มาเล่าประสบการณ์นัดเจอเพื่อนชายจากในเฟสครั้งแรก เริ่มจากไปเรียนแล้วอาจาร์ยไม่สอนเลยขอเป็นคนเลวสักวัน ชวนเพื่อนจากในเฟสไปเที่ยวห้างซะหน่อย เป็นเพื่อนผู้ชายนะคะ เค้าก็มาชวนเราเที่ยวหลายครั้งแล้วเหมือนจะจีบล่ะมั้ง แต่เราก็ไม่เคยได้ไปสักทีเพราะออกจากบ้านไม่ค่อยได้ วันนี้เลยถือโอกาสชวน เค้าก็ตกลงทันทีเลย แถมบอกว่าจะเลี้ยงข้าวด้วย นัดเจอกันที่เซ็นพระราม 9 ค่ะ พอเจอหน้าครั้งแรกก็เหมือนในรูปนะคะ ตัวสูงเท่าๆเราเลย แต่เราไม่คิดเรื่องหน้าตาอะไรอยู่แล้ว พอเค้าก็ถามอยากทานอะไรล่ะ ให้เราเลือกเลย เราบอกขอเป็นชาบูชินะ เพราะอยากลองทานมานานแล้ว ไม่มีโอกาสทานสักที เค้าก็บอกกลับมาว่า ชาบูชิบุฟเฟ่คนจน มีแต่อาหารกาก จะทานทำไม? เราก็อึ้งเลย คิดในใจ บอกว่าเป็นบุฟเฟ่คนจน แล้วเราไม่เคยได้ทานนี่ ไม่เรียกว่าพวกขี้ข้าเลยหรอ -*- เราเลยบอกเค้าไปว่างั้นเลือกเองล่ะกันนะ เค้าเลยเลือกทานร้านฟูจิ เราก็คิดในใจอีก ฟูจินี่คืออาหารคนรวยสินะ?? พอไปนั่งทานเราก็ทำตัวไม่ค่อยถูก
ก็ไม่เคยทานร้านแบบนี้มาก่อน จิ้มๆเมนูสั่งแบบงงๆ พออาหารมาก็ยังงอยู่ มีแต่ตะเกียบให้จะทานยังไงดี ก็ร้านอาหารญี่ปุ่นนี่นะ อีกฝ่ายก็มองเรายิ้มแบบเย้ยๆแปลกๆแล้วถามว่าไม่เคยทานเลยหรอ เราก็บอกไม่เคย ระหว่างทานทานด้วยความอายนิดๆ พยายามมองโต๊ะข้างๆว่าเค้าทานยังไง เอาตะเกียบตักข้าว น้ำซุปก็ซดเอาสินะ รู้ตัวเลยว่าทานแบบตะกุกตะกักมากๆ พอทานเสร็จออกจากร้าน เราก็เดินเล่นดูของไปเรื่อยๆ ไปเจอร้านหนังสือเห็นมีปากการูปเค้กน่ารัก เราก็มองดูเพราะไม่เคยเห็นอะนะ แต่เค้ากลับพูดขึ้นมาว่า พ่อเราให้ปากามาเกือบแสน เสียดายยังหาหมึกใส่ไม่ได้ เราก็งงๆ อยู่ๆพูดทำไม เรายังไม่ได้ถามอะไรเลย พอเดินต่ออีกสักพักก็จะกลับระหว่างเดินออกจากห่างเจอพนักงานยูนิโค่กำลังแจกใบปลิวเราก็รับมาดู เค้าก็พูดมาอีกว่า ยูนิโค่ยังกับเสื้อตลาดนัด เรานะซื้อเสื้อใส่ทีไม่่ต่ำกว่าพัน พวกร้านตรงนั้นไม่สนใจบ้างหรอ แล้วก็ชี้ไปที่พวกป้ายโฆษณาร้านแบร์นนอกทั้งหลาย เราก็ส่ายหน้าไม่ตอบอะไร ความรู้สึกอยากกลับบ้านเหมือน ตัวเองเป็นพวกชนชั้นล่างไงๆไม่รู้ ความรู้สึก กับความประทับใจที่มาเที่ยวครั้งนี้ รู้สึกหดหู่บอกไม่ถูก คิดว่าถ้ามีคราวหน้าคงไม่อยากมากับคนนี้แล้ว เหมือนอยู่คนละโลกเลย เราก็ไม่เข้าใจคนรวยนะคะ ถ้าพูดอะไรไม่ดีก็ขอโทษด้วยนะคะ
ปล. ประสบการ์จริงค่ะ
มาเล่าประสบการณ์นัดเจอเพื่อนในเฟสค่ะ
ก็ไม่เคยทานร้านแบบนี้มาก่อน จิ้มๆเมนูสั่งแบบงงๆ พออาหารมาก็ยังงอยู่ มีแต่ตะเกียบให้จะทานยังไงดี ก็ร้านอาหารญี่ปุ่นนี่นะ อีกฝ่ายก็มองเรายิ้มแบบเย้ยๆแปลกๆแล้วถามว่าไม่เคยทานเลยหรอ เราก็บอกไม่เคย ระหว่างทานทานด้วยความอายนิดๆ พยายามมองโต๊ะข้างๆว่าเค้าทานยังไง เอาตะเกียบตักข้าว น้ำซุปก็ซดเอาสินะ รู้ตัวเลยว่าทานแบบตะกุกตะกักมากๆ พอทานเสร็จออกจากร้าน เราก็เดินเล่นดูของไปเรื่อยๆ ไปเจอร้านหนังสือเห็นมีปากการูปเค้กน่ารัก เราก็มองดูเพราะไม่เคยเห็นอะนะ แต่เค้ากลับพูดขึ้นมาว่า พ่อเราให้ปากามาเกือบแสน เสียดายยังหาหมึกใส่ไม่ได้ เราก็งงๆ อยู่ๆพูดทำไม เรายังไม่ได้ถามอะไรเลย พอเดินต่ออีกสักพักก็จะกลับระหว่างเดินออกจากห่างเจอพนักงานยูนิโค่กำลังแจกใบปลิวเราก็รับมาดู เค้าก็พูดมาอีกว่า ยูนิโค่ยังกับเสื้อตลาดนัด เรานะซื้อเสื้อใส่ทีไม่่ต่ำกว่าพัน พวกร้านตรงนั้นไม่สนใจบ้างหรอ แล้วก็ชี้ไปที่พวกป้ายโฆษณาร้านแบร์นนอกทั้งหลาย เราก็ส่ายหน้าไม่ตอบอะไร ความรู้สึกอยากกลับบ้านเหมือน ตัวเองเป็นพวกชนชั้นล่างไงๆไม่รู้ ความรู้สึก กับความประทับใจที่มาเที่ยวครั้งนี้ รู้สึกหดหู่บอกไม่ถูก คิดว่าถ้ามีคราวหน้าคงไม่อยากมากับคนนี้แล้ว เหมือนอยู่คนละโลกเลย เราก็ไม่เข้าใจคนรวยนะคะ ถ้าพูดอะไรไม่ดีก็ขอโทษด้วยนะคะ
ปล. ประสบการ์จริงค่ะ