>>วันนี้นั่งรื้อตู้เสื้อผ้า รื้อๆออกมาเพื่อจะเอาตัวที่ไม่ได้ใช้เก็บลงกล่องรอบริจาคต่อไป ก็บังเอิญไปเห็นเสื้อยืดสีขาวตัวหนึ่ง เป็นเสื้อไซส์M ลายสนู๊ปปี้ มีรอยเปื้อนเลือดตรงชายเสื้อ....ความทรงจำในวันนั้นมันก็เลยผุดๆขึ้นมา นั่งหยิบเสื้อตัวนั้นมาจับมาคลำ พลิกไปพลิกมา แล้วก็นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า 55+^^ อยากจะบอกว่าเสื้อตัวนี้ก็เป็นหนึ่งในตำนานเรื่องวายๆของเราเหมือนกันนะฮะ!!
>>ตอนนั้นเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆของสถาบันแห่งหนึ่งฯ คณะที่เราเรียนต้องทำแปลงปลูกผัก สำหรับเด็กปี1 อาจารย์ให้ปลูกข้าวโพดกับคะน้า อย่างละครึ่งแปลง ช่วงเย็นๆหลังเลิกเรียนเรากับเพื่อนๆต้องเดินผ่านคณะวิทยาศาสตร์เพื่อไปที่แปลงปลูกผักของพวกเราทุกๆวัน ทุกๆวันที่เดินไปเราก็จะเจอกับกลุ่มเด็กวิดยากลุ่มหนึ่งใส่เสื้อช็อปสีน้ำตาลมานั่งโต๊ะไม้หินตรงที่เราเดินผ่านทุกวัน แล้วในกลุ่มนั้นก็จะมีผู้ชายคนนึงที่เราชอบแอบมองเค้าทุกๆวัน จนหลังๆเหมือนเค้าจะรู้ตัว เวลาที่เราเดินผ่านแล้วแอบมองเค้า เค้าก็จะมองมาที่เราเหมือนกันทำให้สายตาเราประสานกันอย่างจังๆ หลบแทบไม่ทันเลย 55+ เวลาผ่านไปเกือบเดือน จนวันหนึ่งเราติดธุระเลยต้องเดินไปที่แปลงผักคนเดียวในเวลาเดิม ซึ่งเพื่อนๆของเราไปถึงแปลงกันก่อนแล้ว และเมื่อเดินผ่านตรงกลุ่มนั้น สายตาเราก็เหมือนเดิม มองหานายคนนั้น...แต่!!วันนั้นเราหาเค้าไม่เจอ ในใจก็แอบเศร้านิดๆคิดว่าเค้าคงไม่มาเรียน หรือคงกลับบ้านไปแล้ว พอเราเดินห่างกลุ่มนั้นไปซักพักจะถึงตึกคณะของเรา ก็มีเสียงหนึ่งดังมาทางข้างหลังของเรา "หาเราไม่เจอหล่ะสิ"....เราก็เลยหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นนายสนูปปี้คนนั้นนั่นเอง นายนี่จะชอบใส่เสื้อช็อปสีน้ำตาลกับเสื้อยืดลายสนูปปี้สีขาวไว้ข้างในตลอด สงสัยเป็นแฟนคลับสนูปปี้แฮะ อิอิ^^ นายนั่นถามเรา เราก็บอกว่า"ป่าวๆ" นายสนูปปี้ก็พูดว่า"อย่าเลย เรารู้ว่านายมองเราทุกวัน วันนี้เราเลยมาดักรอจะขอตามไปด้วยอยากรู้ว่า นายเดินไปทางนี้ทำไมทุกวันๆตอนเย็นๆ" เราก็เลยบอกว่า"เราไปรดน้ำแปลงผักของเรา" นายสนูปปี้เลยบอกว่า "งั้นเราขอไปช่วยนายรดน้ำผักก็แล้วกัน" แล้วเราสองคนก็เดินไปแปลงผักด้วยกัน ตอนนั้นต้นข้าวโพดกำลังเริ่มงอกขึ้นมา ต้นมันน่ารักมากเลย ส่วนผักคะน้าก็กำลังงอกเป็นต้นเล็กๆ เต็มไปหมด เราสองคนช่วยกันเอาบัวรดน้ำตักน้ำจากคลองมารดน้ำแปลงผัก ด้วยความแปลกของสีเสื้อช็อปของนายสนูปปี้ เพื่อนๆเลยเข้ามาถามเราว่า นายนั่นเป็นใคร เราก็เลยบอกว่าเป็นเพื่อนเราเอง....