่มีเพื่อน และโดดเดี่ยวอยู่ในวิทยาลัย
เหตุผลที่เราทะเลาะกับเพราะว่า "ปากกา"
ซึ่งผมเองก็คิดมาเสมอว่าปากกาแท่งเดียว ทำให้เพื่อนสนิทกันเลิกคบกันได้ยาวนานขนาดนี้เลยหรอ
เรื่องมีอยู่ว่า ในวิทยาลัยที่ระเบียบให้นักเรียนทุกคนพกปากกาติดตัวไว้ 1 แท่งตลอดเวลา (แต่กฏมันก็ไม่ได้บังคับแบบเอาเป็นเอาตายหรอกนะ)
อยู่มาวันหนึ่ง เป็นวันประชุมรวมที่เด็กปี 1 ทั้งวิทยาลัยต้องมาประชุมกัน ต่างคนต่างก็เข้าแถวแล้วนั่งลงเป็นแถวยาวๆ
ในตรงจุดที่ผมนั่งมีเด็กอยู่ประมาณ 30-50คน แต่ไม่มีใครพกปากกาติดตัวเลย
มีผมที่มีปากกา แล้วคนที่ไม่รู้จักอยู่อีกประมาณ 3-4คน
แต่เขาให้เซ็นต์ชื่อว่ามาร่วมประชุม ผมก็เอาปากกาตัวเองมาเขียนชื่อ แต่เพื่อนผมมันไม่มีปากกาเลย มันก็เลยยืมของผมไปเขียนชื่อ
ผมก็เลยให้มันไป แต่พอมันเขียนเสร็จมันไม่ได้เอาปากกามาคืนให้ผม มันบอกว่าคนอื่นขอยืมไปเขียนต่อ
ผมก็ ออๆ แล้วก็รอ จนผ่านไป 10นาที ปรากฏว่าปากกาผมไม่ได้กลับมาหาผม
แล้วมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกแล้ว ปากกาแท่งหนึ่งผมซื้อมาใช้ได้ยังไม่ถึง 5% ของหมึกมันก็หายไปเป็นประจำ
แต่ครั้งนี้ผมโกรธมากเพราะว่าก่อนที่ผมจะให้เพื่อนยืมปากกาไป ผมบอกมันว่าห้ามเอาปากกาไปให้คนอื่นยืมนะ
ให้ใช้แค่พวกเราเท่านั้น แต่มันก็ยังไม่ฟังแล้วเอาไปให้คนอื่นยืมอีก จนปากกาหาย
ผมก็บ่นใส่มันเรื่องปากกา บอกแล้วว่าอย่าให้คนอื่นยืมต่อ บอกแล้วให้พกปากกาติดตัวไว้ด้วย ทำไมไม่รู้จักพกปากกากันบ้าง
มันลำบากมากเลยหรอไง การที่จะพกปากกา 1 แท่งไว้ติดตัว บลาๆ
มันก็เถียงกลับ แต่ผมจำไม่ได้ว่ามันเถียงว่าอะไร ตั้งแต่นั้นมามันก็ไม่คุยกับผมอีกเลย
แล้วก็พาเพื่อนสนิทอีก 3 คนไปด้วยกัน ผมไม่รู้มันคุยอะไรกัน แต่ตั้งแต่นั้นมา พวกเขาทั้ง 4คน ไม่มีใครคุยกับผมอีกเลย
แม้กระทั่งคนที่วันๆไม่สนใจอะไร เงียบ เฉยชา นิ่งๆ ก็ยังตามเพื่อนคนนั้นไป
นับแต่ตั้งผมก็ไม่เข้าใจอะไรอีกเลยว่าทำไม อะไร เพราะอะไร
ผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตั้งแต่ปี 1 - ปี 3 ในวิทยาลัยที่ไม่มีเพื่อนสนิทให้ผมเลยสักคน
ทุกวันนี้ผมก็เรียนจบแล้ว และไม่ค่อยสนใจเรื่องของเพื่อนอีกเลย