สวัสดีค่ะ ชาวห้องไกลบ้านทุกท่าน เมื่อก่อนเราเข้ามาห้องนี้ทุกวันเลยตอนที่อยู่ต่างประเทศ แต่พอกลับมาแล้ว หน้าที่การงานเยอะไปหน่อยเลยไม่มีเวลาเข้ามาค่ะ แค่ท้ายที่สุดแล้วพอมีปัญหาก็หนีไม่พ้นที่จะเข้ามาถามทุกๆท่านในห้องนี้
เข้าเรื่องเลยน่ะค่ะ เรากลับมาจากต่างประเทศได้ไม่นาน ก็มาทำงานในย่านธุรกิจที่กรุงเทพเกี่ยวกับธุรกิจการศึกษาพวกออกค่ายให้กับโรงเรียนต่างๆ เราเข้ามาทำหน้าที่ในส่วนของเลขาจะอยู่ในออฟฟิศตลอด จนวันนึงได้ออกไปค่ายตามนายไป เจอกับเจ้าหน้าที่ค่ายที่เป็นชาวต่างชาติที่ทำค่ายด้วยกัน พอจบค่าย เขาก็เข้ามาขอเบอร์เรา เราก็ให้เพราะเข้าใจว่าต้องทำงานร่วมกันไม่ได้คิดอะไร ต่อมาซักพัก เขาก็ส่งแมสเสจมา เราก็ติดต่อกันทางแมสเสจ ด้วยเหตุผลที่ว่า ต่างคนต่างอาจจะยุ่งไม่ได้โทรหากัน แล้วในที่สุดเราก็โทรคุยกัน คุยมาเรื่อยๆ เขากลับประเทศเขาไปช่วงคริสมาสต์ เราก็ยังสไกด์หากัน บ้างบางครั้งตามแต่เวลาจะเอื้ออำนวย จนเขากลับมา เราก็ยังติดต่อกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ไปดูหนังกันบ้าง เขาก็มาเที่ยวเล่นบ้านเราบ้างบางครั้ง (คือที่บ้านก็อยู่กันครบ พ่อ แม่ พี่ น้อง ) มีไม่เข้าใจกันบ้าง แต่เราก็คุยกัน ทุกอย่างก็ผ่านมาได้ แต่เราไม่เคยคุยกันถึงสถานะของทั้งสองคนเลยว่าตกลงเราเป็นอะไรกัน ก่อนหน้านั้น เขาบอกว่า เขา " really really like you " เราเห็นว่า นิสัยที่คุยกันมาก็เข้ากันได้ ความชอบคล้ายๆกัน เราก็ชอบเขาเหมือนกัน แต่เขาบอกว่า เราเริ่มต้นกันเร็วเกินไป อยากให้ช้าลงกว่านี้ (ถามถึง ณ ตอนนี้ เราก็ยังไม่ได้เกินเลยไปไหนน่ะค่ะ แค่จับมือกันเดินไปไหนมาไหนด้วยกัน นั่งรถไปเที่ยวไหนเขาก็ซบไหล่เราแค่นั้น ) จนมาเมื่ออาทิตย์ก่อน เขาหายไป เราก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา โทรหาก็ไม่รับ ส่งแมสเสจไปก็ไม่ตอบ เราเลยเป็นกังวลว่า เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือป่าว จนท้ายที่สุดเขาก็ตอบแมสเสจกลับมา ว่าบางครั้งเขาก็อยากอยู่คนเดียว ความสงสัยของเราก็คือ เรารบกวนเขามากเกินไปเหรอ เราคุยกับเขาเรื่องสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้ คือเราไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยาก คือถ้าเขาบอกว่าเขาคิดกับเราแค่เพื่อน เราก็จะไม่คอยโทรหาทำให้เป็นเรื่องอย่างที่เป็นตอนนี้ ถึงแม้ว่าเราจะชอบเขามากเราก็จะไม่เกินเลยไปกว่าเพื่อนแน่นอน แต่หลายๆอย่างที่เขาทำมันก็เหมือนกับไม่ใช่ บางครั้งคำพูด การแสดงออก มันเหมือนมันมากไปกว่านั้น เขาบอกเราว่าไม่ใช่เพื่อน