หลังจากนั้นเรากับนายสนูปปี้ก็คุยกันมากๆขึ้น แลกเมลล์คุยMSNกัน แลกเบอร์โทรคุยกันบ้าง แต่ทุกๆวันนายสนูปปี้จะตามไปช่วยเรารดน้ำที่แปลกผักตลอด จนถึงวันที่ทำให้เสื้อสนูปปี้เปื้อนเลือดนี้มาอยู่ที่เรา ก็คือ!!....วันนั้นเราก็ไปรดน้ำด้วยกันตามปกติ แต่วันนี้เราต้องถอนวัชพืชด้วย ก็เลยนั่งคุยกันไป ถอนวัชพืชไป แล้วเราก็เจ็บจึ๊ก!!!!ที่ปลายนิ้วยกมือขึ้นมาดูเลือดไหลอาบนิ้วเลย คงจะโดนเศษแก้ว เศษกระเปื้องที่ฝังดินอยู่บาดนิ้ว นายสนูปปี้เห็นนิ้วเราเลือดไหล ก็มาคว้ามือข้างที่โดนบาดเอาไปซุกในปลายเสื้อยืดสนูปปี้สีขาวตัวนั้น เพื่อจะห้ามเลือดแล้วก็เดินลากเราไปหาก็อกน้ำ จะได้ล้างแผล พอจัดการกับแผลเสร็จ เราหันไปเห็นเสื้อนายนั่นเปื้อนเลือดเราเต็มเลย ก็เลยเอ่ยปากจะเอาไปซักให้ แต่นายสนูปปี้บอกว่าไม่เป็นรัย นายไม่เป็นแผลใหญ่มากก็ดีแล้ว หลังจากวันนั้นเราก็เจอกันบ้าง คุยกันบ้าง จนเราต่างก็เป็นเพื่อนใหม่ของกันและกัน ไปดูหนังด้วยกัน เดินห้างกันตามปกติ แล้ววันที่เราต้องห่างกันไปไกลมากก็มาถึง....วันนั้นนายสนูปปี้กับเราไปดูหนังด้วยกัน พอหนังจบ กำลังจะลุกจากเก้าอีก นายสนุปปี้ก็ดึงมือเราไว้ บอกว่า"อย่าเพิ่งไป เรามีอะไรจะบอก" เราก็เลยถามว่า"มีอะไรหรอ?"....นายสนูปปี้ก็บอกว่า.."หลังจากวันนี้ เรากับนายคงจะไม่ได้เจอกันอีกนาน เพราะพ่อเราต้องย้ายไปทำงานที่ญี่ปุ่นแล้วเราก็ต้องตามไปอยู่ที่นั่นกับพ่อแม่ด้วย เราลาออกจากที่เรียนได้อาทิตย์นึงแล้ว แต่ที่ยังไปช่วยนายรดน้ำต้นไม่อยู่ก็เพราะว่า เราอยากเจออยากอยู่ใกล้ๆนายให้ได้นานที่สุด ก่อนที่ไม่รู้ว่าเราจะได้กลับมาเจอกันอีกตอนไหน"....แค่นั้นแหล่ะ เราน้ำตาไหลเลย....สิ่งที่เป็นอยู่ของเราสองคนมีนไม่ใช่ความรักแบบแฟน แต่มันเป็นความรักแบบเพื่อนที่พิเศษมากๆ ถึงจะเป็นเวลาแค่ไม่เท่าไหร่ที่เราได้มารู้จักกัน แต่ทุกๆวันของเรานั้นมันมีแต่ความทรงจำที่ดีมากๆ .....