คือว่าผมได้ตัดสินใจและปรึกษาทางบ้านว่าผมจะกลับไปอยู่บ้านที่ ตจว. ไปช่วยงานของครอบครัว เป็นธุระกิจของครอบครัวครับ คือร้านขายวัสดุก่อสร้าง ซึ่งเป็นอาชีพที่พ่อกับแม่ผมทำมานาน เห็นตั้งแต่จำความได้ จนผมเรียนจบสายช่างได้ ก็เพราะเงินที่ได้มาจากธุระกิจของครอบครัวนี่แหละครับ
ย้อนไป 7-8 ปีที่แล้วผมเรียนจบ ปวส. ผมก็ไม่ได้ต่องานท่าน เพราะใจตอนนั้นอยากหาประสบการณ์กับโลกใบใหญ่ใบนี้ เลยเข้ากรุงเทพมาทำงานโรงงาน ได้เป็นช่างเทคนิค ดูแล และ Support เครื่องจักร อยากหาเงินออกรถด้วยตนเอง ได้เจอคนมากมาย โลดโผนตามชีวิตวัยรุ่น คิดว่าตัวเองเก่งหาเงินได้ กินเที่ยว กว่าจะเก็บเงินได้ก็ผ่านไปแล้ว 5-6 ปี แต่เงินเดือนก็ไม่ได้มากขึ้นตามประสบการณ์เลย จนตอนนี้รุ่นน้องที่เค้ามาทีหลังเรียนจบ ป.ตรี ตอนนี้เงินเดือนเค้าก็แซงผมไปหมดแล้ว จนระยะหลังๆ รู้สึกว่ามันจะเริ่มๆอิ่มตัวแล้ว เบื่อที่ต้องทำตามที่เค้าสั่ง เข้างานสายไม่ได้ หวังรายได้จากโอที ต้องแก้งาน ซ่อมเครื่องจักรราคาหลายสิบล้าน ซึ่งเมื่อดูแล้ว มันไม่เหมาะกับเงินเดือนเลยกับความสามารถ (ไม่ได้ว่าตัวเองเก่งนะครับ) เหมือนถูกบริษัทเอารัดเอาเปรียบยังไงไม่รู้ จนทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า จะทำให้บริษัทพวกมันรวยไปทำไม่วะ ที่บ้านเราก็มีธุระกิจนี่ สู้ไปทำของเราเองไม่ดีกว่าเหรอ เป็นทั้งนายตัวเอง เป็นทั้งลูกน้องก็ยังได้ ผมโง่ป่าววะเนี่ย ทำยังไงก็ไม่รวยหรอกเป็นลูกน้องเค้า
ซึ่งในเร็วๆนี้ ผมก็จะได้กลับไปสู่อ้อมกอดของบ้านเกิดแล้วครับ คิดว่าจะยื่นลาออกสิ้นเดือนนี้แล้วครับ กลับไปแล้วค่อยๆต่องานท่าน เพราะท่านก็อายุมากแล้ว เอาเทคโนโลยีจากประสบการณ์ที่เราเจอมาเข้ามาช่วย ให้ธุระกิจดูทันสมัยขึ้น ที่ผมโชคดีกว่าคนอื่นก็คือผมมีธุระกิจของที่บ้านเป็นหลักไว้อยู่แล้ว ไม่ต้องหาเงินก้อนใหม่มาลงทุน คือทำต่อได้เลย ผมรู้สึกดีใจครับ ดีใจมากด้วย จะได้พอมีเวลาว่างนั่งเทรดหุ้นกับเขาบ้าง ปั่นจักรยาน สูดอากาศดีๆ
ผมเชื่อว่าท่านๆ ก็คงเจอเรื่องราวการทำงานคล้ายๆผมนะครับ ในการเป็นลูกน้อง ลูกจ้าง พนักงาน คงจะมีความรู้สึกคล้ายๆผม และอยากจะมีธุระกิจเป็นของตัวเองบ้าง ที่เล่าทั้งหมดนี้ก็เพราะผมแค่อยากจะบอกว่า ผมเกือบมองข้ามโอกาสดีๆที่อยู่ใกล้ตัวผมแล้ว เพราะถ้าช้ากว่านี้ผมคงไม่ทันกินแน่เลยครับ
ความฝันของผมในการเป็นเจ้าของกิจการใกล้เข้ามาแล้วครับ ถึงเวลาปลดบ่วงพันธนาการซะที ผมจะสู้ครับ เพื่อชีวิตที่ดีกว่า
