ได้ดูมาตั้งแต่ปลายปี 54 ช่วงก่อนน้ำท่วม แล้วก็ข้ามมาถึงเมื่อวานเพิ่งจะจบ
เป็นแนวโชซอนที่ชอบมาก
-ชอบบุคลิกของตัวละครอย่างตุลบุกตอนเด็กที่แสดงสีหน้าแววตาตอนโกรธได้เป็นอย่างดี
ตือ ตาแทบจะถลนออกมาเลย แอ็คชั่นเหลือกิน
-เปิดเรื่องมาก็มีคนตายเป็นสิบๆ คนในฉากฆ่าล้างตระกูลพ่อพระมเหสี
-ฉากวิชาตัวเบาของยุนพยองที่พริ้วมาก ตัวร้ายอะไรหน้าขาว ใส เนียนซะขนาดนั้น แต่ก็เป็นคนดีหน่อย
ตรงที่ยังไม่เห็นลงไม่ลงมือรุนแรงกับเด็ก
-พระเอก คังเชยุน ที่ฉากแรกๆ ดูหล่อเข้มคมมาก แต่ตอนใกล้จบไว้ผมทรงนั้นดูแก่ไปเลย
แล้วไม่รู้ทำไมเวลาเอาดาบจ่อคอศัตรูต้อง ทำท่าหยอกไปหยอกมาขนาดนั้น
ฉากที่ดาบจ่อคอ จอง กิ จุน ดูเป็นท่าทางที่ไร้พลังเพราะจอง กิ จุนไม่กลัวตายแม้แต่น้อย
ฉากที่องค์ชาย กวางพยองบอกกับ เชยุนว่า อักษรใหม่มี 28 ตัว นี่ผมก็อึ้งไปด้วยเหมือนกัน
แต่มันน่าประทับใจที่สุดตอนที่เชยุน รู้ว่าโซยี คือ ทาม
-โซยี นางในคนสวย ที่คือทามคนนั้น กับความสามารถในการจดจำเพียงการเห็นครั้งเดียว
ในฉากที่ดูป้ายชื่อตารางปฏิบัติงาน
ชอบฉากที่คุยกันสองคนกับพระราชา เหมือนเป็นเพื่อนสนิท ดูทั้งคู่มีความสุขมาก
-มูฮยุล หัวหน้าองครักษ์ ที่ติดตามพระราชาไปทุกหนแห่ง ด้วยฉายานักดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอน
เป็นคนที่ผมชอบมากที่สุดในเรื่องแล้ว ในฉากที่สู้กับยุนพยอง ทำให้เห็นว่าทั้งคู่มีพลังที่ต่างกันมากจริงๆ
ฉากสุดท้ายของหัวหน้าองครักษ์ แม้พลังจะต่างกับกาเพยีมากแค่ไหนแต่ก็ไม่มีคำว่าถอย
และก็อดคิดไม่ได้ว่าในเรื่องนี้องครักษ์ระดับรองลงไป ฝีมือห่างชั้นกับมูยุลมาก แล้วใครจะมา
ทำหน้าที่สำคัญนี้ต่อไป
-การิออน คนนี้สุดยอดมาก ฉากเปิดตัว บอนวอนทำให้ทึ่งมากว่าคนขายเนื้อที่ล้วงลับในการชันสูตรศพฆาตกรรม
ในพระราชวังอยู่ใกล้พระราชาแค่นี้เอง ท่าทางตอนเป็นคนขายเนื่อที่ดูอ่อนน้อม ซื่อๆ น้ำเสียงนุ่มๆ
กลายเป็นคนละคนกับจอง กิ จุนเลย น้ำเสียงและเเวตาเป็นคนละเเบบเลย
-พระราชาเซจง ที่ชอบสบถบ่อยๆ เป็นพระราชาใจดีที่ยิ้มตาตี่ ชอบเหน็บมูฮยุล กับหัวหน้าบัณฑิต จองอินจี
เรื่องนี้พระราชาโทษตัวเองตลอดว่าคนที่ทำงานให้ต้องมาตายไปทีละคนๆ ก็เล่นให้ไปทำงานเสี่ยงตายแต่ไม่มี
