.... "  เพรียกหา..คนไกล  " ....

นั่งเหม่อมอง ฟ้าไกล ไกลสุดหล้า
สุดสายตา พร่าเลือน ไร้เคลื่อนไหว
จิตละเมอ เพ้อเพรียก เรียก "คนไกล"
อยู่หนไหน ในห้วงภพ .. มิลบเลือน

ในห้วงจิต จิตคนึง ถึงเสมอ
ใช่พร่ำเพ้อ แต่เพ้อเพรียก .. วิญญาณเอื้อน
ฝากสายลม พริ้วผ่าน แวะไปเยือน
บอกย้ำเตือน ความจิต คิดถึงกัน

ด้วยคิดถึง คิดถึง และคิดถึง
วิญญ์คนึง ตรึงวิญญ์ วิญญ์สืบฝัน
กายห่างไกล ใจเคียงชิด สนิทมั่น
สานสัมพันธ์ มั่นคง ตรงวิญญาณ

ทิวาวาร ฝากตะวัน ส่องแสงหา
นำไออุ่น มอบชิด แทนจิตขาน
ให้เธอได้ อบอุ่น ชื่นสราญ
ให้เบิกบาน สดใส ในช่วงวัน

ยามราตรี ฝากดวงดาว กระพริบแสง
ฝากจิตแฝง ด้วยห่วงใย ไล้เคียงขวัญ
ในห้วงมืด ฝากแสงดาว ไปเคียงกัน
สานจิตฉัน มั่นเคียงเธอ .. ดาวราตรี

นั่งเหม่อมอง ฟ้าไกล .. ไกลสุดหล้า
ปล่อยวิญญา ล่องลอย หมื่นแสนลี้
วิญญ์ตามหา หา "คนไกล" นะคนดี
ทุกภพมี วิญญ์สองเคียง นิรันดร์กาล

.... " เสียงรำพึง " ....