(ยาวไปหน่อย ขอโทษทีนะคะ น้อมรับฟังความคิดเห็นค่ะ)
คบกับแฟนมา6ปีตั้งแต่สมัยเรียน ตอนนี้อายุ29แล้ว ตั้งแต่คบกันมามีความสุขมาก รักกันดี ไม่มีปัญหาอะไร นิสัยเข้ากันได้ดีมาก ไม่เคยทะเลาะกันใหญ่โต คนรอบข้างต่างคิดว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน เรารู้จักครอบครัวแฟน แฟนรู้จักครอบครัวเรา คุยกันเรื่องอนาคตเรื่อย แต่เราไม่กล้ารับปากอะไรแน่นอนเพราะตัวเราต้องมาเรียนต่ออเมริกาสองปี จะกลับไทยเมื่ออายุ30 (แฟนเป็นคนดีมาก ไม่หล่อ ตลอดเวลาที่คบกันไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงเลย ไม่เที่ยวกลางคืน สม่ำเสมอ ตั้งใจทำงาน ข้อเสียอย่างเดียวคือเป็นคนขี้เหงามาก)
ก่อนหน้านี้แฟนเคยไปเรียนต่อญี่ปุ่นสองปี เราก็รออยู่ไทย ก็ผ่านไปได้ไม่มีปัญหา ทีนี้ตาเราไปเรียนต่อสองปีบ้าง เราก็เลยค่อนข้างมั่นใจว่าคู่เราไม่มีปัญหาเรื่องมือที่สามแน่ๆ แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น มาเรียนต่อได้6เดือน เทอมแรกเรายุ่งมากๆ เป็นเทอมที่เรียนหนักที่สุด งานกลุ่ม+การบ้านเยอะ เวลานอนแทบไม่มี ปัญหาคือเราหาเวลาที่แน่นอนคุยกับแฟนทุกวันไม่ได้ ปกติได้คุยกับแฟนดึกๆก่อนนอนทุกวัน แต่เนื่องจากเวลาต่างกัน12ชม เรามีเรียนเช้าทุกวัน ทำให้คุยกับแฟนเวลาเดิมได้แค่เสาร์อาทิตย์เท่านั้น ยอมรับว่าละเลยแฟนไปบ้าง และทำให้แฟนเหงา
แฟนก็มีปัญหาเช่นกัน คือทำงานหนักมาก กว่าจะได้กลับบ้านสามสี่ทุ่มตลอด แถมเรียนโทเสาร์อาทิตย์อีก กลับจากที่ทำงานก็ต้องมาทำการบ้าน ทำงานกลุ่ม แทบไม่มีเวลาพักผ่อน เวลาfacetimeคุยกัน ก็เหมือนต่างคนต่างเหนื่อย แฟนบอกเหงาอยู่ตลอด และเราไม่เคยรับปากเค้าว่าเราจะกลับไทยทันทีหลังจากเรียนจบ เพราะเราไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ใจเราก็คิดว่ายังไงก็คงกลับมาหาคนนี้แน่นอน แต่ไม่ได้รับปากว่ากี่ปี
ปัญหาหลักก็คือ ต่างคนต่างเหนื่อย/ แฟนเหงา/ เราให้ความแน่นอนกับเค้าไม่ได้ ทั้งๆที่รักกันมาก แต่อยู่ดีๆแฟนก็มาบอกรู้สึกชอบเพื่อนญที่ทำงาน อยากไปสนิทด้วย อยากขอหยุดความสัมพันธ์ไว้แค่นี้ก่อน ถ้าเรากลับไทยเมื่อไรก็แล้วแต่ ต่างคนต่างพร้อม ค่อยมาคุยกันอีกที สรุปคือโดนแฟนบอกเลิกกะทันหัน แฟนบอกเลิกเพราะอยากไปสนิทกับอีกคนนึง และบอกเลิกเราก่อนเพราะไม่อยากคบซ้อนหรือมีกิ๊ก (ซื่อสัตย์มากT^T ปรึกษาเพื่อนผู้ชาย เพื่อนบอกแฟนเป็นคนดีมากนะเนี่ย)
