ผู้หญิงหลายคนบอกว่า พ่อแม่ไม่อยากให้สนในเรื่องรักตอนเรียน โตขึ้น อยู่คนเดียวทำแต่งาน จนขึ้นคาน มันถูกแล้วเหรอ

พ่อแม่คงดีใจมากกว่า เห็นลูกท้องแล้วดูแลหลานไม่ได้ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ หรือ สามีเมาเหล้ามาแล้วทุบตีค่ะ

เราว่า มันเหมาะสมกับยุคสมัยแล้วล่ะ  เพราะเมืองเรา ณ เวลานี้ สถิติหญิงวัยรุ่นตั้งครรภ์สูงกว่าองค์การอนามัยโลกกำหนดซะอีก ปัญหาหลักๆไม่ได้อยู่ที่อัตราเกิดลดลง แต่อยู่ตรงประชากรที่เกิดมาอย่างมีคุณภาพลดลงตังหาก  ถ้าให้เลือกระหว่างมีครอบครัวแบบไม่มีคุณภาพ ขอโสดดีกว่า ไม่อยากฉุดชีวิตให้ต่ำลง แถมถ้าดูในส่วนของสถิติการหย่าร้าง ปัจจุบันเฉลี่ยอยู่ประมาณ คู่แต่งงาน 2.5 - 3 คู่ จะมีการหย่าร้างประมาณ 1 คู่ คนเราเดี๋ยวนี้แต่งไม่นานก็เลิกกันไวจะตาย เพราะฝ่ายหญิงเองก็เปลี่ยนบทบาทจากแม่ศรีเรือนไม่ต้องทำงานนอกบ้าน มาทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งชาย ความอดทนที่จะมารองรับอารมณ์ รับมือรับเท้า มันก็น้อยลง การตัดสินใจหย่าเลยไม่ใช่เรื่องยากเหมือนสมัยก่อน

ความรู้น่ะ ช่วยให้หลุดออกจากวงจรถูกทำร้ายจากสามีได้ ต่อให้ไม่มีสามี ไม่แต่งงาน แต่ก็เอาัตัวรอดได้ ดีกว่ามีสามีแต่ไม่มีความรู้ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ สุดท้ายถึงถูกทุบถูกตีถูกกดขี่ก็ยังยอมเรื่อยไป  ลองไปดูศูนย์หลายๆแห่งที่เขาช่วยเหลือคนที่ถูกคู่แต่งงานทำร้ายซิ  เขาก็มีแต่พยายามสนับสนุนอาชีพและความรู้ให้ เพื่อที่จะให้คนที่ถูกทำร้าย กล้าที่จะหนีออกมาจากวงจรแบบนั้น  ไม่ต้องพ่อแม่หรอก เขายังเห็นความสำคัญของการศึกษาเลย