ผมก้มลงไปหยิบกล่องสีดำสนิทคาดด้วยแถบสีส้ม ขนาดกว้างคืบยาวศอก ขึ้นมาวางไว้บนตัก เพื่อพิจารณาดูใกล้ๆ ...
อีกไม่กี่วันก็วาเลนไทน์แล้ว ผมคิดในใจ ระหว่างตรวจดูกล่องซึ่งเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ชิ้นล่าสุด ที่ผมให้ฟ้า และจำได้ดีว่าเธอประทับใจกับมันมากแค่ไหน ...
และผมก็จำได้ดีว่าผมประทับใจในตัวฟ้ามากเพียงใด ในวันแรกที่เราได้พบกัน ...
ผมได้รู้จักกับฟ้าผ่านเจ้าแสง เพื่อนรักที่มีนิสัยใจคอแตกต่างจากผมอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะถึงแม้ผมจะเป็นคนสนุกสนานเฮฮาเวลาอยู่กับเพื่อนฝูง แต่กับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะกับสาวๆนั้น ผมจะกลายเป็นคนเงียบมากถึงมากที่สุด ต่างจากแสงที่เข้ากับคนได้ง่ายมากถึงมากที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ’สาวๆ’ โดยแสงจะใช้มุกเฝื่อนเดิมๆในทุกทีที่ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่
“หวัดดีครับ ขอโทษที่ทำให้แสบตานะครับ” เมื่อสาวเจ้าทำหน้างง งง มันก็จะตบท้ายด้วยรอยยิ้มที่คิดว่ามีเสน่ห์ที่สุดว่า “ผมชื่อแสงครับ” ...
ผมไม่เคยเห็นใครที่หัวเราะไปกับมุกนี้ นอกจากแสงคนเดียว แต่ผมก็ไม่เคยเห็นใครที่มีทีท่ารังเกียจแสงแม้แต่คนเดียวเช่นกัน ...
และวันหนึ่งแสงก็พาน้องใหม่ในแผนกของเขา มาแนะนำให้ผมรู้จัก
“เฮ้ย เอก นี่น้องฟ้ารุ่ง เพิ่งเข้ามาทำงานที่แผนกวันแรก”
“เรียกฟ้าเฉยๆก็ได้ค่ะ” ฟ้าบอกยิ้มๆ และด้วยรอยยิ้มนี้เอง ที่ทำให้ผมแทบลืมหายใจ ยิ่งเมื่อสบเข้ากับแววตาน่ารักสดใสของเธอ ที่ดูมีชีวิตชีวาเหลือเกิน จนทำให้ผมต้องรวบรวมความกล้าอย่างที่สุดก่อนจะเอ่ย
“ชื่อจริงชื่อฟ้ารุ่ง ชื่อเล่นชื่อฟ้า ส่วนพี่ชื่อเป็นเอก ชื่อเล่นชื่อเอก ดูเข้ากั๊น เข้ากันนะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เมื่อพบว่าผมหัวเราะอยู่คนเดียว จึงรีบหุบปากและทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คงสายเกินไปเมื่อเหลือบไปเห็นสายตาสุดผิดหวังจากเพื่อนแสง
“เอ่อ พี่ชื่อเอกครับ” ผมกล่าวแนะนำตัวอีกครั้ง
“ค่ะ เมื้อกี๊ก็บอกมาแล้วนี่คะ”
“อ้าว เหรอครับ แหะ แหะ”
ด้วยกิริยายิ้มขำไปกับความเจ๋อเจื่อนของผม ยิ่งทำให้ผมแทบละลาย และก่อนที่ผมจะออกอาการเด๋อด๋าไปกว่านี้ แสงก็รีบบอก
“เออ เย็นนี้ที่แผนกจะพาน้องเค้าไปเลี้ยงต้อนรับ นายว่างป่าว ถ้าว่างก็ไปด้วยกันสิ”
...และนั่นคือวันแรกที่ผมได้พบกับเธอ
ผมไม่เคยให้ความสำคัญกับวันวาเลนไทน์ จนกระทั่งวันวาเลนไทน์แรกหลังจากที่ผมกับฟ้าตกลงคบหากัน ...
