คำพิพากษาศาลชั้นต้น ถึงฎีกา

ขอถามหน่อยค่ะ เมื่อศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยติดคุก 25 ปี   พร้อมชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทย์เป็นจำนวนเงิน 12xxxxx. ข้อหาความผิดต่อชีวิต
ต่อมาจำเลยยื่นอุธรณ์  ศาลอุธรณ์ตัดสินใหม่เป็นบันดาลโทสะ คงเหลือจำคุก 4ปี นอกนั้นให้เป็นตามศาลชั้นต้น   ฝ่ายโจทย์ยื่นฎีกาไป.  ฝ่ายจำเลยติอต่อมาที่ฝ่ายโจทย์
ขอจ่าย   2xxxxx  ฝ่ายโจทย์ไม่ตกลงถ้าจะให้จบให้จ่าย 1xxxxxx.  ฝ่ายจำเลยบอกว่าหาไม่ได้   พร้อมกับพรรณา บร้า บร้า  ว่าชีวิตล้มละลาย ไม่มีข้าวจะกิน
                   ฝ่ายโจทย์เห็นใจ คิดว่าฝ่ายจำเลยติดคุกมาก้อ  8เดือนแล้ว พร้อมคิดไม่อยากมีเวรมีกรรมกับใคร   ใครทำคนนั้นก้อรับกรรมไป ออกจากคุกได้
ก้อคงไม้พ้นกรรมที่ทำให้คนอื่นเสียเสาหลักไปได้  คิดแบบนี้ เลยลดให้ครึ่งนึ่ง   ฝ่ายจำเลยโทรมาต่อรองขึ้นที่ละแสน เหมือนต่อขนม   และจะจ่ายให้ก่อน 2. อีก 2
ให้โจทย์ถอนฎีกาก่อน เอาไว้อีก2เดือนถึงจ่าย   ฝ่ายโจทย์ไม่ตกลง
                    ฝ่ายจําเลยบอกว่างั้นก้อปล่อยฟ้องไปเลยนะ.............
              คำถามค่ะ 1.  เค้าคิดว่าโจทย์โง่รึป่าวค่ะ
                            2.   เค้าคิดว่าเราอยาดได้เงินรึป่าวถึงลดให้ครึ่งนึง
                            3.   มีความเป็นไปได้มั๊ยค่ะที่คำพิพากษา เค้ามั่นใจว่าจะเหมือนศาลอุธรณ์
                            4.   ถ้าเราไม่ตกลงเลย ให้คำพิพากษาถึงที่สุด จะมีคนบังคับคดีให้เราต่อไม่ค่ะเรื่องค่าชดเชย
.