เรื่่องเกิดขึ้นเมื่อเย็นวาน ที่ลานจอดรถห้างโลตัส แฟนขับรถหาที่จอดรถ กำลังจะเลี้ยวซ้าย
(มันเป็นทางแยก ) มีรถเก๋งขับอย่างเร็วปาดหน้ามาด้านขวา เราพูดขึ้นว่า " รถ รถ รถ " ด้วยความที่ตกใจ
แฟนเราบอกว่า
"ตกใจเสียงคนพูดนั่นละ เห็นอยู่แล้วรถน่ะ " เราเลยพูดว่า " ขอโทษ "
อารมณ์ของแฟนตอนนั้นเหมือน
ตรูรู้แล้วไม่ต้องมาบอก รำคาญอะไรประมาณเนี่ย ความรู้สึกของเราตอนนั้น บอกไม่ถูกเลย
น้ำตามันจะไหล แต่กลั้นมันไว้ไม่ให้ออกมา การถูกปฎิเสธของคนที่เรารักแบบนี้ มันไม่รู้จะน้อยใจเสียใจ
เสียความรู้สึก ที่ตัวเองเจือกไปพูดแแบบนั้นกับเขา ถ้าไม่พูดอะไรเลยก็คงไม่ได้ยินคำที่เขาย้อนกลับมา
หลังจากนั้นเราก็เงียบ แฟนเราก็รู้ว่าเราไม่พอใจ ( คือเราตั้งใจจะไปซื้อของใช้กัน ) เขาพูดขึ้นว่า
" ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องไป " เราตอบเขาว่า " มาแล้วก็ไปซื้อเลย "
หลังจากเสร็จจากซื้อของ กลับบ้าน กินข้าว แล้วต่างคนก็ต่างนอน เขาก็ไม่ถามว่าเราเป็นอะไร
เราก็ไม่พูดอะไรเ้ลย ( คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทีไร มันเสียความรู้สึกขึ้นมาตลอด )
พอเช้าก็ออกจากบ้านพร้อมกัน ต่างคนต่างไปทำงานโดยที่ยังมีเรื่องค้างคาใจอยู่ วันศุกร์ถึงได้เจอกันใหม่
ปรกติแฟนเราจะไปทำงานที่ต่างจังหวัด จันทร์ไป ศุกร์กลับ เป็นอย่างนี้มา 8 ปีแล้วตั้งแต่ก่อนแต่งงาน
แต่เมื่อวานนี้ แฟนเราเขาหยุด ก็เลยมารับเราที่ทำงาน
จริงๆเราสองคนไม่ค่อยได้มีเรื่องอะไรทะเลาะกันเท่าไรนัก เวลาส่วนมากเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ไม่อยากไม่สบายใจ เรารู้ว่าเขาทำงานมาเหนื่อยไม่อยากให้มีเรื่องครอบครัวให้เขาต้องคิด
แต่บางเรื่องบางครั้งเขาก็ไม่ค่อยสนใจ หรือเอาใจใส่เราเท่าไรนัก สำหรับเขา งานต้องมาที่หนึ่งเสมอ
ส่วนครอบครัวก็เป็นรอง อะไรที่เกี่ยวกับเราเขาจะจำไม่ค่อยได้ แต่ถ้าเป้นงาน เขาแม่นทุกอย่าง
แต่เราก็พยามเข้าใจเขานะ ตลอดเวลาที่อยู่กันมา เพราะเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่เราเลือกรักเขา
แต่ที่มาเขียนเนี่ยก็เพราะ ไม่รู้จะคุยกะใคร อยากพูด อยากระบายความรู้สึกในใจออกไป
ตอนจบของเรื่องนี้ ก็คงอยู่ที่เราอยู่ดี ที่ต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อไม่ให้ครอบครัวมีปัญหา
ไปมากกว่านี้ จากเรื่องเล็กมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
ขอระบายความรู้สึกแย่ๆ ก่อนวันวาเลนไทน์
(มันเป็นทางแยก ) มีรถเก๋งขับอย่างเร็วปาดหน้ามาด้านขวา เราพูดขึ้นว่า " รถ รถ รถ " ด้วยความที่ตกใจ
แฟนเราบอกว่า
"ตกใจเสียงคนพูดนั่นละ เห็นอยู่แล้วรถน่ะ " เราเลยพูดว่า " ขอโทษ "
อารมณ์ของแฟนตอนนั้นเหมือน
ตรูรู้แล้วไม่ต้องมาบอก รำคาญอะไรประมาณเนี่ย ความรู้สึกของเราตอนนั้น บอกไม่ถูกเลย
น้ำตามันจะไหล แต่กลั้นมันไว้ไม่ให้ออกมา การถูกปฎิเสธของคนที่เรารักแบบนี้ มันไม่รู้จะน้อยใจเสียใจ
เสียความรู้สึก ที่ตัวเองเจือกไปพูดแแบบนั้นกับเขา ถ้าไม่พูดอะไรเลยก็คงไม่ได้ยินคำที่เขาย้อนกลับมา
หลังจากนั้นเราก็เงียบ แฟนเราก็รู้ว่าเราไม่พอใจ ( คือเราตั้งใจจะไปซื้อของใช้กัน ) เขาพูดขึ้นว่า
" ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องไป " เราตอบเขาว่า " มาแล้วก็ไปซื้อเลย "
หลังจากเสร็จจากซื้อของ กลับบ้าน กินข้าว แล้วต่างคนก็ต่างนอน เขาก็ไม่ถามว่าเราเป็นอะไร
เราก็ไม่พูดอะไรเ้ลย ( คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทีไร มันเสียความรู้สึกขึ้นมาตลอด )
พอเช้าก็ออกจากบ้านพร้อมกัน ต่างคนต่างไปทำงานโดยที่ยังมีเรื่องค้างคาใจอยู่ วันศุกร์ถึงได้เจอกันใหม่
ปรกติแฟนเราจะไปทำงานที่ต่างจังหวัด จันทร์ไป ศุกร์กลับ เป็นอย่างนี้มา 8 ปีแล้วตั้งแต่ก่อนแต่งงาน
แต่เมื่อวานนี้ แฟนเราเขาหยุด ก็เลยมารับเราที่ทำงาน
จริงๆเราสองคนไม่ค่อยได้มีเรื่องอะไรทะเลาะกันเท่าไรนัก เวลาส่วนมากเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ไม่อยากไม่สบายใจ เรารู้ว่าเขาทำงานมาเหนื่อยไม่อยากให้มีเรื่องครอบครัวให้เขาต้องคิด
แต่บางเรื่องบางครั้งเขาก็ไม่ค่อยสนใจ หรือเอาใจใส่เราเท่าไรนัก สำหรับเขา งานต้องมาที่หนึ่งเสมอ
ส่วนครอบครัวก็เป็นรอง อะไรที่เกี่ยวกับเราเขาจะจำไม่ค่อยได้ แต่ถ้าเป้นงาน เขาแม่นทุกอย่าง
แต่เราก็พยามเข้าใจเขานะ ตลอดเวลาที่อยู่กันมา เพราะเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่เราเลือกรักเขา
แต่ที่มาเขียนเนี่ยก็เพราะ ไม่รู้จะคุยกะใคร อยากพูด อยากระบายความรู้สึกในใจออกไป
ตอนจบของเรื่องนี้ ก็คงอยู่ที่เราอยู่ดี ที่ต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อไม่ให้ครอบครัวมีปัญหา
ไปมากกว่านี้ จากเรื่องเล็กมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่