ห่างหายกันไปเป็นเดือน เพราะอยู่ในช่วงฤดูที่ฝนตกหนัก เล่นกอล์ฟไม่สนุก ต้องคอยกังวล แหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่เรื่อย ๆ เห็นเมฆดำลอยมาพร้อมลมพัดแรง เป็นต้องเร่งรีบเล่นให้จบ ไม่มีสมาธิ เร่งหวด เร่งพัต
เล่นกอล์ฟตอนไม่มีสมาธิ หรือไม่นิ่งพอ ทำให้ตีหลุด ตีไม่ได้ดังใจ และก็จะหมดสนุกไปทันที
หรือถ้าเล่นกันตอนฝนตกหนัก มีทั้งลม ทั้งพายุ เห็นฟ้าแลบแปล๊บ ๆ และเสียงฟ้าร้องดังโครม ๆ อยู่ใกล้ ก็ใจคอไม่ดี สงสัยว่าเพื่อนคนไหนสาบานอะไรไว้บ้าง อยู่ใกล้ ๆ กัน ฟ้าผ่าลงมาสักที คงตายหมู่ หรือตายยกก๊วน หรือไม่ก็บาดเจ็บสาหัส ต้องหามส่งโรงพยาบาล
เล่นกอล์ฟกลางฝนจึงไม่ใช่เรื่องสนุกแน่นอน
ที่สำคัญช่วงหน้าบรรดาเพื่อนร่วมก๊วนก็มีงานยุ่งกันเหลือเกิน แทบไม่ได้เดินเข้าสนามกอล์ฟเลย
หน่อย ภูวนาถนั้นส่งข่าวมาเป็นระยะว่าต้องไปเยอรมันบ้าง จีนบ้าง ญี่ปุ่นบ้าง เขาทำนิตยสารเกี่ยวกับรถ ทำรายการทีวีออกอากาศทุกสัปดาห์ บริษัทรถยนต์จึงเชิญให้ไปดูโรงงานรถบ้าง ไปดูรถออกใหม่บ้าง ไปประเทศนั้นสองวัน กลับมาเมืองไทยอาทิตย์หนึ่งต้องบินไปประเทศโน้นอีก เขาว่า เป็นช่วงที่งานเข้าตลอด เวลาเล่นกอล์ฟก็ลดน้อยลงเป็นธรรมดา
พี่เจน นายกสมาคมฯก็ยุ่งกับกิจกรรมของสมาคม ทั้งประชุม ทั้งวางแผน ทั้งเดินทาง ทั้งดูแลธุรกิจของตนเอง งานก็ล้นพ้นตัว เขาเป็นอีกรายที่หายหน้าไปจากก๊วนก่อนใครอื่น
คุณวินัยก็เช่นเดียวกัน งานบริษัทเคล็ดไทยนั้นยุ่งอยู่เป็นปกติ แถมช่วงหน้าฝนที่ฝนเทลงมาทุกเย็น แถมยังได้ยินทางการประกาศว่า น้ำอาจจะไหลบ่ามาจากสุโขทัย ผ่านเส้นทางเดิม บริษัทมีโกดังเก็บหนังสืออยู่ย่านพุธมนฑล ทุกคนก็ต้องคอยเฝ้าระวังน้ำมากันแทบไม่หลับไม่นอน คุณวินัยจึงไม่อาจออกไปเล่นกอล์ฟได้ เพราะถ้าขืนไปหัวเราะเฮฮาอยู่ในสนามกอล์ฟ เกิดน้ำท่วมโกดังหนังสือขึ้นมาตอนนั้น คงหัวเราะไม่ออกไปอีกนาน
ส่วนน้องนักเขียนหนุ่ม วรบรรณ รายนี้ไม่น่าจะยุ่ง เพราะยังเป็นหนุ่มน้อย แต่นัดทีไรก็รีบบอกก่อนใครว่ายุ่งเหลือเกิน ทั้งงานหลวงงานราษฎร์ ที่จริงน่าจะแจกแจงให้ชัดว่า ว่างานหลวงงานราษฎร์นั้นคืออะไรบ้าง เพราะเวลาที่เราสอนให้นักเขียนใหม่เขียนหนังสือนั้น เราย้ำเสมอว่า ต้องใส่ใจในรายละเอียด เหมือนที่ว.วินัจฉัยกุลบรรยายบ่อย ๆ ว่า ทำอย่างไรเราจึงจะบรรยายให้รู้ว่า ตัวละครรักกัน โดยไม่ต้องเขียนคำว่า "รัก " แม้แต่คำเดียว เรื่องนี้เป็นศาสตร์อย่างหนึ่ง วรบรรณเป็นลูกศิษย์พี่ประภัสสร ต้องรู้ว่า งานหลวงคืออะไร งานราษฎร์คืออะไร เวลาพวกพี่ ๆ ได้อ่านข้อความ จะได้เข้าใจว่า น้องยุ่งจริง ๆ จะได้ไม่คิดมาก ว่าน้องเห็นพวกพี่ฝีมือไม่ถึง จึงไม่อยากเล่นด้วย
