เคยมั้ย เวลากลับเมืองไทย..หรือผมจะเจอคนเดียว..

นี่แหละที่ผมเรียกค่านิยมและทัศนคติที่ผิด ทำให้ประชาชนส่วนใหญ่เดินไปในทิศทางที่หวังพึ่งคนโน้นที คนนี้ที หวังได้อะไรง่ายๆ ใครให้ก็ยกเขาว่าดี ไม่ให้ก็ว่าเขาลับหลังเหมือนหมาเหมือนแมว เด็กไทยสมัยนี้ก็เลยยกย่องแต่คนมีเงินมีตำแหน่งมีอำนาจเผื่อเขาจะแบ่งประโยชน์ให้บ้าง เด็กไม่ค่อยสู้ชีวิต หวังแต่จะรวยเร็ว รวยลัด เอาอะไรง่ายๆ สังคมมันก็เลยไม่ก้าวไปแบบแข็งแกร่ง ผมยกตัวอย่างให้ฟัง..

หญิงวัยทำงานคนหนึ่งไปขอวีซ่าเข้าอเมริกา พอดีเอกสารทางการเงินคงไม่แข็งแรงพออาจทำให้กงศุลเขาคิดว่าจะแอบมาทำงานไม่กลับจึงถูกปฏิเสธวีซ่า พอไม่ได้..สิ่งแรกที่คิดออกมาดังๆคือ มีใครรู้จักใครในสถานฑูตอเมริกาบ้างจะได้วิ่งไปขอ..นี่คือสิ่งปกติในสังคมบ้านเรา เกิดปํญหาแทนที่จะแก้ที่ต้นเหตุของปัญหา กลับคิดแต่จะวิ่งเต้นพึ่งพาคนนั้นคนนี้

ผมกลับเมืองไทยก็มีญาติมาหาบ่อย บอกลูกจะไปแลกเปลี่ยนตปท.ขอยืมค่าตั๋วเครื่องบินและค่าใช้จ่ายสักสามแสน คำว่ายืมของเขาก็คือขอนั่นแหละเพราะโดยสภาพแล้วยังหาเช้ากินค่ำอยู่เลย พอถามว่าจะใช้เงินตั้งเยอะไปทำไมตอนนี้ ถ้าจะจ่ายขนาดนี้ควรเลือกไปตอนจบปริญญาตรีไม่ดีกว่าเหรอ เขาบอกลูกของคนในตำบลเดียวกันเขาไปก็เลยอยากให้เท่าเทียมเขา ที่สำคัญประเทศที่ไปก็ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษแล้วประโยชน์ที่ได้กลับมามันจะคุ้มไหม พอสรุปว่าตัดใจให้เลยสามหมื่นบาท เขาก็โกรธหาว่ามีตั้งเยอะให้แค่นี้...ผมก็เลยงง ให้แล้วยังโดนด่าอีก ขอบอกว่าเบื่อมากๆ ต่อไปใครมาขอกรูจะด่าแม่มันก่อนเลย....