เกริ่นก่อนว่า ผมไม่ได้คาดหวังกับสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ มันเป็นเพียงสิ่งที่ผมคิดและกระทำอยู่ทุกวัน ไม่ได้ลอกใครมาเน้อ
ผมมี คนที่ชอบอยู่มานานมากแล้ว ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าผมคิดอย่างไร ในตอนนั้น ผมก็พยายามแจกขนมจีบอยู่นั้นแหละ
แต่ข้อเท็จจริงคือ เขาไม่ได้สนใจอะไรผมเลย ผมก็บอกกับตัวเองทุกวัน ยังมีความหวังเสมอ เหมือนกับการสร้างวินามในอากาศไปวันๆ
และผมฝันเห็นเขา บ่อยมาก ก็เลยคิดว่า เขา คนนี้ ฝังเข้าไปในจิตใต้สำนึกผมเลยหรอ แล้วก็มีอิทธิพลต่อชีวิตประจำวันผมมาก
แล้ววันนึง ก็มีเหตุการณ์ น้ำท่วมใหญ่ ผมตัดสินใจ กล้าโทรไปหาเขา ซึ่งก็เป็นยังคาด ไม่ได้ดีใจแต่กลับโกรธด้วยซ้ำ ซึ่งผมก็บอกกับ
ตัวเองไม่เป็นไร เราทำได้เท่านี้ ดีที่สุดแล้ว
ทุกวันนี้ผม บอกกับตัวเอง ว่า ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป แต่ในความเป็นจริง ภาพของเขา ยังวนเวียนอยู่ในความคิดผมเสมอ
ทัศนคติเกี่ยวกับความรักผม เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เลย เพราะ สมัยก่อน ผมพยายามทุกอย่างให้เขาหันมามองผมบ้าง
แต่ในวันนี้ ผมกลับมีความรู้สึกแปลกๆว่า แค่รู้ว่าเขาสบายดี ไม่มีอันตราย ผมก็พอใจแล้ว มันไม่รุ่มร้อนเหมือนแต่ก่อน แต่กลับ
ผ่อนคลาย ไปด้วยอารมณ์คิดถึง อย่างห่างๆ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ต้องอยู่ใกล้ชิดอีกต่อไป นี่ใช่ ความรักที่แท้จริงหรือไม่ ผมไม่ทราบจริงๆ
แต่ผมคงไม่ไปเพ้อเจ้อให้เขารำคาญอีก แต่ผมก็ไม่ได้ทิ้งไปโดยปริยาย มันอธิบายไม่ถูก คล้ายๆ คนที่มองเขาอยู่ไกลๆ แต่ก็สามารถ
รู้ว่าเขามีชีวิตอย่างไร แล้วพร้อมเสมอที่จะช่วยเขาทุกทาง อาจจะใช้คำพูดที่ว่า อยู่อย่างห่างๆห่วงๆ มันรู้สึกสุขสงบอย่างบอกไม่ถูก
ที่เห็นเขาสบายดี มีคนคอยดูแลแทนผม และเมื่อเขาไม่มีใคร ผมก็เข้าไปหา แต่ไม่ให้เขารำคาญ เพียงให้รู้ว่า ผมยังอยู่ตรงนี้
ใครเป็นแบบผมบ้าง ถ้ามี เล่าให้ฟังหน่อยนะครับ (แล้วทำไมผมไม่มีคนใหม่ ผมคงตอบได้ว่า ยังไม่มีใครที่คิดตรงกับผม)
ขอบคุณที่รับฟังผม และอ่านจนจบครับ (ไม่รู้แท็กห้องถูกไหม ถ้าผิดโทษด้วยนะครับ)
ใครเป็นแบบผมบ้าง เกี่ยวกับความรัก
ผมมี คนที่ชอบอยู่มานานมากแล้ว ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าผมคิดอย่างไร ในตอนนั้น ผมก็พยายามแจกขนมจีบอยู่นั้นแหละ
แต่ข้อเท็จจริงคือ เขาไม่ได้สนใจอะไรผมเลย ผมก็บอกกับตัวเองทุกวัน ยังมีความหวังเสมอ เหมือนกับการสร้างวินามในอากาศไปวันๆ
และผมฝันเห็นเขา บ่อยมาก ก็เลยคิดว่า เขา คนนี้ ฝังเข้าไปในจิตใต้สำนึกผมเลยหรอ แล้วก็มีอิทธิพลต่อชีวิตประจำวันผมมาก
แล้ววันนึง ก็มีเหตุการณ์ น้ำท่วมใหญ่ ผมตัดสินใจ กล้าโทรไปหาเขา ซึ่งก็เป็นยังคาด ไม่ได้ดีใจแต่กลับโกรธด้วยซ้ำ ซึ่งผมก็บอกกับ
ตัวเองไม่เป็นไร เราทำได้เท่านี้ ดีที่สุดแล้ว
ทุกวันนี้ผม บอกกับตัวเอง ว่า ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป แต่ในความเป็นจริง ภาพของเขา ยังวนเวียนอยู่ในความคิดผมเสมอ
ทัศนคติเกี่ยวกับความรักผม เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เลย เพราะ สมัยก่อน ผมพยายามทุกอย่างให้เขาหันมามองผมบ้าง
แต่ในวันนี้ ผมกลับมีความรู้สึกแปลกๆว่า แค่รู้ว่าเขาสบายดี ไม่มีอันตราย ผมก็พอใจแล้ว มันไม่รุ่มร้อนเหมือนแต่ก่อน แต่กลับ
ผ่อนคลาย ไปด้วยอารมณ์คิดถึง อย่างห่างๆ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ต้องอยู่ใกล้ชิดอีกต่อไป นี่ใช่ ความรักที่แท้จริงหรือไม่ ผมไม่ทราบจริงๆ
แต่ผมคงไม่ไปเพ้อเจ้อให้เขารำคาญอีก แต่ผมก็ไม่ได้ทิ้งไปโดยปริยาย มันอธิบายไม่ถูก คล้ายๆ คนที่มองเขาอยู่ไกลๆ แต่ก็สามารถ
รู้ว่าเขามีชีวิตอย่างไร แล้วพร้อมเสมอที่จะช่วยเขาทุกทาง อาจจะใช้คำพูดที่ว่า อยู่อย่างห่างๆห่วงๆ มันรู้สึกสุขสงบอย่างบอกไม่ถูก
ที่เห็นเขาสบายดี มีคนคอยดูแลแทนผม และเมื่อเขาไม่มีใคร ผมก็เข้าไปหา แต่ไม่ให้เขารำคาญ เพียงให้รู้ว่า ผมยังอยู่ตรงนี้
ใครเป็นแบบผมบ้าง ถ้ามี เล่าให้ฟังหน่อยนะครับ (แล้วทำไมผมไม่มีคนใหม่ ผมคงตอบได้ว่า ยังไม่มีใครที่คิดตรงกับผม)
ขอบคุณที่รับฟังผม และอ่านจนจบครับ (ไม่รู้แท็กห้องถูกไหม ถ้าผิดโทษด้วยนะครับ)