ชีวิตมันสั้นจริงๆใช่มั้ย?

วันนี้ได้รับข่าวร้ายจากแดนไกล อดีตเพื่อนร่วมงานโดนทำร้ายจนเสียชีวิต
เพื่อนทุกคนที่บริษัทพร้อมใจกันขึ้นรูปสีดำว่างๆไว้อาลัย...
วันนี้เปิดเฟสบุ๊คทีไร น้ำตาไหลทุกที

เจอหน้ากันอยู่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว หรือ ลาจากกันด้วยคำว่าวันหนึ่งเราจะพบกัน อาจจะเป็นคำสุดท้ายก็ได้...

นึกถึงคำพูดเดิมๆที่คุ้นหู

"ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้กับชาติหน้า อะไรจะมาถึงก่อนกัน"

วันนี้เราทำหน้าที่ประจำวันอาทิตย์คือขัดรองเท้าทำงานให้พ่อ เป็นสิ่งที่เราทำมาตลอดตั้งแต่เริ่มเข้าโรงเรียนแล้วต้องขัดรองเท้าตัวเองด้วย
จนวันนี้ เราไม่ต้องขัดรองเท้าหนังไปทำงานอีกแล้ว แต่เราก็ยังขัดรองเท้าให้พ่อเหมือนเดิม ด้วยยาขัดรองเท้ายี่ห้อเดิม แปรงสีฟันที่ใช้จนปลดระวาง และผ้าขี้ริ้วเก่านุ่มๆ ขัดไปก็คิดไปว่า "ฉันอยากหยุดเวลา" ไว้ตลอดไป

ในขณะเดียวกันก็คิดถึงใครคนนึง ที่มักเป็นคนใส่รองเท้าให้เราเสมอๆ ด้วยเหตุจำเป็นต้องลาจากกัน เราจึงเลือกหนีมาให้ไกลที่สุด
หวังแค่ว่าวันนึงคงได้เจอกันอีกครั้ง เพราะโชคชะตา

ถ้าชีวิตสั้นขนาดนี้...เรายังควรจะรอมั้ย?