ชีวิตบัดซบ หาจุดจบไม่ได้ T^T (ยาวหน่อยน๊า >.<)

มีปัญหาชีวิต (อีกแล้ว ) ค่ะ... ไม่ใหญ่ แต่บั่นทอนจิตใจอย่างแรง !!
คือมีครอบครัวค่ะ มีลูกตั้งแต่ อายุ 20 ตอนนี้ 24 ลูกสาว 4 ขวบ
สามีอ่อนกว่าปีครึ่งค่ะ ตอนนี้ไปทหารได้ปีนึงแล้ว เราอยู่บ้านสามีค่ะ
สามีเป็นคนขี้หึงค่ะ ชอบคิดมาก คิดแต่ว่าเราจะไม่รัก ๆๆๆๆๆ
ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เช่น เพื่อน , น้อง แล้วก็เอามาน้อยใจเรา

เราเรียนไปเลี้ยงลูกไปค่ะ เลี้ยงเอง (เรียนป.ตรี เสาร์-อาทิตย์ จะฝากบ้านสามีเลี้ยง) ยิ่งเป็นปัญหาทำให้เค้าไม่สบายใจอย่างแรง
เอาปัญหาหลักเลยนะคะ ลูกสาวเราก็เข้าเรียนแล้ว อ.1 ค่าเทอมหมื่นกว่า
สามีไม่ได้ส่งเงินมาช่วยจ่ายค่าเทอมลูกเลย คนที่ส่งเสียเราคือน้าชาย
เทอมที่แล้วน้าเป็นจ่ายค่าเทอมลูกเราให้ แต่มาเทอมนี้ เจอเรากะน้องไปก็หลายหมื่นแล้ว
เราเลยยังไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมให้ลูกเราเลย
( อาจดูเกินตัวนะคะ ที่ส่งลูกเรียนเอกชน แถวนี้มีแต่โรงเรียนวัดกับเทศบาล แล้วก็เอกชน 2 แห่ง
เราไม่ได้รังเกียจ รร.วัดนะคะ ตอนเด็ก ๆ เราก็เรียน รร.วัดมาก่อน
ทีนี้มันมีปมตรงที่ว่า ตอนแรก เราจะเอาลูกเข้ารร.ธรรมดาเนี่ยแหล่ะ ค่าเทอมเดือนละพันกว่า
พ่อแม่สามีบอกว่า ข้างหน้าเป็นซ่อง ข้างหลังเป็นบ่อน จะให้เรียนได้ไง มันเป็นเหมือน รร.กินนอน
ให้เข้าเอกชนเหมือนหลานคนโตอีกคน เราเคยปฏิเสธไปว่าส่งไม่ไหว เพราะไม่มีรายได้
เค้าว่าจะช่วย เราเลยเอาเข้าเอกชน โดยเทอมแรกน้าชายเราเป็นคนจ่ายค่าเทอมให้
พอมาเทอมนี้ ทางแม่สามีเสนอวิธีมาคือให้ย้ายลูกเราไปเข้าเทศบาลแทน -O- แอบเงิบ วิธีช่วย -_-
ซึ่งหลานคนเล็กกำลังจะไปเข้า รร. 2 ภาษา ทางนั้น พ่อ (ลูกเขย) เค้ามีฐานะ
ซึ่งตรงจุดนี้ สามีเราไม่ได้ดูแลรับผิดชอบอะไรเราเลย เราเข้าใจนะ เพราะแฟนเราใช้เงินเก่ง
ถูกเลี้ยงดูมาแบบนั้น เลยกลายเป็นน้าชายที่รับผิดชอบเราแทนแม่ เพราะแม่เราทำงานได้เงินน้อย
แล้วอีกอย่างคือ เด็กเค้าปรับตัวไปแล้ว เข้ากับคุณครูได้แล้ว ไม่อยากให้ไปปรับตัวใหม่เลย )

ทีนี้ น้าชายส่งเรา 2 คนพี่น้อง และหลานไม่ไหว เราเลยตัดสินใจจะหางานทำ
แต่ช่วงนี้เรากำลังทำโปรเจคจบอยู่ต้องเขียนโปรแกรมระบบงาน ซึ่งเป็นงานกลุ่ม 3 คน แต่เราทำคนเดียว
เพราะเพื่อนเอาแต่ตามแฟน T^T ก็เลยกลายเป็นเราทำ แล้วก็ห่างเหินกะเพื่อนไปเลย (โกรธ แต่ไม่ได้ตัดชื่อออก)
ทีนี้พอเราทำคนเดียว เราก็เครียดงานมันยาก เราไม่ค่อยเก่งเรื่องนี้เท่าไหร่ เราเลยเอาเวลาทั้งหมด
งมอยู่กับโค้ด และโปรแกรม แล้วไหนจะเครียดเรื่องค่าเทอมลูกซึ่งจะสอบอยู่แล้วแต่ยังไม่มีปัญญาจ่าย
กำหนดส่งโปรเจคก็สิ้นเดือน เราก็เอาเวลามาเคลียร์ตรงนี้ และเตรียมหางานเพื่อทำต้นเดือนหน้า