ดังนั้นจึงเหลือแต่พี่เต้ยกับผม ที่ว่างตลอด วันนั้นเจอหน้าพี่เต้ยตอนเช้าตรู่ ตีห้าเศษ ๆ ที่สนามเมืองเอก
ผมบ่นว่า เพื่อน ๆ ดูยุ่งกันจังเลย
พี่เต้ยหัวเราะ แล้วพูดว่า ยุ่งอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้
ซื้อตั๋วแล้ว เปลี่ยนชุด เราขึ้นไปยืนบนแท่นทีออฟหลุมหนึ่งตอนหกโมงตรง อากาศดี ลมตอนเช้าพัดเย็นสบาย เป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม มีกลิ่นดอกลั่นทมโชยมาจากทิศเหนือ ฟ้าโปร่ง แสงแรกของวันใหม่กำลังจะโผล่พ้นออกมาจากยอดสน แคดดี้ยื่นหัวไดร๊เวอร์ให้ เราซ้อมลมกันสองสามรอบ เป็นการยืดเส้นยืดสาย ก่อนที่จะหวดจริง
ตั้งแต่หลุมแรกจนถึงหลุมสิบแปด เราสองคนเดินเคียงคู่ คุยกันไปตลอดทาง มีเรื่องราวเยอะแยะมากมายที่ผลัดกันเล่าสู่กันฟัง และนัดหมายกันใหม่ว่า อาทิตย์ต่อเราควรกลับมาเล่นกันใหม่อีกสักรอบ ก่อนที่จะถึงวันที่๑๕ ซึ่งเป็นวันสำคัญ
ก๊วนของเราจะได้ลงเล่นกับวินนี่ เดอะปุ๊ หรือดร.ชัยวัฒน์ วิบูรณ์สวัสดิ์ อดีตผู้ว่าแบงก์ชาติ อดีตรัฐมนตรีช่วยกระทรวงการคลัง เป็นพี่ เป็นผู้ใหญ่ที่เราให้ความเคารพมายาวนาน
พี่ปุ๊เป็นนักกอล์ฟสมัครเล่น เล่นกอล์ฟมาหลายปี ตอนผมออกรอบใหม่ ๆ เจอหน้าพี่ปุ๊ครั้งไร ท่านก็ถามว่า เขียดเป็นยังไงบ้าง เล่นกอล์ฟไปถึงไหนแล้ว ผมก็ตอบว่า พยายามเล่นให้ดีอยู่นะครับ และหวังว่าคงได้ออกรอบกับพี่สักครั้ง ท่านก็ว่า ไม่ได้เล่นมาหกเดือนแล้ว เพราะปวดหลัง ผมก็ว่า หายปวดหลังเมื่อไร ช่วยนัดมาด้วยนะครับ ท่านก็ยิ้มตบไหล่ผมเบา ๆ
อาทิตย์ที่แล้ว ท่านบอกผ่านมาทางพี่เจนว่า พร้อมที่จะออกรอบกับก๊วนเราแล้ว ให้เราเลือกว่าจะเล่นสนามไหน ระหว่างอัลไพน์กับปัญญาราม เราโหวดกันที่ปัญญารามเพราะเดินทางสะดวกกว่า
พี่เต้ยว่า ออกรอบกับผู้ใหญ่ เราควรซ้อมกันสักหน่อย จะได้ไม่ฉึก ๆ ฉัก ๆ ถ้าหวดลูกไปตรง ๆ มุ่งไปยังทิศทางเดียวกันก็จะได้มีโอกาสเดินไปด้วยกัน คุยกัน แลกเปลี่ยนเรื่องราวต่อกัน แต่ถ้าคนหนึ่งหวดไปข้างหน้า อีกคนหวดไปข้าง ๆ หรือหวดไปแล้ว "ฉึก "ลูกไม่เคลื่อนที่ ก็จะมีปัญหา ตรงคนหวดลูกไม่ไปนั่นแหละ จะประหม่า ขาดความมั่นใจ ขาดความสุขในการออกรอบไปในทันที
การซ้อมบ่อย ๆ จึงเป็นการแก้ปัญหาได้ดีที่สุด
