คือผมตั้งแต่เด็ก   อ่านเรื่องพระเวสสันดร  จนจบก็จะมี  คนมาสรุปใจความ  หยัดเหยียด  ข้อคิดที่ได้จากเรื่องนี้คือ
  ( ข้อคิดมันควรจะให้คนที่ได้อ่านคิดเอง  ไม่ควรมายัดเหยียด )  

                                ท่านทำเพื่อสะสม  บุญบารมี  เพื่อจะได้ตรัสรู้ในชาติหน้า

แต่ผม  ดูเรื่องนี้กี่รอบ  อ่านกี่ครั้ง  ตั้งแต่เด็ก    ข้อคิดที่ผมได้จากเรื่องนี้คือ   

                           แม้พระเวสสันดร  จะ ละสิ่งต่างๆได้เยอะแยะ  แม้กระทั่งชีวิต  ลูกเมีย  ทรัพย์สิน  แต่ละความ  ยึดมั่นถือมั่นในการให้ไม่ได้  จนทำให้  ในชาตินั้น  ไม่สามารถตรัสรู้ได้  เลยต้อง  มาตรัสรู้    ในชาติที่เป็น  เจ้าชาย สิทธถะ  ที่มาเจอความพอดี   เจอทางสายกลาง  

        สังเกตุให้ดี  มองให้ลึกมองตามจริง   จะเห็นว่า   พระเวสสันดร   ที่ว่า  ละทุกอย่าง   แต่  ยังยึดมันถือมั่นในหลักการ  ความเชื่ออย่างสุดโต่ง  ผลที่เกิดขึ้น   สร้างความลำบาก  ให้คนที่อยู่รอบตัว  ไม่ว่า  จะพ่อแม่   ลูกเมีย  อานาประชาราษ   ทุกคนต่างเดือดร้อน  เพราะความยึดมั่น  ที่สุดโต่ง  ปราศจากความพอดี    แม้สิ่งที่ยึดมั่น  นั่นคือ  การให้  ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี   แต่ถ้าสุดโต่ง  ก็เกิดโทษได้มหาศาลเช่นกัน   ด้วยเหตุผลตามจริงของธรรมชาติ   แบบนี้    พระเวสสันดรจึงไม่ได้ตรัสรู้     มาตรัสรู้   ในชาติที่ได้เจอ   สัจธรรม  ของ  จักรวาล   นั้นคือความพอดี   ความสมดุล   หรือ  ทางสายกลาง   นั้นเอง

             (  ที่แท็กไปทางวิทยาศาสตร์  เพราะอยากให้ช่วยวิจารณ์แบบมีเหตุมีผล  เพราะ  ถ้าแท็กแต่  ศาสนา  คงมีแต่ความเชื่อ เพื่อให้เกิดความพอดี  ในการพิจารณา )