วันนั้นผมพาฟ้าไปทานอาหารที่ร้านริมทะเล และก็เห็นว่าเธอพออกพอใจไปกับบรรยากาศ ที่ได้นั่งมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า พร้อมกับได้ทานอาหารทะเลรสเลิศ และเหตุการณ์ก็น่าจะเป็นไปด้วยดี ก่อนที่ฟ้าจะพบว่า ผมไม่มีของขวัญใดๆให้กับเธอ เหมือนอย่างที่เธอได้เตรียมให้กับผม แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงความผิดหวัง ผ่านดวงตาคู่นั้น...
“เฮ้ย ต้องมีดิ อะไรวะ” แสงบ่นอุบในทันทีที่ผมเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
“เหรอวะ แต่ปกติเราก็ให้ของเขาบ่อยนะเว้ย ไม่ต้องมีเทศกาลหรอกเราว่า รักกันต้องมีวันพิเศษด้วยเหรอ”
“นายไม่เข้าใจ ไอ้ที่พูดมามันก็ถูก แต่คนเขาคาดหวังน่ะ เข้าใจป่าว ใครๆเขาก็ให้กัน ไหนๆก็ให้บ่อยๆแล้ว เพิ่มวันพิเศษหน่อยจะเป็นไร จริงป่ะ”
“อืม ก็จริงแล้วให้อะไรดีอ่ะ”
“อ้าว ไอ้นี่ แล้วบอกให้บ่อยไง”
“ก็ปกติก็ให้ดอกไม้ เสื้อผ้า นาฬิกา อะไรยังเงี้ย แล้วทีนี้วันพิเศษ ต้องให้อะไรพิเศษกว่านั้นหรือเปล่า ก็เห็นว่านายมีความสามารถในเรื่องนี้ แนะนำหน่อยสิเพื่อน”
ได้ผล แสงยิ้มอย่างภูมิใจ ก่อนแนะนำให้ผมหาของขวัญอะไรที่ทำขึ้นมาเอง ไม่ใช่ซื้อสำเร็จรูปมาเลย
“อืม แล้วอะไรดีล่ะ” ผมยังไม่เก็ท
“อ้าว ไอ้นี่ คิดเองดิ”
“ไหนลองยกตัวอย่างหน่อย นายมีไอเดียเยอะ เรารู้”
ได้ผลอีกเช่นกัน...
“งั้นลองทำนี่ดูแล้วกัน เทปอ่านได้”
“เดี๋ยวนี้เขายังใช้เทปกันอยู่อีกเหรอ?”
“จะฟังมั้ย?”
“ล้อเล่นน่ะ ฟังสิ น่าสนนะเทปอ่านได้ เป็นยังไงอ่ะ “
และนั่นคือของขวัญในวันพิเศษชิ้นแรกที่ผมให้กับฟ้า แม้จะล่วงเลยวันวาเลนไทน์ไปเกือบอาทิตย์ แต่ในที่สุดผมก็ได้มอบให้กับเธอ...
“อะไรคะเนี่ย?” เธอถามด้วยอาการพิศวง เมื่อแกะห่อของขวัญออกมาพบกับเทปคาสเส็ทหนึ่งตลับ
“เดี๋ยวนี้ยังมีคนฟังเทปอยู่อีกเหรอ?” เธอถามยิ้มๆ เป็นยิ้มเดียวกันกับครั้งแรกที่ผมได้พบเธอนั่นเอง
“ไม่ได้ให้ฟัง ให้อ่านน่ะ” ผมหยิบเทปมาจากมือเธอ พร้อมเอียงตลับเทปให้อยู่ในแนวนอน เพื่อให้เห็นแถบด้านล่างซึ่งควรจะเป็นแถบแม่เหล็ก แต่กลับเห็นเป็นแถบกระดาษสีขาวพร้อมข้อความ...
ผมเอียงศีรษะเข้าไปใกล้เธอ และใช้นิ้วหมุนที่แกนกลางของเทป...
............“ชื่อจริงชื่อฟ้ารุ่ง ชื่อเล่นชื่อฟ้า ส่วนพี่ชื่อเป็นเอก ชื่อเล่นชื่อเอก ดูเข้ากั๊น เข้ากันนะครับ” ...พี่ยังจำวันแรกที่เราพบกันได้เสมอ ยังจำรอยยิ้มและแววตาสดใสของฟ้าได้ดี และพี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ฟ้าได้มีรอยยิ้มแบบนี้ตลอดไป ...สำหรับวาเลนไทน์แรกของเราครับ..............รักฟ้ามากกว่าฟ้า...พี่เอก.....