พี่ปุ๊เป็นผู้ใหญ่ คงจะยิ้มด้วยความกรุณา ไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าเราจะเล่นได้ไม่ดีเท่ากับท่าน แต่เรานั่นแหละ จะรู้สึกแย่ หากตีพลาดแล้วพลาดอีก หรือเห็นเพื่อนอยู่บนกรีนกันหมดทุกคน มีแต่เรายังฉึก ๆ ฉัก ๆ อยู่ข้างหลุม
ตอนเล่นกอล์ฟใหม่ ๆ ผมจำความรู้สึกนี้เป็นอย่างดี ร่ำ ๆ จะเลิกเล่นอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็มาคิดใหม่ว่า ไม่มีอะไรยากเกิน ขอเพียงให้เรา "รัก" ในสิ่งที่จะทำเท่านั้น
โบราณเขาจึงบอกว่า รักนั้นทำได้ทุกอย่าง
อีกสองอาทิตย์ก็จะถึงวันที่สิบห้าแล้ว ไม่รู้คนอื่นรู้สึกอย่างไร แต่สำหรับผม ตื่นเต้นครับ ตื่นเต้นกับการได้เดินบนแฟร์เวย์กับนักเขียนใหญุ่วินี่ เดอะ ปุ๊ ตื่นเต้นกับการได้ออกรอบร่วมก๊วนกับท่านชัยวัฒน์ วิบูลย์สวัสดิ์ คนที่ให้ความรัก ความกรุณาต่อพวกเรานักเขียนหนุ่ม ๆ มาโดยตลอด
ก่อนจากกับพี่เต้ยเช้าวันนั้น พี่เต้ยบอกว่า ก่อนถึงวันที่๑๕ อย่าลืมพบกันอีกสักหนนะ
ผมตอบว่า ขอบคุณครับพี่เต้ย แล้วพบกันสัปดาห์หน้าครับ
เล่นกันสองคนไม่สนุกเท่ากับเล่นกันครบก๊วน แต่ก็อุ่นใจที่อย่างน้อยก็ยังมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ
เคยเล่นกอล์ฟคนเดียวอยู่สี่ห้าครั้ง บอกตรง ๆ ว่า ไม่ควรทำอย่างนั้นอีก เพราะโลกนี้เราต้องมีเพื่อนครับ
โ ล ก นี้ เ ร า ต้ อ ง มี เ พื่ อ น
เล่นกอล์ฟตอนไม่มีสมาธิ หรือไม่นิ่งพอ ทำให้ตีหลุด ตีไม่ได้ดังใจ และก็จะหมดสนุกไปทันที
หรือถ้าเล่นกันตอนฝนตกหนัก มีทั้งลม ทั้งพายุ เห็นฟ้าแลบแปล๊บ ๆ และเสียงฟ้าร้องดังโครม ๆ อยู่ใกล้ ก็ใจคอไม่ดี สงสัยว่าเพื่อนคนไหนสาบานอะไรไว้บ้าง อยู่ใกล้ ๆ กัน ฟ้าผ่าลงมาสักที คงตายหมู่ หรือตายยกก๊วน หรือไม่ก็บาดเจ็บสาหัส ต้องหามส่งโรงพยาบาล
เล่นกอล์ฟกลางฝนจึงไม่ใช่เรื่องสนุกแน่นอน
ที่สำคัญช่วงหน้าบรรดาเพื่อนร่วมก๊วนก็มีงานยุ่งกันเหลือเกิน แทบไม่ได้เดินเข้าสนามกอล์ฟเลย
หน่อย ภูวนาถนั้นส่งข่าวมาเป็นระยะว่าต้องไปเยอรมันบ้าง จีนบ้าง ญี่ปุ่นบ้าง เขาทำนิตยสารเกี่ยวกับรถ ทำรายการทีวีออกอากาศทุกสัปดาห์ บริษัทรถยนต์จึงเชิญให้ไปดูโรงงานรถบ้าง ไปดูรถออกใหม่บ้าง ไปประเทศนั้นสองวัน กลับมาเมืองไทยอาทิตย์หนึ่งต้องบินไปประเทศโน้นอีก เขาว่า เป็นช่วงที่งานเข้าตลอด เวลาเล่นกอล์ฟก็ลดน้อยลงเป็นธรรมดา
พี่เจน นายกสมาคมฯก็ยุ่งกับกิจกรรมของสมาคม ทั้งประชุม ทั้งวางแผน ทั้งเดินทาง ทั้งดูแลธุรกิจของตนเอง งานก็ล้นพ้นตัว เขาเป็นอีกรายที่หายหน้าไปจากก๊วนก่อนใครอื่น
