งามชมพู ...

o สีชมพู ดูอ่อนหวาน เกินทานทัด
ไม่จ้านจัด ขัดตาเห็น เช่นสีชาด
แม้จะด้อย น้อยไป ไม่ฉูดฉาด
กลับเย้ายวย ชวนประหลาด อัศจรรย์ใจ

o สัตตบุษย์ ผุดพราย ในสายน้ำ
เกลือกตมต่ำ ซ้ำเหม็นเน่า คาวไฉน
กลีบสะอาด ยามลัดพ้น โผนเหนือใบ
ผลิแย้มบาน ชูก้านไหว เหนือสายธาร

o เจ้าเงาะป่า เชยชบา มาทัดหู
ใครเขารู้ ยิ่งดู กู่ขำขาน
ซ่อนรูปทอง ผ่องเนื้อ เพื่อนงคราญ
เป็นนิทาน อ่านร้อย สร้อยวรรณกรรม

o พวงชมพู อยู่บนนั้น เกี่ยวพันไม้
ตวัดเลื้อย เลาะไป ยังไม่หนำ
สยายทั่ว เอาตัวบุก เข้ารุกซ้ำ
อาศัยกิน ถิ่นที่ล้ำ ทำต้นตาย

o จะบัวดิน บัวสวรรค์ ชั้นฟากฟ้า
เจ้าก็มา อยู่อาศัย ใช่วางขาย
เคียงข้างต้น นั่นโน่นนี่ ที่เรียงราย
สุขสบาย มากน้อยเท่า ที่เจ้ามา

o กระจุ๋มจิ๋ม จิ้มลิ้มดอก ออกเพียงนี้
ใยจึงมี คนที่ขาน ว่าฉันบ้า
แค่หลงใหล ใกล้แสง แห่งสุริยา
ใครก็ว่า บ้าแดด  .. Sad ในทรวง

o กลีบละเอียด เบียดชิดชู ฟู่ฟ่านัก
ยากจะหัก ไม่รักหลง ปลงไม่หวง
เยอบีร่า น่าถนอม ยอมให้ลวง
แม้ทั้งปวง คือห้วง บ่วงมายา


  . . . . . . . . . . . . . . . . . .