ท่านอื่นมีความคิดเห็นยังไงมาแชร์กันได้นะครับ และผมขอเป็นกำลังใจให้กับผู้ใช้แรงานทุกท่านครับ
และแล้ววันนี้ก็มาถึง คือผมจะกลับไปช่วยทำธุระกิจของครอบครัวครับ หลังจากที่ตรากตรำ ทำงานเป็นลูกจ้างอยู่ในเมืองกรุงมานาน
ย้อนไป 7-8 ปีที่แล้วผมเรียนจบ ปวส. ผมก็ไม่ได้ต่องานท่าน เพราะใจตอนนั้นอยากหาประสบการณ์กับโลกใบใหญ่ใบนี้ เลยเข้ากรุงเทพมาทำงานโรงงาน ได้เป็นช่างเทคนิค ดูแล และ Support เครื่องจักร อยากหาเงินออกรถด้วยตนเอง ได้เจอคนมากมาย โลดโผนตามชีวิตวัยรุ่น คิดว่าตัวเองเก่งหาเงินได้ กินเที่ยว กว่าจะเก็บเงินได้ก็ผ่านไปแล้ว 5-6 ปี แต่เงินเดือนก็ไม่ได้มากขึ้นตามประสบการณ์เลย จนตอนนี้รุ่นน้องที่เค้ามาทีหลังเรียนจบ ป.ตรี ตอนนี้เงินเดือนเค้าก็แซงผมไปหมดแล้ว จนระยะหลังๆ รู้สึกว่ามันจะเริ่มๆอิ่มตัวแล้ว เบื่อที่ต้องทำตามที่เค้าสั่ง เข้างานสายไม่ได้ หวังรายได้จากโอที ต้องแก้งาน ซ่อมเครื่องจักรราคาหลายสิบล้าน ซึ่งเมื่อดูแล้ว มันไม่เหมาะกับเงินเดือนเลยกับความสามารถ (ไม่ได้ว่าตัวเองเก่งนะครับ) เหมือนถูกบริษัทเอารัดเอาเปรียบยังไงไม่รู้ จนทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า จะทำให้บริษัทพวกมันรวยไปทำไม่วะ ที่บ้านเราก็มีธุระกิจนี่ สู้ไปทำของเราเองไม่ดีกว่าเหรอ เป็นทั้งนายตัวเอง เป็นทั้งลูกน้องก็ยังได้ ผมโง่ป่าววะเนี่ย ทำยังไงก็ไม่รวยหรอกเป็นลูกน้องเค้า
ซึ่งในเร็วๆนี้ ผมก็จะได้กลับไปสู่อ้อมกอดของบ้านเกิดแล้วครับ คิดว่าจะยื่นลาออกสิ้นเดือนนี้แล้วครับ กลับไปแล้วค่อยๆต่องานท่าน เพราะท่านก็อายุมากแล้ว เอาเทคโนโลยีจากประสบการณ์ที่เราเจอมาเข้ามาช่วย ให้ธุระกิจดูทันสมัยขึ้น ที่ผมโชคดีกว่าคนอื่นก็คือผมมีธุระกิจของที่บ้านเป็นหลักไว้อยู่แล้ว ไม่ต้องหาเงินก้อนใหม่มาลงทุน คือทำต่อได้เลย ผมรู้สึกดีใจครับ ดีใจมากด้วย จะได้พอมีเวลาว่างนั่งเทรดหุ้นกับเขาบ้าง ปั่นจักรยาน สูดอากาศดีๆ
ผมเชื่อว่าท่านๆ ก็คงเจอเรื่องราวการทำงานคล้ายๆผมนะครับ ในการเป็นลูกน้อง ลูกจ้าง พนักงาน คงจะมีความรู้สึกคล้ายๆผม และอยากจะมีธุระกิจเป็นของตัวเองบ้าง ที่เล่าทั้งหมดนี้ก็เพราะผมแค่อยากจะบอกว่า ผมเกือบมองข้ามโอกาสดีๆที่อยู่ใกล้ตัวผมแล้ว เพราะถ้าช้ากว่านี้ผมคงไม่ทันกินแน่เลยครับ
ความฝันของผมในการเป็นเจ้าของกิจการใกล้เข้ามาแล้วครับ ถึงเวลาปลดบ่วงพันธนาการซะที ผมจะสู้ครับ เพื่อชีวิตที่ดีกว่า
ท่านอื่นมีความคิดเห็นยังไงมาแชร์กันได้นะครับ และผมขอเป็นกำลังใจให้กับผู้ใช้แรงานทุกท่านครับ