วันนั้น ฟ้าค่อยๆเอียงศีรษะลงมาซบที่ไหล่ผม และผมสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาของเธอ...
และเจ้ากล่องสีดำที่วางอยู่บนตักในตอนนี้ ก็เป็นของที่ผมทำให้เธอในวันวาเลนไทน์เช่นกัน และด้วยความพิเศษของมัน ก็ช่วยสร้างความประทับใจให้เธอได้เหมือนเคย...
ผมยกกล่องขึ้นมา เพื่อที่จะมองเข้าไปในช่องว่างกลมขนาดเท่ากำมือ สำรวจตรวจตราดูภายในจนพบว่าอุปกรณ์ต่างๆที่ติดตั้งอยู่ข้างในนั้นมีฝุ่นเกาะอยู่เต็มไปหมด ...
อย่างไม่ทันคิด ผมเป่าพรวดเข้าไปในกล่อง ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายออกมา จนต้องรีบวางลง...
ผมยิ้มไปกับความเซ่อซ่าของตัวเอง และนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น สักพักจึงหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับน้ำตาที่ค่อยๆเอ่อล้นออกมา...
ผมบรรจงวางกล่องไว้ข้างกาย ก่อนจะลุกเดินไปที่หน้ากระจก สำรวจเสื้อผ้าและทรงผมที่ผมคิดว่าดูดีที่สุด ว่ามีฝุ่นติดอยู่หรือไม่ จนเห็นว่าทุกอย่างดูเรียบร้อยแล้ว ก็พอดีเวลาที่ผมต้องออกเดินทางเสียที ...
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆอยู่หลายรอบ และก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทเพื่อหยิบกระดาษใบนั้นออกมาอ่านอีกครั้ง...
……………………………………………….
………………………………………………
มีความยินดีขอเรียนเชิญเพื่อเป็นเกียรติในพิธีมงคลสมรสระหว่าง
นส.ฟ้ารุ่ง กลุ่นเกสร และ นายธนพล ยิ่งตระการ
……………………………………………………..
…………………………………………………….
...My Valentine...
อีกไม่กี่วันก็วาเลนไทน์แล้ว ผมคิดในใจ ระหว่างตรวจดูกล่องซึ่งเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ชิ้นล่าสุด ที่ผมให้ฟ้า และจำได้ดีว่าเธอประทับใจกับมันมากแค่ไหน ...
และผมก็จำได้ดีว่าผมประทับใจในตัวฟ้ามากเพียงใด ในวันแรกที่เราได้พบกัน ...
ผมได้รู้จักกับฟ้าผ่านเจ้าแสง เพื่อนรักที่มีนิสัยใจคอแตกต่างจากผมอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะถึงแม้ผมจะเป็นคนสนุกสนานเฮฮาเวลาอยู่กับเพื่อนฝูง แต่กับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะกับสาวๆนั้น ผมจะกลายเป็นคนเงียบมากถึงมากที่สุด ต่างจากแสงที่เข้ากับคนได้ง่ายมากถึงมากที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ’สาวๆ’ โดยแสงจะใช้มุกเฝื่อนเดิมๆในทุกทีที่ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่
“หวัดดีครับ ขอโทษที่ทำให้แสบตานะครับ” เมื่อสาวเจ้าทำหน้างง งง มันก็จะตบท้ายด้วยรอยยิ้มที่คิดว่ามีเสน่ห์ที่สุดว่า “ผมชื่อแสงครับ” ...
ผมไม่เคยเห็นใครที่หัวเราะไปกับมุกนี้ นอกจากแสงคนเดียว แต่ผมก็ไม่เคยเห็นใครที่มีทีท่ารังเกียจแสงแม้แต่คนเดียวเช่นกัน ...