ทหารไปอารักขามากพอ ทั้งองค์ชายกวางพยอง ทั้งบัณฑิตต่างๆ และท้ายเรื่องนางในทั้งสี่ ก็พลอยเดือดร้อนไปทั่ว
-ฉากหลังๆ มันสนุกตอนที่ฝึกเป็นคนทรงจะแจกคาถาให้เอาไปท่อง คนที่เป็นนนางในดูเป็นธรรมชาติดี
-ในเรื่องนี้จงใจแสดงให้เห็นว่า มูฮยุลจะมีจุดจบแบบนี้แต่แรกรึเปล่า เพราะแม้จะมีฉายาเป็นนักดาบมือหนึ่งแห่งโชซอน
แต่ก็เคยแพ้ ลีบังจิ มาก่อน
ตอนที่ปะทะกาเพยี ครั้งแรก (ปิดหน้า) ทำให้รู้เลยว่าฝีมือต่างกันมาก เเต่ไม่คิดว่ามูฮยุลจะต้องมาตายแบบนี้
แต่ดูจากฉากสุดท้ายแล้ว การอารักขาในเรื่องดูอ่อนด้อยมาก ไม่มีพลธนูยิงธนูเลยได้แต่เล็ง
องครักษ์ใช้แต่ดาบซึ่งเป็นอาวุธสั้น เมื่อเทียบกับหอกอันหมึมาของกาเพยีที่ทั้งใหญ่และยาว เหล็กก็หนามาก
-ตัวละครที่น่าสนใจยังมีอีกหลายตัว
เช่น โจมัลเเซง , ลีชินจ๊อก , ชิมจองซู ,ปาร์คเพียงงึน , ซึงซัมมุน , โดดัมเดก
-เรื่องราวในราชสำนัก แทบไม่ได้เห็นฉากระบำ รำฟ้อน หรือการฉลองอื่นใด พระราชายุ่งแต่เรื่องอักษร
ใหม่ กับพวกหัวเก่าที่จะขวางท่าเดียว
ใครชอบตอนไหนมาคุยกันนะครับ
อยากรู้ว่า Tree with deep roots มีdvd ขายมั้ยครับ ที่ไหนครับ ชอบเรื่องนี้มาก spoil
เป็นแนวโชซอนที่ชอบมาก
-ชอบบุคลิกของตัวละครอย่างตุลบุกตอนเด็กที่แสดงสีหน้าแววตาตอนโกรธได้เป็นอย่างดี
ตือ ตาแทบจะถลนออกมาเลย แอ็คชั่นเหลือกิน
-เปิดเรื่องมาก็มีคนตายเป็นสิบๆ คนในฉากฆ่าล้างตระกูลพ่อพระมเหสี
-ฉากวิชาตัวเบาของยุนพยองที่พริ้วมาก ตัวร้ายอะไรหน้าขาว ใส เนียนซะขนาดนั้น แต่ก็เป็นคนดีหน่อย
ตรงที่ยังไม่เห็นลงไม่ลงมือรุนแรงกับเด็ก
-พระเอก คังเชยุน ที่ฉากแรกๆ ดูหล่อเข้มคมมาก แต่ตอนใกล้จบไว้ผมทรงนั้นดูแก่ไปเลย
แล้วไม่รู้ทำไมเวลาเอาดาบจ่อคอศัตรูต้อง ทำท่าหยอกไปหยอกมาขนาดนั้น
ฉากที่ดาบจ่อคอ จอง กิ จุน ดูเป็นท่าทางที่ไร้พลังเพราะจอง กิ จุนไม่กลัวตายแม้แต่น้อย
ฉากที่องค์ชาย กวางพยองบอกกับ เชยุนว่า อักษรใหม่มี 28 ตัว นี่ผมก็อึ้งไปด้วยเหมือนกัน
แต่มันน่าประทับใจที่สุดตอนที่เชยุน รู้ว่าโซยี คือ ทาม
-โซยี นางในคนสวย ที่คือทามคนนั้น กับความสามารถในการจดจำเพียงการเห็นครั้งเดียว
ในฉากที่ดูป้ายชื่อตารางปฏิบัติงาน
