ตอนจบ ..
อ้างอิง .. ต้นเรื่อง
http://pantip.com/topic/30143133
ความเดิม .. ตอนที่แล้ว
http://pantip.com/topic/30148476
....
“อร่อยมาก ฝีมือไม่เคยตกเลยนะน้ำ”
คำชมอย่างจริงใจเอ่ยขึ้นขณะเอื้อมมือไปรับแก้วพั้นช์ผลไม้ที่ศิรายื่นให้ ก่อนจิบเวหาได้กลิ่นความหอมของผลไม้
สองสามชนิด จึงค่อยๆละเลียดดื่มทีละน้อย นี่คงเป็นเสน่ห์ในหลายๆอย่างของศิราสินะ ที่ดึงดูดใครต่อใครไว้ได้โดย
ไม่จำเป็นต้อง ‘หว่าน’ อย่างที่หลายคนพยายามจะทำ
“อะไรที่เรารัก เราชอบ เราก็จะให้ความสำคัญใส่ใจในรายละเอียดทั้งนั้นล่ะฟ้า”
ถ้าไม่สังเกตก็จะไม่รู้ว่า เวหาเกิดอาการสะดุดเล็กน้อยจากคำพูดของศิรา หวังว่าในเสี้ยววินาที เพื่อนของเธอคงจะไม่รู้สึก
ถึงปฏิกิริยานั้น
“นั่นสินะ”
เวหายังคงอ้อยอิ่งอยู่กับพั้นช์แก้วนั้น แม้ว่ามันใกล้จะหมดแล้วก็ตาม ก่อนเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมา
“พี่ไฟ ...”
เท่านั้นเอง ศิราที่กำลังผ่อนคลายกลับรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที
“น้ำรู้ และน้ำก็ไม่ได้โกรธคุณเพลิงกัลป์ แต่เขาไม่ควรทำอย่างนั้นกับน้ำ เพราะอะไรคงไม่ต้องบอก”
“ฮื่อ ฟ้าเข้าใจ”
“น้ำนับถือเขา เพราะเขาเป็นพี่ชายของฟ้า เพื่อนที่น้ำรัก แต่เขากลับทำลายสิ่งนั้นลง แม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกดีๆให้น้ำ
แต่น้ำไม่สามารถรับไว้ได้ ถ้ามันมากกว่านั้น”
ถึงตอนนี้ เวหามองศิราราวกับต้องการค้นหาบางสิ่งบางอย่าง และแม้จะพบมันก็คงไม่ช่วยอะไรเลย
“น้ำคงไม่มีที่เหลือสำหรับใครแล้วสินะ แม้จะต้องเจ็บปวดอย่างทุกวันนี้”
คราวนี้ศิราเองที่เป็นฝ่ายสบตาเวหา เธอไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจ ผิดหวังกับเธอ แต่บางเรื่องที่สำคัญที่สุด เธอก็
ได้เลือก ได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีวันย้อนเวลากลับไปเริ่มใหม่ได้
“ไม่มีใครต้องการความเจ็บปวดหรอกฟ้า แต่ถ้าเราก้าวเข้าไปแล้ว มันยากเหลือเกินที่จะดึงสิ่งที่เรายอมแลกกับความ
เจ็บปวดนั้นออกมาได้”
>>>>>>
เปลวไฟในสายน้ำ ... (จบ)
อ้างอิง .. ต้นเรื่อง http://pantip.com/topic/30143133
ความเดิม .. ตอนที่แล้ว http://pantip.com/topic/30148476
....
“อร่อยมาก ฝีมือไม่เคยตกเลยนะน้ำ”
คำชมอย่างจริงใจเอ่ยขึ้นขณะเอื้อมมือไปรับแก้วพั้นช์ผลไม้ที่ศิรายื่นให้ ก่อนจิบเวหาได้กลิ่นความหอมของผลไม้
สองสามชนิด จึงค่อยๆละเลียดดื่มทีละน้อย นี่คงเป็นเสน่ห์ในหลายๆอย่างของศิราสินะ ที่ดึงดูดใครต่อใครไว้ได้โดย
ไม่จำเป็นต้อง ‘หว่าน’ อย่างที่หลายคนพยายามจะทำ
“อะไรที่เรารัก เราชอบ เราก็จะให้ความสำคัญใส่ใจในรายละเอียดทั้งนั้นล่ะฟ้า”
ถ้าไม่สังเกตก็จะไม่รู้ว่า เวหาเกิดอาการสะดุดเล็กน้อยจากคำพูดของศิรา หวังว่าในเสี้ยววินาที เพื่อนของเธอคงจะไม่รู้สึก
ถึงปฏิกิริยานั้น
“นั่นสินะ”
เวหายังคงอ้อยอิ่งอยู่กับพั้นช์แก้วนั้น แม้ว่ามันใกล้จะหมดแล้วก็ตาม ก่อนเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมา
“พี่ไฟ ...”
เท่านั้นเอง ศิราที่กำลังผ่อนคลายกลับรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที
“น้ำรู้ และน้ำก็ไม่ได้โกรธคุณเพลิงกัลป์ แต่เขาไม่ควรทำอย่างนั้นกับน้ำ เพราะอะไรคงไม่ต้องบอก”
“ฮื่อ ฟ้าเข้าใจ”
“น้ำนับถือเขา เพราะเขาเป็นพี่ชายของฟ้า เพื่อนที่น้ำรัก แต่เขากลับทำลายสิ่งนั้นลง แม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกดีๆให้น้ำ
แต่น้ำไม่สามารถรับไว้ได้ ถ้ามันมากกว่านั้น”
ถึงตอนนี้ เวหามองศิราราวกับต้องการค้นหาบางสิ่งบางอย่าง และแม้จะพบมันก็คงไม่ช่วยอะไรเลย
“น้ำคงไม่มีที่เหลือสำหรับใครแล้วสินะ แม้จะต้องเจ็บปวดอย่างทุกวันนี้”
คราวนี้ศิราเองที่เป็นฝ่ายสบตาเวหา เธอไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจ ผิดหวังกับเธอ แต่บางเรื่องที่สำคัญที่สุด เธอก็
ได้เลือก ได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีวันย้อนเวลากลับไปเริ่มใหม่ได้
“ไม่มีใครต้องการความเจ็บปวดหรอกฟ้า แต่ถ้าเราก้าวเข้าไปแล้ว มันยากเหลือเกินที่จะดึงสิ่งที่เรายอมแลกกับความ
เจ็บปวดนั้นออกมาได้”
>>>>>>