อยู่ดี ๆ ก็มีเรื่องให้ต้องขุ่นข้องหมองใจซะงั้น สืบเนื่องจากน้องสาวเราเค้ามาเล่าให้ฟังว่าเพื่อนเค้าเก็บน้องหมาไซบีเรียน แต่ไม่แท้นะคะน่าจะผสมกับพันธ์อื่นได้เมื่อสองอาทิตย์ก่อน และเมื่อไม่กี่วันเจ้าของเค้าก็มาประกาศตามหา แต่เพื่อนน้องสาวเราเค้าบอกเค้าไม่คืนหรอกเพราะเค้าบอกว่าน้องหมามาหาเค้าเอง แล้วตอนนี้ทุกคนในบ้านก็รักน้องหมาตัวนี้มาก

เรา :  ... เฮ้ย !!!  ได้ไงอ่ะ เจ้าของเค้าไม่ตามหาแย่แล้วหรอ สงสารเค้านะ

น้องสาวเรา : ก็บอกเค้าแล้วว่าครั้งหนึ่งหมาที่บ้านก็เคยหาย แต่โชคดีมีคนเก็บได้ก็เลยได้คืน ตอนนั้นดีใจมาก ๆ น่าจะคืนเค้าไปนะ

เรา : น่าจะโทรบอกเจ้าของว่าหมาอยู่ที่บ้านคนนี้

น้องสาวเรา : ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากยุ่ง เดี๋ยวผิดใจกันเปล่า ๆ  เรื่องของเค้า บอกเค้าแล้วเค้าจะคิดได้ไม่ได้ก็แล้วแต่ตัวเค้าเถอะ
                  อีกอย่างเค้าก็เลี้ยงดูแลอย่างดี หมาไม่ลำบากหรอก

เรา : (อารมณ์กำลังขึ้นสุด ๆ ) อ้าว ไมพูดเงี๊ย แล้วเจ้าของมันจะรู้ไหม....ว่าหมามันมีคนเลี้ยงดูแลอย่างดีน่ะ  
       ตอนหมาที่บ้านหายก็น่าจะจำได้ดีว่าเป็นห่วงหมาแค่ไหน ก็เพราะคิดอย่างนี้แหล่ะ ว่าเรื่องคนอื่นไม่อยากยุ่ง
       อีกหน่อยเวลาเกิดปัญหาอะไร คนอื่นเค้าก็คงคิดเหมือนกันว่าเรื่องของคนอื่นไม่อยากยุ่ง
       ระวังเวรกรรมมันจะตามทัน ทำแบบนี้ก็เท่ากับขโมยของ ๆ คนอื่น บาป...

น้องสาวเรา : ช่างมันเหอะ ใครทำอะไรไว้ก็ได้สิ่งนั้นตอบแทนเอง (ว่าแล้วก็ลุกหนีเราไป)

เรา : (หงุดหงิด ๆ) น่ารังเกียจจริง ๆ คนแบบนี้

ถ้าอยากเลี้ยงหมาขนาดนี้ ทำไมไม่หาซื้อมาเลี้ยงเองละ หมาจรจัดตามวัดหรือข้างทางก็เยอะแยะ สำหรับเราไม่ว่าหมาไทย หรือหมาพันธ์ไหน ก็น่ารักทุกตัว ไม่เชื่อลองจ้องตามันสิ เราเห็นสายตาเหล่านี้ทีไรก็ใจอ่อนทุกที เบื่อจริง ๆ สังคมสมัยนี้ เห็นแก่ตัว ทำไมไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นบ้างว่าเค้าจะทุกข์ขนาดไหน หมาเค้าเค้าก็รักเหมือนกัน เฮ้อ....สำนึกคนมันเสื่อมลงทุกที