ชอบฉากที่คุยกันสองคนกับพระราชา เหมือนเป็นเพื่อนสนิท ดูทั้งคู่มีความสุขมาก
-มูฮยุล หัวหน้าองครักษ์ ที่ติดตามพระราชาไปทุกหนแห่ง ด้วยฉายานักดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอน
เป็นคนที่ผมชอบมากที่สุดในเรื่องแล้ว ในฉากที่สู้กับยุนพยอง ทำให้เห็นว่าทั้งคู่มีพลังที่ต่างกันมากจริงๆ
ฉากสุดท้ายของหัวหน้าองครักษ์ แม้พลังจะต่างกับกาเพยีมากแค่ไหนแต่ก็ไม่มีคำว่าถอย
และก็อดคิดไม่ได้ว่าในเรื่องนี้องครักษ์ระดับรองลงไป ฝีมือห่างชั้นกับมูยุลมาก แล้วใครจะมา
ทำหน้าที่สำคัญนี้ต่อไป
-การิออน คนนี้สุดยอดมาก ฉากเปิดตัว บอนวอนทำให้ทึ่งมากว่าคนขายเนื้อที่ล้วงลับในการชันสูตรศพฆาตกรรม
ในพระราชวังอยู่ใกล้พระราชาแค่นี้เอง ท่าทางตอนเป็นคนขายเนื่อที่ดูอ่อนน้อม ซื่อๆ น้ำเสียงนุ่มๆ
กลายเป็นคนละคนกับจอง กิ จุนเลย น้ำเสียงและเเวตาเป็นคนละเเบบเลย
-พระราชาเซจง ที่ชอบสบถบ่อยๆ เป็นพระราชาใจดีที่ยิ้มตาตี่ ชอบเหน็บมูฮยุล กับหัวหน้าบัณฑิต จองอินจี
เรื่องนี้พระราชาโทษตัวเองตลอดว่าคนที่ทำงานให้ต้องมาตายไปทีละคนๆ ก็เล่นให้ไปทำงานเสี่ยงตายแต่ไม่มี
ทหารไปอารักขามากพอ ทั้งองค์ชายกวางพยอง ทั้งบัณฑิตต่างๆ และท้ายเรื่องนางในทั้งสี่ ก็พลอยเดือดร้อนไปทั่ว
-ฉากหลังๆ มันสนุกตอนที่ฝึกเป็นคนทรงจะแจกคาถาให้เอาไปท่อง คนที่เป็นนนางในดูเป็นธรรมชาติดี
-ในเรื่องนี้จงใจแสดงให้เห็นว่า มูฮยุลจะมีจุดจบแบบนี้แต่แรกรึเปล่า เพราะแม้จะมีฉายาเป็นนักดาบมือหนึ่งแห่งโชซอน
แต่ก็เคยแพ้ ลีบังจิ มาก่อน
ตอนที่ปะทะกาเพยี ครั้งแรก (ปิดหน้า) ทำให้รู้เลยว่าฝีมือต่างกันมาก เเต่ไม่คิดว่ามูฮยุลจะต้องมาตายแบบนี้
แต่ดูจากฉากสุดท้ายแล้ว การอารักขาในเรื่องดูอ่อนด้อยมาก ไม่มีพลธนูยิงธนูเลยได้แต่เล็ง
องครักษ์ใช้แต่ดาบซึ่งเป็นอาวุธสั้น เมื่อเทียบกับหอกอันหมึมาของกาเพยีที่ทั้งใหญ่และยาว เหล็กก็หนามาก
-ตัวละครที่น่าสนใจยังมีอีกหลายตัว
เช่น โจมัลเเซง , ลีชินจ๊อก , ชิมจองซู ,ปาร์คเพียงงึน , ซึงซัมมุน , โดดัมเดก
-เรื่องราวในราชสำนัก แทบไม่ได้เห็นฉากระบำ รำฟ้อน หรือการฉลองอื่นใด พระราชายุ่งแต่เรื่องอักษร
ใหม่ กับพวกหัวเก่าที่จะขวางท่าเดียว
ใครชอบตอนไหนมาคุยกันนะครับ