ผมเลี้ยงแมวจรตัวเมียไว้ตัวหนึ่ง ชื่อพิซซ่า
แรกๆก็ไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยงหรอกครับ เจอกันครั้งแรกผมไล่ไปด้วยซ้ำ
แต่ไล่ไปยังไง วันต่อมา ก็จะมาด้อมๆมองๆ ที่หน้าประตูบ้านอยู่เสมอ
วันหนึ่ง ผมเปิดประตูหน้าบ้านทิ้งไว้ พิซซ่าจึงค่อยย่องๆเข้ามา
ผมเห็นแล้ว แต่ครั้งนี้จะไม่ไล่ ขอดูหน่อยว่าพิซซ่าต้องการอะไรในบ้าน
พิซซ่าเข้ามาดมๆๆๆ ไล่ตั้งแต่ ห้องน้ำ ห้องครัว ยันห้องนอน สุดท้ายก็มานอนที่โซฟาหน้าทีวี
เอาเถอะ ยอมให้กับความพยายามอยากนอนก็นอนไป แต่ตกเย็นผมก็อัญเชิญพิซซ่าไปนอนนอกบ้าน
สุดท้ายแล้วก็เลี้ยง แต่เลี้ยงแบบปล่อยๆ คือ ทิ้งอาหารเม็ดและน้ำไว้หน้าบ้าน
ให้เข้าบ้านได้ แต่ตกเย็นต้องไปนอนข้างนอก (ผมเอาเศษผ้าและกล่อง ทำที่นอนไว้ให้)
เลี้ยงแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เพราะคิดว่ามันยังไม่ใช่สัตว์เลี้ยง คือเลี้ยงเอาบุญ ช่วยประทังชีวิตไปวันๆ
ผ่านมาได้ซักพัก ผมได้ไปฝึกงานที่ กทม. 3 เดือน บ้านไม่มีคนอยู่ ผมคิดไว้ว่าคงจะไม่ได้เจอมันอีกแล้ว
เลยทิ้งอาหารเม็ดไว้ 1 ถุงใหญ่ เจาะถุงไว้ให้ ใส่น้ำ 1 กะละมัง ไว้หน้าบ้าน ร่ำลาลูบหัว บอกว่า "โชคดีนะ"
เศร้านิดหน่อย แต่สุดท้ายก็จากกันตรงนั้น
3 เดือนผ่านไป ผมกลับมาบ้าน รู้สึกห่อเหี่ยวนิดหน่อย ที่ครั้งนี้ไม่มีใครมารอหน้าบ้าน
อาหารเม็ดที่ทิ้งไว้เหลือแต่เศษถุง น้ำก็แห้งก้นกะละมัง คิดในใจ พิซซ่าคงไม่อยู่แล้วละ
ผมกลับมาใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง แต่ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ รู้สึกไม่เหมือนเดิม
ชั่วครู่ที่คิดแบบนั้น ก็ได้ยินเสียงร้อง "เมี๊ยว" สั้นๆ ที่หน้าบ้าน ออกไปดูก็เจอพิซซ่า
ผมดีใจมาก ความรู้สึกแห้งๆ เหี่ยวๆ หายไปเลย ดีใจจริงๆ
แต่พิซซ่ากลับมาคราวนี้ ทั้งตัวมีแต่บาดแผล กลางหลังมีแผลเหวอะหวะคล้ายๆถูกเขี้ยวกัด
เข้าใจว่าคงจะโดนไม่หมาก็แมวเจ้าถิ่นสกรัมมา ผมพาเข้าบ้าน ใส่ยาทำแผล ให้น้ำให้อาหาร
ดูแลอย่างดี พร้อมทั้งตั้งชื่อจริงๆจังๆ ว่า พิซซ่า (ที่ผ่านมาผมเรียก เจ้าเหมียวตลอด เพิ่งมาตั้งชื่อเอาตอนนี้ครับ)
และให้เป็นสมาชิกในบ้านตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
พิซซ่าเป็นแมวที่ค่อนข้างดุ คนอื่นเล่นไม่ได้เลย มีผมเล่นได้คนเดียว (แต่เล่นแรงๆ ก็โดนเหมือนกัน)
เป็นแมวที่ไม่ค่อยร้องเลย ซึ่งถือว่าผิดปกติกว่าแมวทั่วไป แต่ในความผิดปกติก็มีส่วนดีอย่างอื่นมาทดแทน เช่น
ถ่ายที่ห้องน้ำ และฉี่ลงตรงร่องระบายน้ำ ชอบนอนบนอก เวลาหิวจะไม่ร้อง แต่จะวิ่งไปรอที่จานข้าวแทน เป็นต้น
อยู่กันมาก็หลายปี เห็นได้ชัดเลย ว่าพิซซ่าแก่ลงไปมาก ป่วยบ่อย ไม่ค่อยจะเล่นด้วย
จนสุดท้ายก็ถึงเวลาที่ต้องจากกันจริงๆแล้วเสียที
ค่ำคืนวันที่ 5 มกรา ที่ผ่านมา ผมไปงานเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อน เลิกเที่ยงคืน ตอนแรกคิดว่าคืนนี้คงกลับไปนอนที่ห้องแฟน
(เพราะอยู่ไม่ห่างจากงานเลี้ยงเท่าไหร่) แต่รู้สึกฉุกคิดในใจ อยากเล่นพิซซ่า เลยกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า
เปิดประตูบ้านไป พิซซ่าก็ยังมาต้อนรับเหมือนเดิม พร้อมกับวิ่งไปที่จานข้าว เหมือนจะบอกว่า เทอาหารให้หน่อย เจ้านาย
ผมเล่นท้องพิซซ่าซักพักก็ขึ้นนอน
แต่ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมา เดินไปห้องข้างๆ ก็พบว่า พิซซ่าได้จากไปแล้ว.....
