ข้าอยู่เหนือเมฆ

"ท่านคะ...มีสายบุคคลพิเศษมาถึงท่าน"   เลขาสาวยอบกายเข้ามาหาพร้อมยื่นโทรศัพท์ยี่ห้อดังรุ่นล่าสุดให้เขา

ผละสายตาจากกองหนังสือที่เตรียมเซ็นชื่อ  เขาเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์เครื่องนั้นพลางเหลือบมองไปทางเลขาส่วนตัวแว้บหนึ่ง  เมื่อเห็นเธอเร้นกายถอยพ้นประตูออกไป  ก็ค่อยๆบรรจงแนบหู

" ครับพ่อ .."  กรอกเสียงเบาแทบกระซิบ  
"..พ่อโอเคนะครับ"   
"แป๊ะ  ฟังนะ   ไม่ต้องห่วงพ่อนะลูก  พ่ออยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว..."  
เสียงตามสายกล่าวตอบมาอย่างเนิบช้า   เงียบไปสักครู่ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะน้อยๆ
"ไอ้พงษ์ทำดีมาก   นี่แป๊ะ  ลูกควรจะหาโอกาสไปเยี่ยมมันหน่อย  สุขภาพมันไม่ดีนักอย่างที่รู้....ระวังตัวด้วยละกัน แสดงบทให้เนียน  อย่าให้ความแตกเป็นอันขาด"

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนเป็นข่าวใหญ่  และรู้ว่ากำลังล้อเล่นกับอาญาแผ่นดินทำให้เขาไม่รู้ตัวเลยว่ามือกำโทรศัพท์แน่นจนชุ่มเหงื่อ   พลางถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว
"ครับพ่อ ... พ่อดูแลตัวเองด้วยนะครับ"
มีเสียงหัวเราะเบาอย่างไม่อาทรจากปลายสาย
"ไม่ต้องห่วงพ่อหรอก   เท่านี้ก่อนนะลูก"

สายตัดทันทีหลังจากจบประโยคสุดท้าย  

เขายังถือโทรศัพท์ค้าง ขณะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่มองเพดานด้วยประกายตาส่อแววยิ้มระคนกังวล !

ถูกละ  เขาห่วงพ่อ  ห่วงเกียรติยศชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลที่มีทั้งรุ่งโรจน์โดดเด่นในวงการเมือง  และความตกต่ำอันเนื่องมาจากคดีอุกฉกรรจ์เพราะความทรนงในแวดวงผู้กว้างขวางของผู้เป็นบิดา

พ่อของเขายังอยู่เหนือเมฆ .....แต่....พ่อจะอยู่บนนั้นได้นานแค่ไหน