ส่วนตัวดูละครไทยบ้างไม่ดูบ้าง ส่วนใหญ่ดูพวกซีรีย์ต่างประเทศ บางวันเปิดมาเจอชอบบ้างไม่ชอบบ้าง
แต่ที่สังเกตุได้อย่างนึงคือ บทละครโทรทัศน์สมัยนี้ "เหมือนจะ" ไม่ลุ่มลึกเหมือนสมัยก่อน คือตัวละครจะต้องมีบทที่พูดคนเดียวเพื่อบอกเล่าเหตุการณ์ หรือแสดงอารมณ์ เหมือนกลัวคนดูจะไม่รู้ว่าเรื่องราวกำลังเป็นอย่างนี้นะ ชั้นรู้สึกอย่างนี้นะ คนดูไม่ต้องคิดต่อ หลังๆนี่เจอทุกเรื่อง และมีเกือบทุกตอนที่เปิดมาเจอ
ยกตัวอย่างเช่น ตอนกี่เพ้าดังๆ เห็นมีคนตั้งกระทู้บ่นเรื่องนางเอกชอบพูดคนเดียว เราก็เห็นด้วย
ล่าสุดก็เมื่อคืน เรื่องที่ริต้าเล่น เปิดมาเจอตอนพระเอกเพิ่งไปส่งนางเอกที่โรงพยาบาล เห็นรำพึงอยู่คนเดียวว่าส่งนางเอกแล้ว ถึงมือหมอนางเอกคงจะปลอดภัย และยังพูดอีกว่า ส่วนเรื่องคดีเดี๋ยวตำรวจคงจะมาจัดการเอง -*- หลายๆเรื่อง มันดูผิดธรรมชาติที่คนปกติจะพูดน่ะค่ะ
ข้อจำกัดที่ทำให้ต้องเขียนบทละครออกมาแบบนี้คืออะไรคะ คนเขียนบทไม่สามารถ หรือกลัวคนดูไม่สามารถตีความจากที่นักแสดงแสดงได้
ต่อไปทำคล้ายๆเรื่อง The office series เลยก็น่าจะดี คือหันมาพูดใส่กล้องเลยว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างๆนี้ คนดูอย่างเพิ่งไปไหน ตอนต่อไปตื่นเต้นมาก (แซวเล่นค่ะ)
รู้สึกไหมคะว่าบทละครปัจจุบัน ตัวละครชอบพูดคนเดียว
แต่ที่สังเกตุได้อย่างนึงคือ บทละครโทรทัศน์สมัยนี้ "เหมือนจะ" ไม่ลุ่มลึกเหมือนสมัยก่อน คือตัวละครจะต้องมีบทที่พูดคนเดียวเพื่อบอกเล่าเหตุการณ์ หรือแสดงอารมณ์ เหมือนกลัวคนดูจะไม่รู้ว่าเรื่องราวกำลังเป็นอย่างนี้นะ ชั้นรู้สึกอย่างนี้นะ คนดูไม่ต้องคิดต่อ หลังๆนี่เจอทุกเรื่อง และมีเกือบทุกตอนที่เปิดมาเจอ
ยกตัวอย่างเช่น ตอนกี่เพ้าดังๆ เห็นมีคนตั้งกระทู้บ่นเรื่องนางเอกชอบพูดคนเดียว เราก็เห็นด้วย
ล่าสุดก็เมื่อคืน เรื่องที่ริต้าเล่น เปิดมาเจอตอนพระเอกเพิ่งไปส่งนางเอกที่โรงพยาบาล เห็นรำพึงอยู่คนเดียวว่าส่งนางเอกแล้ว ถึงมือหมอนางเอกคงจะปลอดภัย และยังพูดอีกว่า ส่วนเรื่องคดีเดี๋ยวตำรวจคงจะมาจัดการเอง -*- หลายๆเรื่อง มันดูผิดธรรมชาติที่คนปกติจะพูดน่ะค่ะ
ข้อจำกัดที่ทำให้ต้องเขียนบทละครออกมาแบบนี้คืออะไรคะ คนเขียนบทไม่สามารถ หรือกลัวคนดูไม่สามารถตีความจากที่นักแสดงแสดงได้
ต่อไปทำคล้ายๆเรื่อง The office series เลยก็น่าจะดี คือหันมาพูดใส่กล้องเลยว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างๆนี้ คนดูอย่างเพิ่งไปไหน ตอนต่อไปตื่นเต้นมาก (แซวเล่นค่ะ)