วันที่เราไปส่งนายสนูปปี้ที่สนามบิน เราไม่เจอนายสนูปปี้แล้ว เจอแต่แม่ของนายสนูปปี้ที่ยืนรอเราอยู่ เราไปถึงก็ยกมือสวัสดีแม่ ท่านก็หันมาพูดกับเราว่า"เอิร์ต แม๊กซ์ฝากกล่องนี้ไว้ให้นะลูก ตอนนี้แม๊กซ์เค้าเข้าไปข้างในแล้วหล่ะ แม่ไปหล่ะนะ"....เราขอบคุณแม่แล้วก็เปิดกล่องดู....แล้วยืนน้ำตาไหลอยู่ตรงนั้นนานเลย ข้างในกล่องเป็นเสื้อยืดสีขาวตัวนั้น ตัวที่เปื้อนเลือดของเรา มีกระดาษโน๊ตเขียนว่า"ไม่รู้อนาคตว่าจากนี้เราจะได้เจอกันอีกหรือป่าว....แต่เราจะอยู่กับนายเสมอ ถ้าคิดถึงเราก็เอาเสื้อตัวนี้ขึ้นมาใส่นะ แล้วเราจะกอดนายเอง....ขอโทษ!!ที่ไม่ได้อยู่ให้ด้วยตัวเอง เราไม่อยากร้องไห้ ....ปล.ร้องไห้กลางสนามบินไม่อายหรอ? กลับไปร้องไห้ที่ห้องเถอะ 55+ "......หลังจากวันนั้น เราก็รู้สึกว่าขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง ทุกๆครั้งที่ไปแปลง เราก็จะคิดถึงนายสนูปปี้ตลอด ทำเอาซึมไปหลายวันอยู่เหมือนกัน!!^^ เราก็ยังใช้MSNคุยกันบ้าง เพราะเวลาห่างกันไม่มากเท่าไหร่.....แต่ปัจจุบันนี้เราไม่ได้ติดต่อกันแล้ว เพราะเราจำพาสเวิร์ดอีเมลล์เก่าไม่ได้ แล้วก็เลิกเล่นMSNไปนานแล้ว ขอบคุณเสื้อยืดสีขาวตัวนี้ ที่ทำให้เราไม่รู้สึกว่าห่างกันเลยจริงๆ เราหวังว่านายก็ยังคงจดจำเรื่องราวระหว่างเราได้เหมือนกันนะ....เผื่อนายเล่นพันทิพย์แล้วมาอ่านเจอ ก็ส่งสัญญาณบางอย่างมาหาเราด้วยนะ....ตอนนี้นายอาจจะกลับมาอยู่ไทยแล้วก็ได้^^คิดถึงๆ^^
@@[เมิร์ฟเองฮะ]..[Y]..ต้นข้าวโพดของเรา กับ เสื้อสีขาวของเธอ..^^@@
>>ตอนนั้นเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆของสถาบันแห่งหนึ่งฯ คณะที่เราเรียนต้องทำแปลงปลูกผัก สำหรับเด็กปี1 อาจารย์ให้ปลูกข้าวโพดกับคะน้า อย่างละครึ่งแปลง ช่วงเย็นๆหลังเลิกเรียนเรากับเพื่อนๆต้องเดินผ่านคณะวิทยาศาสตร์เพื่อไปที่แปลงปลูกผักของพวกเราทุกๆวัน ทุกๆวันที่เดินไปเราก็จะเจอกับกลุ่มเด็กวิดยากลุ่มหนึ่งใส่เสื้อช็อปสีน้ำตาลมานั่งโต๊ะไม้หินตรงที่เราเดินผ่านทุกวัน แล้วในกลุ่มนั้นก็จะมีผู้ชายคนนึงที่เราชอบแอบมองเค้าทุกๆวัน จนหลังๆเหมือนเค้าจะรู้ตัว เวลาที่เราเดินผ่านแล้วแอบมองเค้า เค้าก็จะมองมาที่เราเหมือนกันทำให้สายตาเราประสานกันอย่างจังๆ หลบแทบไม่ทันเลย 55+ เวลาผ่านไปเกือบเดือน จนวันหนึ่งเราติดธุระเลยต้องเดินไปที่แปลงผักคนเดียวในเวลาเดิม ซึ่งเพื่อนๆของเราไปถึงแปลงกันก่อนแล้ว และเมื่อเดินผ่านตรงกลุ่มนั้น สายตาเราก็เหมือนเดิม มองหานายคนนั้น...