ตอนที่รู้วันแรกเสียใจมากที่สุด ไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพราะตลอดมาไม่เคยปัญหาเรื่องผู้หญิงเลย ร้องไห้หนักมาก รู้สึกไปไม่เป็น ทำอะไรไม่ถูก นึกภาพไม่ออกว่าเราจะอยู่ต่อไปได้ยังไง เพราะตลอด6ปีที่ผ่านมาแฟนเป็นเหมือนครึ่งนึงของชีวิต มีเรื่องอะไรก็เล่าให้แฟนฟังก่อน นึกถึงเค้าก่อนใคร เหมือนชีวิตไม่มีเป้าหมายอีกต่อไป มาเรียนโท เพราะเราอยากพัฒนาตัวเอง เราอยากมีงานที่ดี เราอยากสร้างครอบครัวกับคนนี้ เราเสียใจมาก รู้สึกไม่น่ามาเรียนต่อเลย การพัฒนาตัวเองแต่สูญเสียอีกครึ่งนึงของตัวเราเองไป เรารู้สึกไม่คุ้มเลย
เราตัดแฟนไม่ขาด เรายังรักเค้ามาก ได้แต่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง แต่มันก็เกิดขึ้นจริงๆ เราต้องเลิกกับแฟนทั้งๆที่ไม่อยากเลิก แต่ทำอะไรไม่ได้ เรารู้สึกผูกพันกับเค้ามาก เค้าก็บอกแต่ว่าเค้าผิดเอง เค้าขอโทษ เค้ายังรักเราอยู่แต่เค้าดันรู้สึกดีกับญคนอื่นด้วย และเค้ายังอยากคุยกับเราเหมือนเดิม เราร้องไห้เพราะเราไม่อยากเสียแฟนคนนี้ไป เราอยากคุยกับเค้าอยู่จนกว่าเค้าจะตัดสินใจคบอีกคนนึงจริงๆ แล้วเราจะเลิกคุย เราได้แต่หวังอย่างริบหรี่ว่านี่เป็นความคิดชั่ววูบของเค้า เมื่อเราเรียนจบกลับไทย เค้าจะกลับมาคบกันเราเหมือนเดิม
ผ่านมา1เดือนหลังจากโดนบอกเลิก เราก็ยังติดต่อกับแฟนอยู่ ยังคุยกันเกือบทุกวันเหมือนเดิม เค้าคุยกับเราดีมากเหมือนเดิมทุกอย่าง แค่สถานะเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่คุยกับแฟน เรามีความสุข แต่ในใจก็เจ็บเพราะเค้าพูดกับเราชัดเจนว่าเค้าจะไปจีบอีกคนนึงจริงจัง
เหตุผลที่เรายังคุยกับเค้าอยู่ เพราะ
- แฟนคนนี้คือคนที่ใช่สำหรับเรา นอกจากเรื่องนี้แล้ว ทุกอย่างเค้าเป็นคนดีมาก
- เวลาคุยกันยังรู้สึกได้ว่าเค้ายังรักเราอยู่จริงๆ ไม่ได้คุยแบบรำคาญ ไม่ได้คุยเพราะรู้สึกผิด
- เราคิดว่าคบกันมาตั้ง6ปี พูดได้เต็มปากว่ามีความสุข ความรักความผูกผันนี้มันไม่น่าจะหายไปง่ายๆ
- เพราะอยู่กันคนละซีกโลก การคุยกันเหมือนเป็นด้ายเส้นสุดท้ายที่เชื่อมเรากับแฟนไว้ เรากลัวว่าการเลิกติดต่อกันไปเราจะเสียแฟนคนนี้ไปถาวร
เราสับสน ไม่รู้ว่าสิ่งที่ควรทำจริงๆคืออะไรระหว่าง
1. เลิกติดต่อกันเด็ดขาดไปเลย
2. อยากคุยก็คุยต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น อาจจะได้กลับมาคบกันอีกก็ได้
ปัจจุบันเราทำแบบข้อ2 แต่ก็รู้สึกทำตัวเหมือนคนโง่ รอแต่จะให้แฟนกลับมา เราเจ็บแต่เลือกที่จะคุยกับแฟนไปเรื่อยๆ เราไม่รู้ว่าเราตัดสินใจถูกรึเปล่า เราควรจะทำอย่างไรดี เพื่อนๆใครมีประสบการณ์รักทางไกล เลิกกับแฟน แต่ยังคุยกันอยู่เรื่อยๆเพราะไม่อยากเสียเขาไปไหมคะ มีความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไร หรือจะแชร์ประสพการณ์ก็ยินดีรับฟังค่ะ
