...... หนึ่งปีที่รอดอย...ตอนแรก

13 มกราคม 56

เวลาราวบ่ายๆ หลังจากเจอกับเจ้าหน้าที่ตรวจสัมภาระหน้าตูด

ของการท่าดอนเมือง

ผม พี่หนุ่ย และพี่โจน สามคนหกขาเพื่อนร่วมทริปสิบทิศ ไปไหนไปกัน

ก็เข้าประจำท่าจอดเครื่องบินหมายเลข 36

เครื่องบินจอดอยู่ตรงนั้น มีท่อต่อออกไปจากชานชาลา ถึงประตูเครื่องบิน

แต่เขายังไม่ให้เราขึ้น



เราคุยกันเพื่อขจัดความเงียบ เรื่องสัพเพเหระถูกขุดขึ้นมาจากซีรีเบลลัม

เวลาคุยกันเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่มันก็สนุกดี



พี่โจนพร้อมแกแล็กซี่โน๊ตตัวใหม่ หาไวไฟของสนามบินไม่เจอ



บ่ายสองโมงกับอีกสิบกว่านาที มีคนบอกให้เราขึ้นเครื่องบินได้แล้ว

มีคนไหว้ต้อนรับที่หน้าประตู หน้าตายิ้มแย้ม

เราขอเรียกว่ามนุษย์รักเด็ก ถ้ามนุษย์เหล่านี้พบเด็ก

เธอและเขาจะปรี่เข้าไปแสดงความเอ็นดูเป็นสิบเท่าของคนปรกติ



ผมพยายามทำหน้าเด็กอยู่นานสองนาน แต่ดูเหมือนพวกเธอจะดูออก

ไม่เข้ามาแสดงความเอ็นดูเรามั่งเลย

หลังจากเครื่องบินวิ่งไปวิ่งมาซักพัก มันก็ทะยานตัวขึ้นสู่เวหากลางหาว



ทุกอย่างดูเล็กลง

ดูพลิกๆ คว่ำๆ เอียงซ้ายเอียงขวา เหมือนยังไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิต



*******

ได้ที่นั่งดี ติดหน้าต่าง

แต่อนิจจา กระจกเครื่องบินมีดิสทรอชั่นเยอะเหลือเกิน

เบาะหลังไม่มีใครนั่ง สำรวจดูแล้ว กระจกเบี้ยวน้อยกว่า เลยถ่ายจากตรงนั้น