มีครั้งหนึ่ง เคยขี่มอเตอร์ไซค์ ซ้อนสาว ป.โท  (อายุประมาณ 26 ปี)
ด้วยเพราะเหตุจำเป็น+จังหวะพาไป ก็เลยพาสาวเจ้า ซ้อนรถ (ต้นทาง-โรงปูนแถวบางซื่อ)

สาวผู้นี้ บ้านมีกิจการส่วนตัว จบ ตรี ม.รัฐ ชั้นแนวหน้า จบ โท สถาบันของรัฐชั้นนำของประเทศ
ไปเรียน กลับบ้าน ที่ทำงาน กลับบ้าน จะใช้รถยนต์ส่วนตัวตลอด

จังหวะนั้นเอง เธอก็ตัดสินใจขึ้นท้ายรถผม ผมก็ขี่พาไปเธอโลดแล่นบนท้องถนน
รู้สึกได้เลยว่า ตลอดชีวิตเธอไม่เคยซ้อนมอเตอร์ไซค์เลย ....
พอเอนซ้าย เธอฝืนไปทางขวา พอเอนขวา เธอฝืนไปทางซ้าย
เกร็งขาแน่น ตัวแข็งทือ ก็เลยค่อยๆ ขี่แบบช้าสุดๆ และบอกทำตัวสบาย เดี๋ยวก็ถึงเอง (ปลายทาง-ท่าเรือผ่านฟ้า)

ผมเองก็เลยเลี้ยวพาเธอ ใช้ถนน พระราม 5 ผ่านเขาดิน ก็เลยแวะเที่ยว เขาดิน (ไม่ได้ไปหลายปีล่ะ)

นอกเรื่อง....
เจออีกสาวอีกคน (ลูกสาวคนเดียวของ ผอ.รัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง)  ใช้บริการเรือข้ามฟากไม่เป็น .... (ข้ามก็กลัวเรือโยก-เลยพาเธอเดินข้ามสะพานสาทรไปส่งฝั่งตรงข้าม เพื่อนั่งรถไฟฟ้ากลับ-สมัยนั้นส่วนต่อขยายยังไม่เสร็จ)
อีกรายสาวอีกคน (ลูกสาว เจ้าของผลิตภัณฑ์เสริมความงาม) ... ต่อราคาไม่เป็น ไม่กล้าต่อราคาพ่อค้าแม่ค้า (พ่อค้าแม่ค้าบอกราคาเท่าไร ถ้าอยากได้ ก็จะเก็บเงินแล้วมาซื้อไป)

ล่าสุด เป็น หมอ จบใหม่ (เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เหรียญทอง)
เลิกเวร ตี4 ไม่กล้านั่ง taxi กลับบ้าน (หรือนั่งรอสักพักเช้าหน่อยค่อยกลับ) ต้องโทรศัพท์เรียกพ่อให้ตื่นไปรับ
ทั้งๆ ที่ ที่ทำงาน (รพ.) กับบ้าน ห่างกันไม่เกิน 5 กม. แถมอยู่ใจกลาง กทม.อีก