คุณวินัยก็เช่นเดียวกัน งานบริษัทเคล็ดไทยนั้นยุ่งอยู่เป็นปกติ แถมช่วงหน้าฝนที่ฝนเทลงมาทุกเย็น แถมยังได้ยินทางการประกาศว่า น้ำอาจจะไหลบ่ามาจากสุโขทัย ผ่านเส้นทางเดิม บริษัทมีโกดังเก็บหนังสืออยู่ย่านพุธมนฑล ทุกคนก็ต้องคอยเฝ้าระวังน้ำมากันแทบไม่หลับไม่นอน คุณวินัยจึงไม่อาจออกไปเล่นกอล์ฟได้ เพราะถ้าขืนไปหัวเราะเฮฮาอยู่ในสนามกอล์ฟ เกิดน้ำท่วมโกดังหนังสือขึ้นมาตอนนั้น คงหัวเราะไม่ออกไปอีกนาน
ส่วนน้องนักเขียนหนุ่ม วรบรรณ รายนี้ไม่น่าจะยุ่ง เพราะยังเป็นหนุ่มน้อย แต่นัดทีไรก็รีบบอกก่อนใครว่ายุ่งเหลือเกิน ทั้งงานหลวงงานราษฎร์ ที่จริงน่าจะแจกแจงให้ชัดว่า ว่างานหลวงงานราษฎร์นั้นคืออะไรบ้าง เพราะเวลาที่เราสอนให้นักเขียนใหม่เขียนหนังสือนั้น เราย้ำเสมอว่า ต้องใส่ใจในรายละเอียด เหมือนที่ว.วินัจฉัยกุลบรรยายบ่อย ๆ ว่า ทำอย่างไรเราจึงจะบรรยายให้รู้ว่า ตัวละครรักกัน โดยไม่ต้องเขียนคำว่า "รัก " แม้แต่คำเดียว เรื่องนี้เป็นศาสตร์อย่างหนึ่ง วรบรรณเป็นลูกศิษย์พี่ประภัสสร ต้องรู้ว่า งานหลวงคืออะไร งานราษฎร์คืออะไร เวลาพวกพี่ ๆ ได้อ่านข้อความ จะได้เข้าใจว่า น้องยุ่งจริง ๆ จะได้ไม่คิดมาก ว่าน้องเห็นพวกพี่ฝีมือไม่ถึง จึงไม่อยากเล่นด้วย
ดังนั้นจึงเหลือแต่พี่เต้ยกับผม ที่ว่างตลอด วันนั้นเจอหน้าพี่เต้ยตอนเช้าตรู่ ตีห้าเศษ ๆ ที่สนามเมืองเอก
ผมบ่นว่า เพื่อน ๆ ดูยุ่งกันจังเลย
พี่เต้ยหัวเราะ แล้วพูดว่า ยุ่งอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้
ซื้อตั๋วแล้ว เปลี่ยนชุด เราขึ้นไปยืนบนแท่นทีออฟหลุมหนึ่งตอนหกโมงตรง อากาศดี ลมตอนเช้าพัดเย็นสบาย เป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม มีกลิ่นดอกลั่นทมโชยมาจากทิศเหนือ ฟ้าโปร่ง แสงแรกของวันใหม่กำลังจะโผล่พ้นออกมาจากยอดสน แคดดี้ยื่นหัวไดร๊เวอร์ให้ เราซ้อมลมกันสองสามรอบ เป็นการยืดเส้นยืดสาย ก่อนที่จะหวดจริง
ตั้งแต่หลุมแรกจนถึงหลุมสิบแปด เราสองคนเดินเคียงคู่ คุยกันไปตลอดทาง มีเรื่องราวเยอะแยะมากมายที่ผลัดกันเล่าสู่กันฟัง และนัดหมายกันใหม่ว่า อาทิตย์ต่อเราควรกลับมาเล่นกันใหม่อีกสักรอบ ก่อนที่จะถึงวันที่๑๕ ซึ่งเป็นวันสำคัญ
ก๊วนของเราจะได้ลงเล่นกับวินนี่ เดอะปุ๊ หรือดร.ชัยวัฒน์ วิบูรณ์สวัสดิ์ อดีตผู้ว่าแบงก์ชาติ อดีตรัฐมนตรีช่วยกระทรวงการคลัง เป็นพี่ เป็นผู้ใหญ่ที่เราให้ความเคารพมายาวนาน