ใครเคยโดนแฟนบอกเลิก แต่ยังติดต่อกันอยู่เป็นปกติบ้างคะ ไม่อยากตัดใจ แต่สับสน ไม่รู้ควรทำอย่างไร
คบกับแฟนมา6ปีตั้งแต่สมัยเรียน ตอนนี้อายุ29แล้ว ตั้งแต่คบกันมามีความสุขมาก รักกันดี ไม่มีปัญหาอะไร นิสัยเข้ากันได้ดีมาก ไม่เคยทะเลาะกันใหญ่โต คนรอบข้างต่างคิดว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน เรารู้จักครอบครัวแฟน แฟนรู้จักครอบครัวเรา คุยกันเรื่องอนาคตเรื่อย แต่เราไม่กล้ารับปากอะไรแน่นอนเพราะตัวเราต้องมาเรียนต่ออเมริกาสองปี จะกลับไทยเมื่ออายุ30 (แฟนเป็นคนดีมาก ไม่หล่อ ตลอดเวลาที่คบกันไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงเลย ไม่เที่ยวกลางคืน สม่ำเสมอ ตั้งใจทำงาน ข้อเสียอย่างเดียวคือเป็นคนขี้เหงามาก)
ก่อนหน้านี้แฟนเคยไปเรียนต่อญี่ปุ่นสองปี เราก็รออยู่ไทย ก็ผ่านไปได้ไม่มีปัญหา ทีนี้ตาเราไปเรียนต่อสองปีบ้าง เราก็เลยค่อนข้างมั่นใจว่าคู่เราไม่มีปัญหาเรื่องมือที่สามแน่ๆ แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น มาเรียนต่อได้6เดือน เทอมแรกเรายุ่งมากๆ เป็นเทอมที่เรียนหนักที่สุด งานกลุ่ม+การบ้านเยอะ เวลานอนแทบไม่มี ปัญหาคือเราหาเวลาที่แน่นอนคุยกับแฟนทุกวันไม่ได้ ปกติได้คุยกับแฟนดึกๆก่อนนอนทุกวัน แต่เนื่องจากเวลาต่างกัน12ชม เรามีเรียนเช้าทุกวัน ทำให้คุยกับแฟนเวลาเดิมได้แค่เสาร์อาทิตย์เท่านั้น ยอมรับว่าละเลยแฟนไปบ้าง และทำให้แฟนเหงา
แฟนก็มีปัญหาเช่นกัน คือทำงานหนักมาก กว่าจะได้กลับบ้านสามสี่ทุ่มตลอด แถมเรียนโทเสาร์อาทิตย์อีก กลับจากที่ทำงานก็ต้องมาทำการบ้าน ทำงานกลุ่ม แทบไม่มีเวลาพักผ่อน เวลาfacetimeคุยกัน ก็เหมือนต่างคนต่างเหนื่อย แฟนบอกเหงาอยู่ตลอด และเราไม่เคยรับปากเค้าว่าเราจะกลับไทยทันทีหลังจากเรียนจบ เพราะเราไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ใจเราก็คิดว่ายังไงก็คงกลับมาหาคนนี้แน่นอน แต่ไม่ได้รับปากว่ากี่ปี
ปัญหาหลักก็คือ ต่างคนต่างเหนื่อย/ แฟนเหงา/ เราให้ความแน่นอนกับเค้าไม่ได้ ทั้งๆที่รักกันมาก แต่อยู่ดีๆแฟนก็มาบอกรู้สึกชอบเพื่อนญที่ทำงาน อยากไปสนิทด้วย อยากขอหยุดความสัมพันธ์ไว้แค่นี้ก่อน ถ้าเรากลับไทยเมื่อไรก็แล้วแต่ ต่างคนต่างพร้อม ค่อยมาคุยกันอีกที สรุปคือโดนแฟนบอกเลิกกะทันหัน แฟนบอกเลิกเพราะอยากไปสนิทกับอีกคนนึง และบอกเลิกเราก่อนเพราะไม่อยากคบซ้อนหรือมีกิ๊ก (ซื่อสัตย์มากT^T ปรึกษาเพื่อนผู้ชาย เพื่อนบอกแฟนเป็นคนดีมากนะเนี่ย)
