วันที่37 ลี้ ไปเถิน
วันพฤหัสฯ ที่ 17 มค.2013 , 51 กม. ระยะทางรวม 2,180 กม.
ที่นี่ หาอาหารเช้ากินแต่เช้าตรู่ ได้ยาก.หลายร้านเริ่มเปิดประตู ประมาณ 07.00 น. และกว่าที่พวกเขาจะจุดเตาไฟ ,เตรียมทุกอย่างให้พร้อมและต้มน้ำในหม้อก๋วยเตี๋ยวเรียบร้อย ,จะเป็นเวลาเลย 7.30 น.ไปแล้ว
ผมมีความสุข ที่บังกะโลอิงฟ้า มีอาหารเช้า ทำไว้เรียบร้อยตั้งแต่ 07.00 น. มีทั้งขนมปังและแยม แต่ไม่มีเนย. น่าสงสาร ผมชอบเนย แต่กินแยมก็ได้. กินขนมปังไป 8 ชิ้น และโอวัลตินและกาแฟ. เป็นการใช้เงินของผมอย่างคุ้มค่า.
วันนี้ปั่นระยะสั้น ที่51 กม.เท่านั้น หลังจากที่เมื่อวานเป็นวันสบายๆง่ายๆ. ผมรู้สึกดีมาก ผมคิดว่าความแข็งแรงกำลังกลับมา .การขี่เริ่มต้นด้วยขึ้นเนิน 20 กม. แต่เบาๆ ไม่สูงมาก, ไม่หนัก ใช้ใบจานเล็กไม่กี่ครั้ง, ส่วนใหญ่ใช้ใบจานกลาง.
ตอนเช้าในประเทศไทยมีความชื้นมาก และก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น, เหงื่อไม่ระเหยเท่าที่ควร, ตอนที่เร่งขึ้นเนิน,เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเหงื่อ.
จักรยานของชาวนาไทย เก่า,ทนทาน ในลี้
วิวจากยอดเขาวันนี้ อยากให้มีสีเขียวๆ บ้าง แต่คงไม่ใช่ฤดูนี้ ผมเดา.
ผมได้ยินเสียงแกร็กๆ บางครั้ง,แต่หาไม่พบว่า เกิดจากอะไร. ผมพบว่าชุดหัวจักรยานของผมหลวมเล็กน้อย.จักรยานของผม เป็นจักรยานในห้างสรรพสินค้าและสงสัยว่าชุดหัวจักรยานจะมีราคาถูกที่สุด ที่จะหาได้. ยังใช้ได้ดีจนถึงตอนนี้,แต่เมื่อตรวจสอบดู,ผมพบว่าส่วนนั้นทำด้วยยาง. ปกติหรือไม่.
ผมขันให้แน่น จนใช้ได้ดี,เปลี่ยนเสื้อผ้าแห้งและขี่ลงเนิน.ไม่ใช่เนินชัน. ในที่ราบเรียบหรือที่ขึ้นเนินไม่มาก และตรงที่ลงเนินจริงๆ ผมคิดว่าไม่เกิน30 กม.ต่อชม. ถ้าไปอีกทางหนึ่งอาจขึ้นที่สูงได้ง่ายกว่า, ค่อนข้างยาว ประมาณ13 กม.ไม่ว่าลงเนินใด มันสนุกเสมอ.
พอลงจากเนินไปแล้ว ถนนราบเรียบและง่ายมาก , เร็วและขี่ไปเถินอย่างสบาย, ผมมาถึงประมาณ 11.00 น. เป็นการเดินทางจุดหมายปลายทางที่ง่ายที่สุดของการท่องเที่ยวของผม. เปลี่ยนให้ถึงเช้าๆบ้าง. เวลานี้นำเสื้อผ้าไปซัก นั่งพักผ่อน ไปออนไลน์ และกินกาแฟ ฯลฯ.