และวันหนึ่งแสงก็พาน้องใหม่ในแผนกของเขา มาแนะนำให้ผมรู้จัก
“เฮ้ย เอก นี่น้องฟ้ารุ่ง เพิ่งเข้ามาทำงานที่แผนกวันแรก”
“เรียกฟ้าเฉยๆก็ได้ค่ะ” ฟ้าบอกยิ้มๆ และด้วยรอยยิ้มนี้เอง ที่ทำให้ผมแทบลืมหายใจ ยิ่งเมื่อสบเข้ากับแววตาน่ารักสดใสของเธอ ที่ดูมีชีวิตชีวาเหลือเกิน จนทำให้ผมต้องรวบรวมความกล้าอย่างที่สุดก่อนจะเอ่ย
“ชื่อจริงชื่อฟ้ารุ่ง ชื่อเล่นชื่อฟ้า ส่วนพี่ชื่อเป็นเอก ชื่อเล่นชื่อเอก ดูเข้ากั๊น เข้ากันนะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เมื่อพบว่าผมหัวเราะอยู่คนเดียว จึงรีบหุบปากและทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คงสายเกินไปเมื่อเหลือบไปเห็นสายตาสุดผิดหวังจากเพื่อนแสง
“เอ่อ พี่ชื่อเอกครับ” ผมกล่าวแนะนำตัวอีกครั้ง
“ค่ะ เมื้อกี๊ก็บอกมาแล้วนี่คะ”
“อ้าว เหรอครับ แหะ แหะ”
ด้วยกิริยายิ้มขำไปกับความเจ๋อเจื่อนของผม ยิ่งทำให้ผมแทบละลาย และก่อนที่ผมจะออกอาการเด๋อด๋าไปกว่านี้ แสงก็รีบบอก
“เออ เย็นนี้ที่แผนกจะพาน้องเค้าไปเลี้ยงต้อนรับ นายว่างป่าว ถ้าว่างก็ไปด้วยกันสิ”
...และนั่นคือวันแรกที่ผมได้พบกับเธอ
ผมไม่เคยให้ความสำคัญกับวันวาเลนไทน์ จนกระทั่งวันวาเลนไทน์แรกหลังจากที่ผมกับฟ้าตกลงคบหากัน ...
วันนั้นผมพาฟ้าไปทานอาหารที่ร้านริมทะเล และก็เห็นว่าเธอพออกพอใจไปกับบรรยากาศ ที่ได้นั่งมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า พร้อมกับได้ทานอาหารทะเลรสเลิศ และเหตุการณ์ก็น่าจะเป็นไปด้วยดี ก่อนที่ฟ้าจะพบว่า ผมไม่มีของขวัญใดๆให้กับเธอ เหมือนอย่างที่เธอได้เตรียมให้กับผม แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงความผิดหวัง ผ่านดวงตาคู่นั้น...
“เฮ้ย ต้องมีดิ อะไรวะ” แสงบ่นอุบในทันทีที่ผมเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
“เหรอวะ แต่ปกติเราก็ให้ของเขาบ่อยนะเว้ย ไม่ต้องมีเทศกาลหรอกเราว่า รักกันต้องมีวันพิเศษด้วยเหรอ”
“นายไม่เข้าใจ ไอ้ที่พูดมามันก็ถูก แต่คนเขาคาดหวังน่ะ เข้าใจป่าว ใครๆเขาก็ให้กัน ไหนๆก็ให้บ่อยๆแล้ว เพิ่มวันพิเศษหน่อยจะเป็นไร จริงป่ะ”
“อืม ก็จริงแล้วให้อะไรดีอ่ะ”
“อ้าว ไอ้นี่ แล้วบอกให้บ่อยไง”
“ก็ปกติก็ให้ดอกไม้ เสื้อผ้า นาฬิกา อะไรยังเงี้ย แล้วทีนี้วันพิเศษ ต้องให้อะไรพิเศษกว่านั้นหรือเปล่า ก็เห็นว่านายมีความสามารถในเรื่องนี้ แนะนำหน่อยสิเพื่อน”
ได้ผล แสงยิ้มอย่างภูมิใจ ก่อนแนะนำให้ผมหาของขวัญอะไรที่ทำขึ้นมาเอง ไม่ใช่ซื้อสำเร็จรูปมาเลย
“อืม แล้วอะไรดีล่ะ” ผมยังไม่เก็ท
“อ้าว ไอ้นี่ คิดเองดิ”
“ไหนลองยกตัวอย่างหน่อย นายมีไอเดียเยอะ เรารู้”
ได้ผลอีกเช่นกัน...