โลกมันนิ่งจริงๆ รู้สึกหน่วงๆ น้ำตาไม่ได้ไหล ผมพูดอะไรไม่ได้นอกจากคำว่า "ไปดีนะ พิซซ่า"
ผมไม่ได้เสียใจที่พิซซ่าจากไป เพราะถือว่าพิซซ่าได้ไปดีแล้ว
แต่ผมเสียใจที่ช่วงเวลาก่อนหน้านั้น ทำไมผมถึงไม่เลี้ยงเค้าไว้ดีๆ ทำไมถึงทิ้งเค้าไป ทำไมไม่ใส่ใจ
ผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้ว แต่ผมยังคิดถึงพิซซ่าอยู่เลยครับ
ผมคิดว่าคงจะไม่เลี้ยงอีกแล้ว ไม่อยากเสียใจแบบนี้อีกแล้วครับ T-T
ขอบคุณมากครับ ที่อ่านเรื่องแมวๆของผม
ป.ล. ขอโทษนะครับ ผมพิมพ์เล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง
แชร์เรื่องแมวๆของผมครับ
แรกๆก็ไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยงหรอกครับ เจอกันครั้งแรกผมไล่ไปด้วยซ้ำ
แต่ไล่ไปยังไง วันต่อมา ก็จะมาด้อมๆมองๆ ที่หน้าประตูบ้านอยู่เสมอ
วันหนึ่ง ผมเปิดประตูหน้าบ้านทิ้งไว้ พิซซ่าจึงค่อยย่องๆเข้ามา
ผมเห็นแล้ว แต่ครั้งนี้จะไม่ไล่ ขอดูหน่อยว่าพิซซ่าต้องการอะไรในบ้าน
พิซซ่าเข้ามาดมๆๆๆ ไล่ตั้งแต่ ห้องน้ำ ห้องครัว ยันห้องนอน สุดท้ายก็มานอนที่โซฟาหน้าทีวี
เอาเถอะ ยอมให้กับความพยายามอยากนอนก็นอนไป แต่ตกเย็นผมก็อัญเชิญพิซซ่าไปนอนนอกบ้าน
สุดท้ายแล้วก็เลี้ยง แต่เลี้ยงแบบปล่อยๆ คือ ทิ้งอาหารเม็ดและน้ำไว้หน้าบ้าน
ให้เข้าบ้านได้ แต่ตกเย็นต้องไปนอนข้างนอก (ผมเอาเศษผ้าและกล่อง ทำที่นอนไว้ให้)
เลี้ยงแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เพราะคิดว่ามันยังไม่ใช่สัตว์เลี้ยง คือเลี้ยงเอาบุญ ช่วยประทังชีวิตไปวันๆ
ผ่านมาได้ซักพัก ผมได้ไปฝึกงานที่ กทม. 3 เดือน บ้านไม่มีคนอยู่ ผมคิดไว้ว่าคงจะไม่ได้เจอมันอีกแล้ว
เลยทิ้งอาหารเม็ดไว้ 1 ถุงใหญ่ เจาะถุงไว้ให้ ใส่น้ำ 1 กะละมัง ไว้หน้าบ้าน ร่ำลาลูบหัว บอกว่า "โชคดีนะ"
เศร้านิดหน่อย แต่สุดท้ายก็จากกันตรงนั้น
3 เดือนผ่านไป ผมกลับมาบ้าน รู้สึกห่อเหี่ยวนิดหน่อย ที่ครั้งนี้ไม่มีใครมารอหน้าบ้าน
อาหารเม็ดที่ทิ้งไว้เหลือแต่เศษถุง น้ำก็แห้งก้นกะละมัง คิดในใจ พิซซ่าคงไม่อยู่แล้วละ
ผมกลับมาใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง แต่ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ รู้สึกไม่เหมือนเดิม
ชั่วครู่ที่คิดแบบนั้น ก็ได้ยินเสียงร้อง "เมี๊ยว" สั้นๆ ที่หน้าบ้าน ออกไปดูก็เจอพิซซ่า