ข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง นอกเมืองเถิน
เถินออกเสียงเหมือนคำว่า เทอรน์ “turn” ในภาษาอังกฤษ เป็นเมืองที่มีถนน2 สาย ตั้งอยู่ทางด้านของของทางหลวงแผ่นดินสายที่1. พอเข้าไปในเมือง จะพบถนนข้างละ 4 เลน แต่ละด้านมีเกาะกลางถนน.มันเป็นวันสบายๆ ,แต่ผมไม่ต้องการอ้อยอิ่ง.
ผมพบโรงแรม 2 แห่งในเถิน , บนเส้นทางหลวงแผ่นดิน อยู่ตรงข้ามกัน. ทั้งสองแห่งเหมือนหนอนตัวใหญ่ . ผมต้องไปหาที่ดีที่สุด. ห้องราคา500 บาท ผมขอดูห้อง พนักงานต้อนรับพาผมไปดูห้องนึง. ไม่ดีมากเป็นพิเศษ และไม่มีผ้าปูที่นอน. ผมโทรไปที่พนักงานต้อนรับ, พนักงานต้อนรับพาแม่บ้านมาคนหนึ่ง, แม่บ้านพาผ้าปูที่นอนมาด้วย, ผมยิ้ม ทำท่าทางให้ได้ความว่า ต้องการให้แม่บ้านปูที่นอนให้ด้วย, แต่พนักงานต้อนรับบอกว่า “ห้องอื่น” พวกเราจึงไปอีกห้องหนึ่ง. ห้องนี้ดูเหมือนกับใช้มานานและไม่ได้บำรุงรักษาเลย, แต่มีผ้าปูที่นอน และมีผ้าเช็ดตัว 2 ผืนพับไว้อย่างดี ห้องนี้ไม่มีรูที่ประตู เหมือนห้องอื่น . ดีกว่ามาก “ผมพักห้องนี้” ผมกล่าวและพวกเราเดินไปยังแผนกต้อนรับเพื่อลงทะเบียน.
ขณะที่กำลังกรอกข้อมูล,พนักงานต้อนรับกล่าวว่า:
"วีไอพี"
"อะไร?"
"วีไอพี"
"ครับ มีอะไร”
แต่ จากนั้น เธอส่งใบเสร็จมาให้ฉบับหนึ่งพร้อมกับบอกว่า 600 บาท ไม่ใช่500 บาท ผมจึงทักท้วง
“ไม่ใช่ ห้องนี้ห้องวีไอพี ,วีไอพี 600 บาท”
ทีนี้ ผมรู้แล้วว่า ความแตกต่างระหว่างห้องมาตรฐานและห้องวีไอพี ก็คือว่าห้องวีไอพี มีผ้าปูที่นอน. ผมบอกว่า “ไม่เอาละครับ ขอบคุณ” แล้วผมไปดูโรงแรมอื่น .โรงแรมแห่งนี้มีสภาพคล้ายๆกัน, แต่มีราคาเพียง 350 บาท มีแอร์ น้ำร้อน และwifi ที่มีสัญญาณอ่อน (และมีผ้าปูที่นอนด้วย)
อาบน้ำเร็วๆ และย้อนกลับไปที่ลอบบี้. ที่ห้องลอบบี้ผมพบกับชาวอังกฤษคนหนึ่ง สวมเสื้อสีขาวผูกไท.
“คุณมาทำอะไรที่นี่ ในเถิน?”
“ผมเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ ผมอยู่ที่นี่”
หนึ่งวันที่เถิน ก็ดีแล้ว อยากอยู่ต่ออีกสักอาทิตย์ อย่างน้อยที่นี่ ควรเป็นสถานที่ดี เพื่อปรับปรุงความสามารถด้านภาษาไทย.
คนอังกฤษแนะนำร้านอาหาร 2 แห่ง บนทางหลวงแผ่นดิน.ทั้งสองแห่ง บริการนักท่องเที่ยวที่เดินทางโดยรถทัวร์และคนขับรถบรรทุก. ผมไปยังที่ใกล้ที่สุด. พวกเขาขายอาหารสำเร็จรูป ชนิดต่างๆหลายอย่าง. ในอดีต บางทีผมชอบอาหารแบบนี้. จำได้ตอนที่นั่งรถประจำทางจากกรุงเทพไปเกาะ สมุย เมื่อหลายปีก่อน. รถประจำทางหยุด ที่คล้ายๆที่แบบนี้. ผมกินอาหารแบบนี้ 1 จาน แต่ดูเหมือนไม่อร่อยและบางทีไม่มีรสชาติ แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกถึงความแตกต่าง. ผมพัฒนาความอยากลองกินอาหารท้องถิ่นชนิดต่างๆ, ตอนนี้ดูน่ากิน. นักท่องเที่ยวชาวไทยก็กินอาหารแบบนั้น,ผมก็กินได้. จึงกินไป2 จาน และก็อร่อยพอที่จะกลับมากินอีกในตอนบ่าย . มื้อนี้กินมากกว่ามื้อแรกเสียอีก มีแกงเผ็ด แกงจืด ผัด และก๋วยเตี๋ยว มุมกาแฟที่มีเครื่องทำเอสเฟรสโซ และร้านสะดวกซื้อเล็กๆ มีเครื่องดื่มและไอศกรีม. ที่สำคัญกว่าอื่นใด ทำเลดี สังเกตง่าย ที่จะนำไปลงในบล็อก หรือสมาคมนักกิน ว่าพวกเขาขายอาหารอร่อย ผมเห็นด้วย.
อาหารเที่ยงของผม มีหมู ผงมัสตาร์ดและผักกาด ขวามือ:แกงหน่อไม้ อร่อยทั้งสอง อย่าง แต่หน่อไม้ไม่สุกเต็มที่ ทำให้มีรสเปรี้ยวมาก.
[SR] ไปดูรีวิวของนักท่องเที่ยวด้วยจักรยาน(ตอนที่5)
วันพฤหัสฯ ที่ 17 มค.2013 , 51 กม. ระยะทางรวม 2,180 กม.
ที่นี่ หาอาหารเช้ากินแต่เช้าตรู่ ได้ยาก.หลายร้านเริ่มเปิดประตู ประมาณ 07.00 น. และกว่าที่พวกเขาจะจุดเตาไฟ ,เตรียมทุกอย่างให้พร้อมและต้มน้ำในหม้อก๋วยเตี๋ยวเรียบร้อย ,จะเป็นเวลาเลย 7.30 น.ไปแล้ว
ผมมีความสุข ที่บังกะโลอิงฟ้า มีอาหารเช้า ทำไว้เรียบร้อยตั้งแต่ 07.00 น. มีทั้งขนมปังและแยม แต่ไม่มีเนย. น่าสงสาร ผมชอบเนย แต่กินแยมก็ได้. กินขนมปังไป 8 ชิ้น และโอวัลตินและกาแฟ. เป็นการใช้เงินของผมอย่างคุ้มค่า.
วันนี้ปั่นระยะสั้น ที่51 กม.เท่านั้น หลังจากที่เมื่อวานเป็นวันสบายๆง่ายๆ. ผมรู้สึกดีมาก ผมคิดว่าความแข็งแรงกำลังกลับมา .การขี่เริ่มต้นด้วยขึ้นเนิน 20 กม. แต่เบาๆ ไม่สูงมาก, ไม่หนัก ใช้ใบจานเล็กไม่กี่ครั้ง, ส่วนใหญ่ใช้ใบจานกลาง.
ตอนเช้าในประเทศไทยมีความชื้นมาก และก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น, เหงื่อไม่ระเหยเท่าที่ควร, ตอนที่เร่งขึ้นเนิน,เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเหงื่อ.
จักรยานของชาวนาไทย เก่า,ทนทาน ในลี้
วิวจากยอดเขาวันนี้ อยากให้มีสีเขียวๆ บ้าง แต่คงไม่ใช่ฤดูนี้ ผมเดา.
ผมได้ยินเสียงแกร็กๆ บางครั้ง,แต่หาไม่พบว่า เกิดจากอะไร. ผมพบว่าชุดหัวจักรยานของผมหลวมเล็กน้อย.จักรยานของผม เป็นจักรยานในห้างสรรพสินค้าและสงสัยว่าชุดหัวจักรยานจะมีราคาถูกที่สุด ที่จะหาได้. ยังใช้ได้ดีจนถึงตอนนี้,แต่เมื่อตรวจสอบดู,ผมพบว่าส่วนนั้นทำด้วยยาง. ปกติหรือไม่.
ผมขันให้แน่น จนใช้ได้ดี,เปลี่ยนเสื้อผ้าแห้งและขี่ลงเนิน.ไม่ใช่เนินชัน. ในที่ราบเรียบหรือที่ขึ้นเนินไม่มาก และตรงที่ลงเนินจริงๆ ผมคิดว่าไม่เกิน30 กม.ต่อชม. ถ้าไปอีกทางหนึ่งอาจขึ้นที่สูงได้ง่ายกว่า, ค่อนข้างยาว ประมาณ13 กม.ไม่ว่าลงเนินใด มันสนุกเสมอ.
พอลงจากเนินไปแล้ว ถนนราบเรียบและง่ายมาก , เร็วและขี่ไปเถินอย่างสบาย, ผมมาถึงประมาณ 11.00 น. เป็นการเดินทางจุดหมายปลายทางที่ง่ายที่สุดของการท่องเที่ยวของผม. เปลี่ยนให้ถึงเช้าๆบ้าง. เวลานี้นำเสื้อผ้าไปซัก นั่งพักผ่อน ไปออนไลน์ และกินกาแฟ ฯลฯ.
ข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง นอกเมืองเถิน
เถินออกเสียงเหมือนคำว่า เทอรน์ “turn” ในภาษาอังกฤษ เป็นเมืองที่มีถนน2 สาย ตั้งอยู่ทางด้านของของทางหลวงแผ่นดินสายที่1. พอเข้าไปในเมือง จะพบถนนข้างละ 4 เลน แต่ละด้านมีเกาะกลางถนน.มันเป็นวันสบายๆ ,แต่ผมไม่ต้องการอ้อยอิ่ง.
ผมพบโรงแรม 2 แห่งในเถิน , บนเส้นทางหลวงแผ่นดิน อยู่ตรงข้ามกัน. ทั้งสองแห่งเหมือนหนอนตัวใหญ่ . ผมต้องไปหาที่ดีที่สุด. ห้องราคา500 บาท ผมขอดูห้อง พนักงานต้อนรับพาผมไปดูห้องนึง. ไม่ดีมากเป็นพิเศษ และไม่มีผ้าปูที่นอน. ผมโทรไปที่พนักงานต้อนรับ, พนักงานต้อนรับพาแม่บ้านมาคนหนึ่ง, แม่บ้านพาผ้าปูที่นอนมาด้วย, ผมยิ้ม ทำท่าทางให้ได้ความว่า ต้องการให้แม่บ้านปูที่นอนให้ด้วย, แต่พนักงานต้อนรับบอกว่า “ห้องอื่น” พวกเราจึงไปอีกห้องหนึ่ง. ห้องนี้ดูเหมือนกับใช้มานานและไม่ได้บำรุงรักษาเลย, แต่มีผ้าปูที่นอน และมีผ้าเช็ดตัว 2 ผืนพับไว้อย่างดี ห้องนี้ไม่มีรูที่ประตู เหมือนห้องอื่น . ดีกว่ามาก “ผมพักห้องนี้” ผมกล่าวและพวกเราเดินไปยังแผนกต้อนรับเพื่อลงทะเบียน.
ขณะที่กำลังกรอกข้อมูล,พนักงานต้อนรับกล่าวว่า:
"วีไอพี"
"อะไร?"
"วีไอพี"
"ครับ มีอะไร”
แต่ จากนั้น เธอส่งใบเสร็จมาให้ฉบับหนึ่งพร้อมกับบอกว่า 600 บาท ไม่ใช่500 บาท ผมจึงทักท้วง
“ไม่ใช่ ห้องนี้ห้องวีไอพี ,วีไอพี 600 บาท”
ทีนี้ ผมรู้แล้วว่า ความแตกต่างระหว่างห้องมาตรฐานและห้องวีไอพี ก็คือว่าห้องวีไอพี มีผ้าปูที่นอน. ผมบอกว่า “ไม่เอาละครับ ขอบคุณ” แล้วผมไปดูโรงแรมอื่น .โรงแรมแห่งนี้มีสภาพคล้ายๆกัน, แต่มีราคาเพียง 350 บาท มีแอร์ น้ำร้อน และwifi ที่มีสัญญาณอ่อน (และมีผ้าปูที่นอนด้วย)
อาบน้ำเร็วๆ และย้อนกลับไปที่ลอบบี้. ที่ห้องลอบบี้ผมพบกับชาวอังกฤษคนหนึ่ง สวมเสื้อสีขาวผูกไท.
“คุณมาทำอะไรที่นี่ ในเถิน?”
“ผมเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ ผมอยู่ที่นี่”
หนึ่งวันที่เถิน ก็ดีแล้ว อยากอยู่ต่ออีกสักอาทิตย์ อย่างน้อยที่นี่ ควรเป็นสถานที่ดี เพื่อปรับปรุงความสามารถด้านภาษาไทย.
คนอังกฤษแนะนำร้านอาหาร 2 แห่ง บนทางหลวงแผ่นดิน.ทั้งสองแห่ง บริการนักท่องเที่ยวที่เดินทางโดยรถทัวร์และคนขับรถบรรทุก. ผมไปยังที่ใกล้ที่สุด. พวกเขาขายอาหารสำเร็จรูป ชนิดต่างๆหลายอย่าง. ในอดีต บางทีผมชอบอาหารแบบนี้. จำได้ตอนที่นั่งรถประจำทางจากกรุงเทพไปเกาะ สมุย เมื่อหลายปีก่อน. รถประจำทางหยุด ที่คล้ายๆที่แบบนี้. ผมกินอาหารแบบนี้ 1 จาน แต่ดูเหมือนไม่อร่อยและบางทีไม่มีรสชาติ แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกถึงความแตกต่าง. ผมพัฒนาความอยากลองกินอาหารท้องถิ่นชนิดต่างๆ, ตอนนี้ดูน่ากิน. นักท่องเที่ยวชาวไทยก็กินอาหารแบบนั้น,ผมก็กินได้. จึงกินไป2 จาน และก็อร่อยพอที่จะกลับมากินอีกในตอนบ่าย . มื้อนี้กินมากกว่ามื้อแรกเสียอีก มีแกงเผ็ด แกงจืด ผัด และก๋วยเตี๋ยว มุมกาแฟที่มีเครื่องทำเอสเฟรสโซ และร้านสะดวกซื้อเล็กๆ มีเครื่องดื่มและไอศกรีม. ที่สำคัญกว่าอื่นใด ทำเลดี สังเกตง่าย ที่จะนำไปลงในบล็อก หรือสมาคมนักกิน ว่าพวกเขาขายอาหารอร่อย ผมเห็นด้วย.
อาหารเที่ยงของผม มีหมู ผงมัสตาร์ดและผักกาด ขวามือ:แกงหน่อไม้ อร่อยทั้งสอง อย่าง แต่หน่อไม้ไม่สุกเต็มที่ ทำให้มีรสเปรี้ยวมาก.