แต่ก็ยังเรียกว่าแฟนไม่ได้ แล้วแบบไหนเหรอที่จะเรียกว่าแฟนกันได้ เราไม่มีประสบการณ์ความรักมาก่อนเลย เคยมีแฟนสมัยเรียนมัธยมปลาย แล้วก็ไม่มีอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ที่มีคนเข้ามา ถึงแม้ว่าจะไปอยู่ต่างประเทศมาสองปี ก็ไม่เห็นมีใครมาสนใจเลย แล้วผู้ชายต่างประเทศนี้เขาไม่ชอบให้ใครมาคอยตามเขาใช่มั้ย ถึงแม้ตอนนี้เราจะคุยกัน แต่เขาก็ไม่โทรหาเราเหมือนก่อนแล้วคือเคยโทรหาเราก่อน แต่ถ้าเราโทรไป เขาก็รับแล้วคุยด้วยเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่กล้าจะโทรไปวุ่นวายมากนัก กรณีแบบนี้ เขากำลัจะตีตัวออกห่างเราหรือป่าว เราไม่กล้าถามเขา เพราะเคยคุยกันก่อนหน้ากับปัญหาที่เคยเกิดขึ้น เขามักจะบอกว่า เราคิืดมากเกินไป ไม่ต้องกังวลกับเขาขนาดนั้น แต่ตัวเราถ้ามีปัญหาอะไรก็พูดกันตรงๆเลย ไม่ชอบมาคิดอะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าเขาจะตีตัวออกห่างจากเราสู้พูดมาเลยว่าเขาไม่สนใจจะคุยกับเราแล้ว เรายังพอจะรับได้มากกว่าเลย การวางตัวจะได้ชัดเจนขึ้น ถึงแม้ว่าจะทำงานที่เดียวกัน แต่อยู่กันคนล่ะส่วนแต่ถ้าวันนึงเราต้องไปเจอกันเหมือนอย่างตอนแรกที่เราเจอกัน เราจะทำยังไง อึดอัดใจจังเลยค่ะ
ขอโทษน่ะค่ะ ที่เขียนมาเยอะแยะ ทำให้อ่านลำบากไปหน่อย แต่มันออกมาจากความรู้สึกจิงๆค่ะ
[[กระทู้ระบาย]] ขอคำปรึกษาจากผู้มีประสบการณ์ทุกท่านค่ะ (เกี่ยวกับผู้ชายชาวต่างชาติค่ะ)
เข้าเรื่องเลยน่ะค่ะ เรากลับมาจากต่างประเทศได้ไม่นาน ก็มาทำงานในย่านธุรกิจที่กรุงเทพเกี่ยวกับธุรกิจการศึกษาพวกออกค่ายให้กับโรงเรียนต่างๆ เราเข้ามาทำหน้าที่ในส่วนของเลขาจะอยู่ในออฟฟิศตลอด จนวันนึงได้ออกไปค่ายตามนายไป เจอกับเจ้าหน้าที่ค่ายที่เป็นชาวต่างชาติที่ทำค่ายด้วยกัน พอจบค่าย เขาก็เข้ามาขอเบอร์เรา เราก็ให้เพราะเข้าใจว่าต้องทำงานร่วมกันไม่ได้คิดอะไร ต่อมาซักพัก เขาก็ส่งแมสเสจมา เราก็ติดต่อกันทางแมสเสจ ด้วยเหตุผลที่ว่า ต่างคนต่างอาจจะยุ่งไม่ได้โทรหากัน แล้วในที่สุดเราก็โทรคุยกัน คุยมาเรื่อยๆ เขากลับประเทศเขาไปช่วงคริสมาสต์ เราก็ยังสไกด์หากัน บ้างบางครั้งตามแต่เวลาจะเอื้ออำนวย จนเขากลับมา เราก็ยังติดต่อกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ไปดูหนังกันบ้าง เขาก็มาเที่ยวเล่นบ้านเราบ้างบางครั้ง (คือที่บ้านก็อยู่กันครบ พ่อ แม่ พี่ น้อง ) มีไม่เข้าใจกันบ้าง แต่เราก็คุยกัน ทุกอย่างก็ผ่านมาได้ แต่เราไม่เคยคุยกันถึงสถานะของทั้งสองคนเลยว่าตกลงเราเป็นอะไรกัน ก่อนหน้านั้น เขาบอกว่า เขา " really really like you " เราเห็นว่า นิสัยที่คุยกันมาก็เข้ากันได้ ความชอบคล้ายๆกัน เราก็ชอบเขาเหมือนกัน แต่เขาบอกว่า เราเริ่มต้นกันเร็วเกินไป อยากให้ช้าลงกว่านี้ (ถามถึง ณ ตอนนี้ เราก็ยังไม่ได้เกินเลยไปไหนน่ะค่ะ แค่จับมือกันเดินไปไหนมาไหนด้วยกัน นั่งรถไปเที่ยวไหนเขาก็ซบไหล่เราแค่นั้น ) จนมาเมื่ออาทิตย์ก่อน เขาหายไป เราก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา โทรหาก็ไม่รับ ส่งแมสเสจไปก็ไม่ตอบ เราเลยเป็นกังวลว่า เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือป่าว จนท้ายที่สุดเขาก็ตอบแมสเสจกลับมา ว่าบางครั้งเขาก็อยากอยู่คนเดียว ความสงสัยของเราก็คือ เรารบกวนเขามากเกินไปเหรอ เราคุยกับเขาเรื่องสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้ คือเราไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยาก คือถ้าเขาบอกว่าเขาคิดกับเราแค่เพื่อน เราก็จะไม่คอยโทรหาทำให้เป็นเรื่องอย่างที่เป็นตอนนี้ ถึงแม้ว่าเราจะชอบเขามากเราก็จะไม่เกินเลยไปกว่าเพื่อนแน่นอน แต่หลายๆอย่างที่เขาทำมันก็เหมือนกับไม่ใช่ บางครั้งคำพูด การแสดงออก มันเหมือนมันมากไปกว่านั้น เขาบอกเราว่าไม่ใช่เพื่อน แต่ก็ยังเรียกว่าแฟนไม่ได้ แล้วแบบไหนเหรอที่จะเรียกว่าแฟนกันได้ เราไม่มีประสบการณ์ความรักมาก่อนเลย เคยมีแฟนสมัยเรียนมัธยมปลาย แล้วก็ไม่มีอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ที่มีคนเข้ามา ถึงแม้ว่าจะไปอยู่ต่างประเทศมาสองปี ก็ไม่เห็นมีใครมาสนใจเลย แล้วผู้ชายต่างประเทศนี้เขาไม่ชอบให้ใครมาคอยตามเขาใช่มั้ย ถึงแม้ตอนนี้เราจะคุยกัน แต่เขาก็ไม่โทรหาเราเหมือนก่อนแล้วคือเคยโทรหาเราก่อน แต่ถ้าเราโทรไป เขาก็รับแล้วคุยด้วยเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่กล้าจะโทรไปวุ่นวายมากนัก กรณีแบบนี้ เขากำลัจะตีตัวออกห่างเราหรือป่าว เราไม่กล้าถามเขา เพราะเคยคุยกันก่อนหน้ากับปัญหาที่เคยเกิดขึ้น เขามักจะบอกว่า เราคิืดมากเกินไป ไม่ต้องกังวลกับเขาขนาดนั้น แต่ตัวเราถ้ามีปัญหาอะไรก็พูดกันตรงๆเลย ไม่ชอบมาคิดอะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าเขาจะตีตัวออกห่างจากเราสู้พูดมาเลยว่าเขาไม่สนใจจะคุยกับเราแล้ว เรายังพอจะรับได้มากกว่าเลย การวางตัวจะได้ชัดเจนขึ้น ถึงแม้ว่าจะทำงานที่เดียวกัน แต่อยู่กันคนล่ะส่วนแต่ถ้าวันนึงเราต้องไปเจอกันเหมือนอย่างตอนแรกที่เราเจอกัน เราจะทำยังไง อึดอัดใจจังเลยค่ะ
ขอโทษน่ะค่ะ ที่เขียนมาเยอะแยะ ทำให้อ่านลำบากไปหน่อย แต่มันออกมาจากความรู้สึกจิงๆค่ะ