ตอนที่รู้วันแรกเสียใจมากที่สุด ไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพราะตลอดมาไม่เคยปัญหาเรื่องผู้หญิงเลย ร้องไห้หนักมาก รู้สึกไปไม่เป็น ทำอะไรไม่ถูก นึกภาพไม่ออกว่าเราจะอยู่ต่อไปได้ยังไง เพราะตลอด6ปีที่ผ่านมาแฟนเป็นเหมือนครึ่งนึงของชีวิต มีเรื่องอะไรก็เล่าให้แฟนฟังก่อน นึกถึงเค้าก่อนใคร เหมือนชีวิตไม่มีเป้าหมายอีกต่อไป มาเรียนโท เพราะเราอยากพัฒนาตัวเอง เราอยากมีงานที่ดี เราอยากสร้างครอบครัวกับคนนี้ เราเสียใจมาก รู้สึกไม่น่ามาเรียนต่อเลย การพัฒนาตัวเองแต่สูญเสียอีกครึ่งนึงของตัวเราเองไป เรารู้สึกไม่คุ้มเลย
เราตัดแฟนไม่ขาด เรายังรักเค้ามาก ได้แต่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง แต่มันก็เกิดขึ้นจริงๆ เราต้องเลิกกับแฟนทั้งๆที่ไม่อยากเลิก แต่ทำอะไรไม่ได้ เรารู้สึกผูกพันกับเค้ามาก เค้าก็บอกแต่ว่าเค้าผิดเอง เค้าขอโทษ เค้ายังรักเราอยู่แต่เค้าดันรู้สึกดีกับญคนอื่นด้วย และเค้ายังอยากคุยกับเราเหมือนเดิม เราร้องไห้เพราะเราไม่อยากเสียแฟนคนนี้ไป เราอยากคุยกับเค้าอยู่จนกว่าเค้าจะตัดสินใจคบอีกคนนึงจริงๆ แล้วเราจะเลิกคุย เราได้แต่หวังอย่างริบหรี่ว่านี่เป็นความคิดชั่ววูบของเค้า เมื่อเราเรียนจบกลับไทย เค้าจะกลับมาคบกันเราเหมือนเดิม
ผ่านมา1เดือนหลังจากโดนบอกเลิก เราก็ยังติดต่อกับแฟนอยู่ ยังคุยกันเกือบทุกวันเหมือนเดิม เค้าคุยกับเราดีมากเหมือนเดิมทุกอย่าง แค่สถานะเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่คุยกับแฟน เรามีความสุข แต่ในใจก็เจ็บเพราะเค้าพูดกับเราชัดเจนว่าเค้าจะไปจีบอีกคนนึงจริงจัง
เหตุผลที่เรายังคุยกับเค้าอยู่ เพราะ
- แฟนคนนี้คือคนที่ใช่สำหรับเรา นอกจากเรื่องนี้แล้ว ทุกอย่างเค้าเป็นคนดีมาก
- เวลาคุยกันยังรู้สึกได้ว่าเค้ายังรักเราอยู่จริงๆ ไม่ได้คุยแบบรำคาญ ไม่ได้คุยเพราะรู้สึกผิด
- เราคิดว่าคบกันมาตั้ง6ปี พูดได้เต็มปากว่ามีความสุข ความรักความผูกผันนี้มันไม่น่าจะหายไปง่ายๆ
- เพราะอยู่กันคนละซีกโลก การคุยกันเหมือนเป็นด้ายเส้นสุดท้ายที่เชื่อมเรากับแฟนไว้ เรากลัวว่าการเลิกติดต่อกันไปเราจะเสียแฟนคนนี้ไปถาวร
เราสับสน ไม่รู้ว่าสิ่งที่ควรทำจริงๆคืออะไรระหว่าง
1. เลิกติดต่อกันเด็ดขาดไปเลย
2. อยากคุยก็คุยต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น อาจจะได้กลับมาคบกันอีกก็ได้
ปัจจุบันเราทำแบบข้อ2 แต่ก็รู้สึกทำตัวเหมือนคนโง่ รอแต่จะให้แฟนกลับมา เราเจ็บแต่เลือกที่จะคุยกับแฟนไปเรื่อยๆ เราไม่รู้ว่าเราตัดสินใจถูกรึเปล่า เราควรจะทำอย่างไรดี เพื่อนๆใครมีประสบการณ์รักทางไกล เลิกกับแฟน แต่ยังคุยกันอยู่เรื่อยๆเพราะไม่อยากเสียเขาไปไหมคะ มีความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไร หรือจะแชร์ประสพการณ์ก็ยินดีรับฟังค่ะ