ทำไมละครในสมัยก่อน 20 -30 ปีที่แล้ว มักจะติดตราตรึงใจมากกว่าสมัยนี้ครับ

ทั้งที่เทคโนโลยี การเขียนบท การเลือกสรรนักแสดง มีทรัพยากรมากกว่า

แต่ละครที่เป็นระดับตำนาน มีน้อยมาก ไม่คู่ควรเป็นที่จดจำเลย  อย่างสมัยก่อน มีทั้ง

สายโลหิต(หนุ่ม-กบ)  มนต์รักลูกทุ่ง(ตั้ว-น้ำฝึ้ง)  น้ำใสใจจริง(หนุ่ม-แคท)  ญาติกา(นิ้ง-บี๋)
ธรณีนี่นี้ใครครอง(แอนดริว-ป๊อก) บ้านทรายทอง(มลฤดี)  นางทาส(มลฤดี)
ดาวพระศุกร์ (หนุ่ม-กบ) คู่กรรม(เบิร์ด-กวาง) อรุณสวัสดิ์(หนุ่ม-วิชุดา)
ขอหมอนใบนั้นฯ(หนุ่ม - นุ๊ก) เชลยศักดิ์(ลิขิต) มงกุฏดอกส้ม(น้ำฝึ้ง)
เกิดแต่ตม(ทัช) คือหัตถาครองพิภพ  กระสือ สุสานคนเป็น ศรีษะมาร ห้องหุ่น
เรือนมยุรา สี่แผ่นดิน ผยอง ทวิภพ(เก่า)  ทอฝันกับมาวิน ศิลามณี
ทองเนื้อเก้า(อภิรดี-โกวิทย์) จำเลยรัก(ลิขิต) ปอบผีฟ้า ทายาทอสูร(ชไมพร)

คือมันเยอะมาก ซึ่งผมยังเโ้กมากแต่ก็จำบรรยากาศละครได้ดี

แต่สมัยนี้ เรื่องนั้นเรื่องนี้ มากี่เรื่องกี่เรื่อง แทบจำไม่ได้ เหมือนมันไม่ขลังเหมือนสมัยก่อน

มันเป็นเพราะอะำรครับ