พี่ปุ๊เป็นนักกอล์ฟสมัครเล่น เล่นกอล์ฟมาหลายปี ตอนผมออกรอบใหม่ ๆ เจอหน้าพี่ปุ๊ครั้งไร ท่านก็ถามว่า เขียดเป็นยังไงบ้าง เล่นกอล์ฟไปถึงไหนแล้ว ผมก็ตอบว่า พยายามเล่นให้ดีอยู่นะครับ และหวังว่าคงได้ออกรอบกับพี่สักครั้ง ท่านก็ว่า ไม่ได้เล่นมาหกเดือนแล้ว เพราะปวดหลัง ผมก็ว่า หายปวดหลังเมื่อไร ช่วยนัดมาด้วยนะครับ ท่านก็ยิ้มตบไหล่ผมเบา ๆ
อาทิตย์ที่แล้ว ท่านบอกผ่านมาทางพี่เจนว่า พร้อมที่จะออกรอบกับก๊วนเราแล้ว ให้เราเลือกว่าจะเล่นสนามไหน ระหว่างอัลไพน์กับปัญญาราม เราโหวดกันที่ปัญญารามเพราะเดินทางสะดวกกว่า
พี่เต้ยว่า ออกรอบกับผู้ใหญ่ เราควรซ้อมกันสักหน่อย จะได้ไม่ฉึก ๆ ฉัก ๆ ถ้าหวดลูกไปตรง ๆ มุ่งไปยังทิศทางเดียวกันก็จะได้มีโอกาสเดินไปด้วยกัน คุยกัน แลกเปลี่ยนเรื่องราวต่อกัน แต่ถ้าคนหนึ่งหวดไปข้างหน้า อีกคนหวดไปข้าง ๆ หรือหวดไปแล้ว "ฉึก "ลูกไม่เคลื่อนที่ ก็จะมีปัญหา ตรงคนหวดลูกไม่ไปนั่นแหละ จะประหม่า ขาดความมั่นใจ ขาดความสุขในการออกรอบไปในทันที
การซ้อมบ่อย ๆ จึงเป็นการแก้ปัญหาได้ดีที่สุด
พี่ปุ๊เป็นผู้ใหญ่ คงจะยิ้มด้วยความกรุณา ไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าเราจะเล่นได้ไม่ดีเท่ากับท่าน แต่เรานั่นแหละ จะรู้สึกแย่ หากตีพลาดแล้วพลาดอีก หรือเห็นเพื่อนอยู่บนกรีนกันหมดทุกคน มีแต่เรายังฉึก ๆ ฉัก ๆ อยู่ข้างหลุม
ตอนเล่นกอล์ฟใหม่ ๆ ผมจำความรู้สึกนี้เป็นอย่างดี ร่ำ ๆ จะเลิกเล่นอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็มาคิดใหม่ว่า ไม่มีอะไรยากเกิน ขอเพียงให้เรา "รัก" ในสิ่งที่จะทำเท่านั้น
โบราณเขาจึงบอกว่า รักนั้นทำได้ทุกอย่าง
อีกสองอาทิตย์ก็จะถึงวันที่สิบห้าแล้ว ไม่รู้คนอื่นรู้สึกอย่างไร แต่สำหรับผม ตื่นเต้นครับ ตื่นเต้นกับการได้เดินบนแฟร์เวย์กับนักเขียนใหญุ่วินี่ เดอะ ปุ๊ ตื่นเต้นกับการได้ออกรอบร่วมก๊วนกับท่านชัยวัฒน์ วิบูลย์สวัสดิ์ คนที่ให้ความรัก ความกรุณาต่อพวกเรานักเขียนหนุ่ม ๆ มาโดยตลอด
ก่อนจากกับพี่เต้ยเช้าวันนั้น พี่เต้ยบอกว่า ก่อนถึงวันที่๑๕ อย่าลืมพบกันอีกสักหนนะ
ผมตอบว่า ขอบคุณครับพี่เต้ย แล้วพบกันสัปดาห์หน้าครับ
เล่นกันสองคนไม่สนุกเท่ากับเล่นกันครบก๊วน แต่ก็อุ่นใจที่อย่างน้อยก็ยังมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ
เคยเล่นกอล์ฟคนเดียวอยู่สี่ห้าครั้ง บอกตรง ๆ ว่า ไม่ควรทำอย่างนั้นอีก เพราะโลกนี้เราต้องมีเพื่อนครับ