สามีเราดราม่าค่ะ หาว่าเราไม่มีเวลา หาว่าการที่เราจะทำงานเป็นการตัดเค้าออกไปจากชีวิต
เค้าไม่เคยโทษตัวเองเลย ว่าเค้าไม่ได้ส่งเสียเลี้ยงดูเรา ไหนจะเรื่องยาอีก คือเราสงวัยว่าเพื่อนเค้าติดยา
ซึ่งเป็นหทารด้วยกัน น่าจะมีเอี่ยวด้วยแน่ ๆ มันยิ่งทำให้เราไม่อยากคุยกับเค้า เพราะมีแต่เรื่องไม่สบายใจ
แล้วพอเราพยามคุยดี ๆ ทำให้เค้าสบายใจ ก็มาเล่นสงครามประสาทใส่เราอีก
แค่ลำพังปัญหางาน ปัญหาชีวิตเราก็เยอะพอแล้ว ทำไมต้องมาสร้างปัญหาหัวใจให้เราอีก
กล้าพูดเลยนะ ว่าเราไม่มีความสุขเลย ตั้งแต่อยู่กับเค้ามา ความรักมันน้อยลงไปเรื่อย ๆ อยากเลิกนะ
แต่ที่เรายังอยู่ตรงนี้เพราะอยากให้ลูกมีพ่อ แต่เราเหนื่อยใจมากเหลือเกินค่ะ

คนเราท้อแท้ หรือเจอปัญหาอะไร แต่ถ้ามีกำลังใจ มันก็พร้อมจะสู้ จริงมั๊ยคะ
แต่พอเจอปัญหาแบบนี้ สงครามประสาท บอกตรง ๆ ว่าท้อ
คอยแต่จะจับผิดตลอดเวลา คุยกับเพื่อน ก็หาว่าเราเอาเค้าไปนินทา ทั้ง ๆที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตัวเองเลย
เราทำงานโปรเจคคนเดียว ก็หาว่าเรารักเพื่อนมากกว่าเค้า ทั้ง ๆที่เราเลิกคบมันไปแล้ว แต่แยกกลุ่มไม่ได้
เพราะอ.ที่ปรึกษาโปรเจคจบแกบอกตั้งแต่ตอนต้นแล้วว่า เลือกกลุ่มให้ดี เพราะจับกลุ่มแล้วจะไม่ให้แยก
เอาตัวเองไปเปรียบกับน้องว่าทำไมเราต้องคุยเฟสกับน้องทุกวัน ซึ่งเค้าไม่คุยเฟสกะเราเอง แต่เราโทรหาตลอด
เรายังเคยบอกไปว่า เลิกเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นซักทีได้มั๊ย มันคนละสถานะกัน
เอาไว้เรามีสามี 2 คน แล้วค่อยเอาไปเปรียบเทียบว่า เรารักใครมากกว่าดีกว่า (- -" )
ปัญหาเรื่องนี้มันเป็นมานานแล้ว หาทางแก้ทุกวิธีแล้วจริง ๆ เค้าก็ไม่เลิกนิสัยแบบนี้
ทนไม่ได้เลยที่เห็นเรามีความสุขตอนเค้าไม่อยู่ ...
อีกเรื่องคือเรื่อง sex คือเค้าชอบเรื่องนี้มาก พอเราไม่ให้ ก็จะกลายเป็นว่าเราไม่รัก แล้วก็เมินใส่เราเหมือนเราไม่มีค่า
พออยากได้ขึ้นมาก็าทำดีด้วย เหมือนเราเป็นตัวอะไรไม่รุ ทำให้เราไม่อยากมีอะไรกับเค้าเลย

ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าอยู่ไปเพื่ออะไร ลูกสาวเค้าก็รักพ่อเค้ามาก ร้องหาพ่อตลอด
เดี๋ยวพอเราทำงาน เชื่อเลยว่าเราต้องเจอสงครามประสาทมากกว่าตอนไปเรียนแน่ ๆ เลย
ไม่ทำก็ไม่ได้ ตอนนี้ต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองจริง ๆ

เราควรทำไงดี กลับบ้านก็ไม่ได้ บ้านนอก มันไม่มีงานที่เงินดี ๆ กลับไปก็กลายเป็นภาระแม่ตัวเอง
อยู่ไปก็กลัวจะเป็นโรคประสาท ทุกวันนี้ยอมรับเลยว่าแอบพาลใส่ลูกไปเยอะเลย ว่าเป็นต้นเหตุ T^T
กลายเป็นแม่ที่เลวเข้าไปอีก บางทีแอบเกลียดลูกด้วยซ้ำ แต่จริง ๆ เรารักลูกมากนะ
แต่พอเราทะเลาะกัน (ทางโทรศัพท์) แล้วลูกมาเจ๊าะแจ๊ะ เราจะโมโหมากเลย T^T
กลัวลูกจะเก็บกดแล้วกลายเป็นเด็กมีปัญหา (-*-)
พยายามแก้ทุกทางแล้วจริง ๆ นะ แต่มันแก้ไม่ได้เลยซักทาง

มันไม่มีทางออกอื่นนอกจากคำว่า "ทน" จริง ๆ ใช่มั๊ย ?

.....ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
ขอบคุณสำหรับแนวทางดี ๆ ล่วงหน้าด้วยเลย T/\T