แต่!!วันนั้นเราหาเค้าไม่เจอ ในใจก็แอบเศร้านิดๆคิดว่าเค้าคงไม่มาเรียน หรือคงกลับบ้านไปแล้ว พอเราเดินห่างกลุ่มนั้นไปซักพักจะถึงตึกคณะของเรา ก็มีเสียงหนึ่งดังมาทางข้างหลังของเรา "หาเราไม่เจอหล่ะสิ"....เราก็เลยหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นนายสนูปปี้คนนั้นนั่นเอง นายนี่จะชอบใส่เสื้อช็อปสีน้ำตาลกับเสื้อยืดลายสนูปปี้สีขาวไว้ข้างในตลอด สงสัยเป็นแฟนคลับสนูปปี้แฮะ อิอิ^^ นายนั่นถามเรา เราก็บอกว่า"ป่าวๆ" นายสนูปปี้ก็พูดว่า"อย่าเลย เรารู้ว่านายมองเราทุกวัน วันนี้เราเลยมาดักรอจะขอตามไปด้วยอยากรู้ว่า นายเดินไปทางนี้ทำไมทุกวันๆตอนเย็นๆ" เราก็เลยบอกว่า"เราไปรดน้ำแปลงผักของเรา" นายสนูปปี้เลยบอกว่า "งั้นเราขอไปช่วยนายรดน้ำผักก็แล้วกัน" แล้วเราสองคนก็เดินไปแปลงผักด้วยกัน ตอนนั้นต้นข้าวโพดกำลังเริ่มงอกขึ้นมา ต้นมันน่ารักมากเลย ส่วนผักคะน้าก็กำลังงอกเป็นต้นเล็กๆ เต็มไปหมด เราสองคนช่วยกันเอาบัวรดน้ำตักน้ำจากคลองมารดน้ำแปลงผัก ด้วยความแปลกของสีเสื้อช็อปของนายสนูปปี้ เพื่อนๆเลยเข้ามาถามเราว่า นายนั่นเป็นใคร เราก็เลยบอกว่าเป็นเพื่อนเราเอง....หลังจากนั้นเรากับนายสนูปปี้ก็คุยกันมากๆขึ้น แลกเมลล์คุยMSNกัน แลกเบอร์โทรคุยกันบ้าง แต่ทุกๆวันนายสนูปปี้จะตามไปช่วยเรารดน้ำที่แปลกผักตลอด จนถึงวันที่ทำให้เสื้อสนูปปี้เปื้อนเลือดนี้มาอยู่ที่เรา ก็คือ!!....วันนั้นเราก็ไปรดน้ำด้วยกันตามปกติ แต่วันนี้เราต้องถอนวัชพืชด้วย ก็เลยนั่งคุยกันไป ถอนวัชพืชไป แล้วเราก็เจ็บจึ๊ก!!!!ที่ปลายนิ้วยกมือขึ้นมาดูเลือดไหลอาบนิ้วเลย คงจะโดนเศษแก้ว เศษกระเปื้องที่ฝังดินอยู่บาดนิ้ว นายสนูปปี้เห็นนิ้วเราเลือดไหล ก็มาคว้ามือข้างที่โดนบาดเอาไปซุกในปลายเสื้อยืดสนูปปี้สีขาวตัวนั้น เพื่อจะห้ามเลือดแล้วก็เดินลากเราไปหาก็อกน้ำ จะได้ล้างแผล พอจัดการกับแผลเสร็จ เราหันไปเห็นเสื้อนายนั่นเปื้อนเลือดเราเต็มเลย ก็เลยเอ่ยปากจะเอาไปซักให้ แต่นายสนูปปี้บอกว่าไม่เป็นรัย นายไม่เป็นแผลใหญ่มากก็ดีแล้ว หลังจากวันนั้นเราก็เจอกันบ้าง คุยกันบ้าง จนเราต่างก็เป็นเพื่อนใหม่ของกันและกัน ไปดูหนังด้วยกัน เดินห้างกันตามปกติ แล้ววันที่เราต้องห่างกันไปไกลมากก็มาถึง....