“งั้นลองทำนี่ดูแล้วกัน เทปอ่านได้”
“เดี๋ยวนี้เขายังใช้เทปกันอยู่อีกเหรอ?”
“จะฟังมั้ย?”
“ล้อเล่นน่ะ ฟังสิ น่าสนนะเทปอ่านได้ เป็นยังไงอ่ะ “
และนั่นคือของขวัญในวันพิเศษชิ้นแรกที่ผมให้กับฟ้า แม้จะล่วงเลยวันวาเลนไทน์ไปเกือบอาทิตย์ แต่ในที่สุดผมก็ได้มอบให้กับเธอ...
“อะไรคะเนี่ย?” เธอถามด้วยอาการพิศวง เมื่อแกะห่อของขวัญออกมาพบกับเทปคาสเส็ทหนึ่งตลับ
“เดี๋ยวนี้ยังมีคนฟังเทปอยู่อีกเหรอ?” เธอถามยิ้มๆ เป็นยิ้มเดียวกันกับครั้งแรกที่ผมได้พบเธอนั่นเอง
“ไม่ได้ให้ฟัง ให้อ่านน่ะ” ผมหยิบเทปมาจากมือเธอ พร้อมเอียงตลับเทปให้อยู่ในแนวนอน เพื่อให้เห็นแถบด้านล่างซึ่งควรจะเป็นแถบแม่เหล็ก แต่กลับเห็นเป็นแถบกระดาษสีขาวพร้อมข้อความ...
ผมเอียงศีรษะเข้าไปใกล้เธอ และใช้นิ้วหมุนที่แกนกลางของเทป...
............“ชื่อจริงชื่อฟ้ารุ่ง ชื่อเล่นชื่อฟ้า ส่วนพี่ชื่อเป็นเอก ชื่อเล่นชื่อเอก ดูเข้ากั๊น เข้ากันนะครับ” ...พี่ยังจำวันแรกที่เราพบกันได้เสมอ ยังจำรอยยิ้มและแววตาสดใสของฟ้าได้ดี และพี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ฟ้าได้มีรอยยิ้มแบบนี้ตลอดไป ...สำหรับวาเลนไทน์แรกของเราครับ..............รักฟ้ามากกว่าฟ้า...พี่เอก.....
วันนั้น ฟ้าค่อยๆเอียงศีรษะลงมาซบที่ไหล่ผม และผมสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาของเธอ...
และเจ้ากล่องสีดำที่วางอยู่บนตักในตอนนี้ ก็เป็นของที่ผมทำให้เธอในวันวาเลนไทน์เช่นกัน และด้วยความพิเศษของมัน ก็ช่วยสร้างความประทับใจให้เธอได้เหมือนเคย...
ผมยกกล่องขึ้นมา เพื่อที่จะมองเข้าไปในช่องว่างกลมขนาดเท่ากำมือ สำรวจตรวจตราดูภายในจนพบว่าอุปกรณ์ต่างๆที่ติดตั้งอยู่ข้างในนั้นมีฝุ่นเกาะอยู่เต็มไปหมด ...
อย่างไม่ทันคิด ผมเป่าพรวดเข้าไปในกล่อง ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายออกมา จนต้องรีบวางลง...
ผมยิ้มไปกับความเซ่อซ่าของตัวเอง และนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น สักพักจึงหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับน้ำตาที่ค่อยๆเอ่อล้นออกมา...
ผมบรรจงวางกล่องไว้ข้างกาย ก่อนจะลุกเดินไปที่หน้ากระจก สำรวจเสื้อผ้าและทรงผมที่ผมคิดว่าดูดีที่สุด ว่ามีฝุ่นติดอยู่หรือไม่ จนเห็นว่าทุกอย่างดูเรียบร้อยแล้ว ก็พอดีเวลาที่ผมต้องออกเดินทางเสียที ...
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆอยู่หลายรอบ และก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทเพื่อหยิบกระดาษใบนั้นออกมาอ่านอีกครั้ง...
……………………………………………….
………………………………………………
มีความยินดีขอเรียนเชิญเพื่อเป็นเกียรติในพิธีมงคลสมรสระหว่าง
นส.ฟ้ารุ่ง กลุ่นเกสร และ นายธนพล ยิ่งตระการ
……………………………………………………..
…………………………………………………….