ถ้าเป็นนักฟุตบอล เขาคิดอย่างไร

เมื่อคืนผมพยายามนั่งดูการเล่นของมุลเลอร์ หลังจากที่ใครหลายๆคนบอกว่ามุลเลอร์ไม่มีจุดเด่นอะไร เท่าที่ดูจุดเด่นจริงๆคือในจังหวะเสี้ยววินาที มึลจะเร็วกว่ากองหลังคู่แข่งในกรอบเขตโทษ อย่างลูกแรกที่ยิงนี่ขล

ผมเชียร์ แมนยูไนเต็ด จำปีไม่ได้ แต่เป็นปีที่คันโตน่า ถอยหลังยิงหงส์แล้วชนะ 1-0 ได้แชมป์ เอฟเอ คัพ มันส์มากเล่นดีทั้งคู่ บีบหัวใจสุดๆ เริ่มตามก่อนหน้านั้นมาแล้วทางไฮไลท์ รายการ เจาะสนาม (แอบแก่ 5555++)

ลิเวอร์พูลขึ้นนำแอตมาดริด 2:0 ตั้งแต่ยังไม่ถึง 10 นาทีของครึ่งแรก และจบครึ่งแรกด้วยสกอร์ขึ้นนำ 2:1 มาครึ่งหลังมีหลายจังหวะที่มีโอกาสจะได้ขึ้นนำห่างเป็น 3 ประตูแต่ทำไม่ได้ โดยเฉพาะลูกยิงชนเสาของโมซาล่า

เชียร์ๆอยู่หัวใจจะวาย หยุดหายใจเอาดื้อๆ เล่นได้ไม่เกรงใจกองเชียร์เลย โดยเฉพาะกองหลัง เป็นตัวความหวังของคู่แข่งจริงๆ มีจังหวะให้สกัดผิด ทำบอลแฉลบเข้าประตูตัวเอง ขายได้ก็ขายทีเถอะนะ อีกอย่างประเภทส่งบอล

ผมไม่ขอโทษนักเตะไทยเรานะครับ ทุกคนสู้เต็มที่แล้ว และก็มีการพัฒนาในเกมส์รับมากกว่าแต่ก่อน แต่กระทู้นี้ผมอยากให้ลูกที่เราโดนนำ 2-1 เก็บไว้เป็นประสบการณ์ในการพัฒนาทีมฟุตบอลไทยของเราต่อไป ผมไม่ได้เป็นนัก

ปัจจุบัน ถ้าได้ดูบอลพรีเมียร์ลีก/เอฟเอคัพ หรือลีกคัพทีไร หัวใจมักเริ่มจะเพลีย เหมือนละเหี่ยใจไปทุกวันๆกันจริงๆ คือ ดีกรีความสนุก ปลุกความตื่นเต้น เน้นความเร้าใจ มันหายไปจากสารบบบอลอังกฤษ ยุคเก่าๆเช่น

วินาทีที่โรนัลโด้ต้องกระชากปลอกแขนกัปตันทีมออกมันบีบหัวใจมากเลยค่ะ ผ่านมาจนถึงตอนนี้ไม่เคยเสียใจเลยที่เชียร์มาแต่มันแค่รู้สึกเสียดาย เสียดายที่โชคชะตาไม่ให้โอกาสเค้าเลย ทำไมต้องบีบคั้นกันถึงขนาดนี้ด้ว