ผมดีใจมาก ความรู้สึกแห้งๆ เหี่ยวๆ หายไปเลย ดีใจจริงๆ
แต่พิซซ่ากลับมาคราวนี้ ทั้งตัวมีแต่บาดแผล กลางหลังมีแผลเหวอะหวะคล้ายๆถูกเขี้ยวกัด
เข้าใจว่าคงจะโดนไม่หมาก็แมวเจ้าถิ่นสกรัมมา ผมพาเข้าบ้าน ใส่ยาทำแผล ให้น้ำให้อาหาร
ดูแลอย่างดี พร้อมทั้งตั้งชื่อจริงๆจังๆ ว่า พิซซ่า (ที่ผ่านมาผมเรียก เจ้าเหมียวตลอด เพิ่งมาตั้งชื่อเอาตอนนี้ครับ)
และให้เป็นสมาชิกในบ้านตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
พิซซ่าเป็นแมวที่ค่อนข้างดุ คนอื่นเล่นไม่ได้เลย มีผมเล่นได้คนเดียว (แต่เล่นแรงๆ ก็โดนเหมือนกัน)
เป็นแมวที่ไม่ค่อยร้องเลย ซึ่งถือว่าผิดปกติกว่าแมวทั่วไป แต่ในความผิดปกติก็มีส่วนดีอย่างอื่นมาทดแทน เช่น
ถ่ายที่ห้องน้ำ และฉี่ลงตรงร่องระบายน้ำ ชอบนอนบนอก เวลาหิวจะไม่ร้อง แต่จะวิ่งไปรอที่จานข้าวแทน เป็นต้น
อยู่กันมาก็หลายปี เห็นได้ชัดเลย ว่าพิซซ่าแก่ลงไปมาก ป่วยบ่อย ไม่ค่อยจะเล่นด้วย
จนสุดท้ายก็ถึงเวลาที่ต้องจากกันจริงๆแล้วเสียที
ค่ำคืนวันที่ 5 มกรา ที่ผ่านมา ผมไปงานเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อน เลิกเที่ยงคืน ตอนแรกคิดว่าคืนนี้คงกลับไปนอนที่ห้องแฟน
(เพราะอยู่ไม่ห่างจากงานเลี้ยงเท่าไหร่) แต่รู้สึกฉุกคิดในใจ อยากเล่นพิซซ่า เลยกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า
เปิดประตูบ้านไป พิซซ่าก็ยังมาต้อนรับเหมือนเดิม พร้อมกับวิ่งไปที่จานข้าว เหมือนจะบอกว่า เทอาหารให้หน่อย เจ้านาย
ผมเล่นท้องพิซซ่าซักพักก็ขึ้นนอน
แต่ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมา เดินไปห้องข้างๆ ก็พบว่า พิซซ่าได้จากไปแล้ว.....
โลกมันนิ่งจริงๆ รู้สึกหน่วงๆ น้ำตาไม่ได้ไหล ผมพูดอะไรไม่ได้นอกจากคำว่า "ไปดีนะ พิซซ่า"
ผมไม่ได้เสียใจที่พิซซ่าจากไป เพราะถือว่าพิซซ่าได้ไปดีแล้ว
แต่ผมเสียใจที่ช่วงเวลาก่อนหน้านั้น ทำไมผมถึงไม่เลี้ยงเค้าไว้ดีๆ ทำไมถึงทิ้งเค้าไป ทำไมไม่ใส่ใจ
ผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้ว แต่ผมยังคิดถึงพิซซ่าอยู่เลยครับ
ผมคิดว่าคงจะไม่เลี้ยงอีกแล้ว ไม่อยากเสียใจแบบนี้อีกแล้วครับ T-T
ขอบคุณมากครับ ที่อ่านเรื่องแมวๆของผม
ป.ล. ขอโทษนะครับ ผมพิมพ์เล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง