ยามเช้า พี่ก็เฝ้า คิด ถึง น้อง.....

ดาวร่วงหล่นพ้นฟ้าในค่ำหนึ่ง ความคิดถึงแผ่วเบาเฝ้าผลาญฝัน เสียงลมเหงาเคล้าใจให้ไหวสั่น เมื่อภาพนั้นย้อนกลับในนิทรา เธอจากไปไกลลับดั่งสายหมอก แต่ใจบอกทุกคืนไม่หายหา ยังฝากรักไว้ใต้แสงจันทรา ให้ดวงฟ้ารู

นั่งเฝ้ามองทิวทัศน์บนยอดเขา ลมหนาวพัดเพียงเบาๆสกิดผิว กับฝืนป่าโบกสะบัดเป็นริ้วๆ ลอยละลิ่วปล่อยความคิดออกไป จิบสุราดื่มสุนทรีย์ที่หอมหวน ดั่งตอนนี้สิ่งทั้งมวลหยุดเคลื่อนไหว สุราหอมละมุนกรุ่นหัวใจ สิ่

ก้อนเมฆสูงตระหง่านกลางฟ้าเย็นคล้อย ดูคล้ายภูเขาใหญ่ ที่ลอยขึ้นจากความว่างเปล่า เงาทาบเข้ามาห่มคลุมหัวใจอย่างเงียบงัน ราวกับโลกทั้งใบ กำลังบรรจงบอกเล่าถึงความเหงา ที่ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใด ๆ ท้องฟ้าไม

งามจันทร์เสี้ยวเอี้ยวแขวนแดนฟากฟ้า ทอประกายลงมายังโลกหล้า เกิดแสงเงาเค้าลางหลั่นเหลื่อมตา ทัศนามิรู้เบื่อเชื้อเชิงจันทร์ เนรมิตหนุนเนื่องน้ำขึ้นลง ทรนงทิศลีลาศองอาจผัน สร้างสมดุลฤดูกาลม่านคืนวัน เอ๊!

“ปราสาทภูเพ็ก” เป็นปราสาทเทวาลัย “ศาสนบรรพต” บนยอดเขา ของ “อาณาจักรกัมพุชเทศะ – ขอม – เขมร” ในยุคโบราณ ถ้าใครจะขึ้นไป เส้นทางออกจะเปลี่ยวมากถ้ามีเพื่อน