วันนั้นนายสนูปปี้กับเราไปดูหนังด้วยกัน พอหนังจบ กำลังจะลุกจากเก้าอีก นายสนุปปี้ก็ดึงมือเราไว้ บอกว่า"อย่าเพิ่งไป เรามีอะไรจะบอก" เราก็เลยถามว่า"มีอะไรหรอ?"....นายสนูปปี้ก็บอกว่า.."หลังจากวันนี้ เรากับนายคงจะไม่ได้เจอกันอีกนาน เพราะพ่อเราต้องย้ายไปทำงานที่ญี่ปุ่นแล้วเราก็ต้องตามไปอยู่ที่นั่นกับพ่อแม่ด้วย เราลาออกจากที่เรียนได้อาทิตย์นึงแล้ว แต่ที่ยังไปช่วยนายรดน้ำต้นไม่อยู่ก็เพราะว่า เราอยากเจออยากอยู่ใกล้ๆนายให้ได้นานที่สุด ก่อนที่ไม่รู้ว่าเราจะได้กลับมาเจอกันอีกตอนไหน"....แค่นั้นแหล่ะ เราน้ำตาไหลเลย....สิ่งที่เป็นอยู่ของเราสองคนมีนไม่ใช่ความรักแบบแฟน แต่มันเป็นความรักแบบเพื่อนที่พิเศษมากๆ ถึงจะเป็นเวลาแค่ไม่เท่าไหร่ที่เราได้มารู้จักกัน แต่ทุกๆวันของเรานั้นมันมีแต่ความทรงจำที่ดีมากๆ .....วันที่เราไปส่งนายสนูปปี้ที่สนามบิน เราไม่เจอนายสนูปปี้แล้ว เจอแต่แม่ของนายสนูปปี้ที่ยืนรอเราอยู่ เราไปถึงก็ยกมือสวัสดีแม่ ท่านก็หันมาพูดกับเราว่า"เอิร์ต แม๊กซ์ฝากกล่องนี้ไว้ให้นะลูก ตอนนี้แม๊กซ์เค้าเข้าไปข้างในแล้วหล่ะ แม่ไปหล่ะนะ"....เราขอบคุณแม่แล้วก็เปิดกล่องดู....แล้วยืนน้ำตาไหลอยู่ตรงนั้นนานเลย ข้างในกล่องเป็นเสื้อยืดสีขาวตัวนั้น ตัวที่เปื้อนเลือดของเรา มีกระดาษโน๊ตเขียนว่า"ไม่รู้อนาคตว่าจากนี้เราจะได้เจอกันอีกหรือป่าว....แต่เราจะอยู่กับนายเสมอ ถ้าคิดถึงเราก็เอาเสื้อตัวนี้ขึ้นมาใส่นะ แล้วเราจะกอดนายเอง....ขอโทษ!!ที่ไม่ได้อยู่ให้ด้วยตัวเอง เราไม่อยากร้องไห้ ....ปล.ร้องไห้กลางสนามบินไม่อายหรอ? กลับไปร้องไห้ที่ห้องเถอะ 55+ "......หลังจากวันนั้น เราก็รู้สึกว่าขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง ทุกๆครั้งที่ไปแปลง เราก็จะคิดถึงนายสนูปปี้ตลอด ทำเอาซึมไปหลายวันอยู่เหมือนกัน!!^^ เราก็ยังใช้MSNคุยกันบ้าง เพราะเวลาห่างกันไม่มากเท่าไหร่.....แต่ปัจจุบันนี้เราไม่ได้ติดต่อกันแล้ว เพราะเราจำพาสเวิร์ดอีเมลล์เก่าไม่ได้ แล้วก็เลิกเล่นMSNไปนานแล้ว ขอบคุณเสื้อยืดสีขาวตัวนี้ ที่ทำให้เราไม่รู้สึกว่าห่างกันเลยจริงๆ เราหวังว่านายก็ยังคงจดจำเรื่องราวระหว่างเราได้เหมือนกันนะ....เผื่อนายเล่นพันทิพย์แล้วมาอ่านเจอ ก็ส่งสัญญาณบางอย่างมาหาเราด้วยนะ....ตอนนี้นายอาจจะกลับมาอยู่ไทยแล้วก็ได้^^คิดถึงๆ^^