หลังจากวางแผนมาหลายวันว่า จะไปเล่นกอล์ฟที่สัตหีบสักครั้ง นัดกับน้องคนหนึ่งว่าจะไปออกรอบด้วยกันที่พลูตาหลวงมาหลายครั้งหลายคราว แต่ก็ติดนั่นนี่โน่นจนผิดนัดหลายหน แต่ในที่สุดผมก็ได้ไปสัตหีบจนได้ ไปร่วมงานเปิดร้านพันธุ์หมาบ้าของน้องคนหนึ่งซึ่งอยู่ติดกับค่ายทหาร ไปถึงเกือบเที่ยง ไม่อยากโทรหาใครมาร่วมก๊วน จึงตัดสินเลี้ยวเข้าไปในสนามกอล์ฟ ติดสินใจออกรอบคนเดียว และก็ไม่ได้ไปแจมกับใครด้วย แคตดี้บอกว่า ที่นี่มีแต่ฝรั่งกับนายทหารที่เล่นพนันกัน ผมไม่อยากยุ่งกับฝรั่ง ไม่ใช่เพราะเกรงหรือกลัว แต่ไม่อยากพูดภาษาอังกฤษแบบอึก ๆ อัก ๆ ส่วนนักกอล์ฟที่ติดปลายนวมหนัก ๆ ก็รู้สึกว่าเขาละเอียดมากไปจนเราหายใจไม่สะดวก จะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวแต่ละครั้งก็เกรงว่าจะไปทำลายสมาธิเขา ทำให้เขาพลาดหรือทำให้เขาพลาดที่จะพัตต์ลูกลงหลุมในช็อตเดียว
แค่คิดก็ไม่สนุกแล้ว เล่นคนเดียวเถอะ ผมบอกตัวเอง อย่างน้อยก็สบายใจกว่า
ผมออกจากบ้านตีห้าครึ่ง ไปถึงที่สนามกอล์ฟของศูนย์ฝึกทหารใหม่ราวเก้าโมง ซื้อตั๋วแค่สามร้อยบาท ถ้าวนกลับเล่นให้ครบ๑๘หลุมก็จะเสียเพิ่มอีกร้อยบาท ผมมีเวลาจำกัด เพราะตอนเที่ยงตรงจะมีงานเปิดตัวร้านขายเสื้อของเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง ผมตั้งใจจะไปร่วมงานเขา
กอล์ฟเป็นเรื่องของผลพลอยได้
สนามของศูนย์ฝึกทหารใหม่ เป็นสนามเก่าแก่ ไม่ใหญ่มาก แฟร์เวย์ก็แคบ ไม่ได้โล่งลิ่วสุดลูกหูลูกตาเหมือนที่เมืองเอก แถมสนามก็ออกแบบไว้ให้น่ากังวล มีแต่น้ำกับน้ำ ซ้าย ขวา หน้าหลัง เป็นหนอง เป็นแอ่ง เป็นบึงและคูขวางเป็นระยะ ๆ มองเห็นได้ยากมาก ถ้าไม่ได้แคดดี้คอยบอก คงหวดลูกตกน้ำหมด
แต่แคตดี้ของผมเก่งมาก คอยแนะนำ และคอยหยิบเหล็กที่เหมาะสมให้ตลอดการเดินทาง
คำแนะนำของเธอนั้นมีประโยชน์ ผมสามารถทำได้ดีเกือบทุกหลุม ผมเล่นไปแค่เจ็ดหลุมทำสกอร์ได้ ๓๗ ไม่รู้โชคช่วยหรือเธอช่วย แต่เธอนั่นแหละเป็นคนพูดว่า ผมเล่นดี
ผมว่าไม่ดีหรอก ผมไม่เคยสนใจเรื่องสกอร์เลย เน้นแต่ความสุขสนุกสนานอย่างเดียว
แต่อย่างไรก็ตามผมตีลูกตกน้ำไปทั้งหมด๓ลูก นึกเสียดาย แต่ไม่กล้าบ่นให้เธอได้ยิน
ที่ผมเล่นไม่ครบเก้าหลุมเพราะเพื่อนโทรมาตามสองครั้งว่า เล่นเสร็จหรือยัง ผมถามแคดดี้ว่า หยุดแค่หลุมเจ็ดได้ไหม แคดดี้บอกว่าได้ ผมจึงหยุดและรีบเดินมาอาบน้ำที่สโมสร เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
อากาศร้อนเหมือนอยู่ในเตาอบ แดดจัด ทำให้ผิวที่แขนดำเป็นเงามันจนชักจะคล้ายไทเกอร์ วูดเข้าไปทุกที
ที่สนามนี่เล่นสนุกครับ แต่ละหลุม ได้คิดได้วางแผนว่าจะเอายังไงกับมันดี คนอื่นคงวางแผนกันมาก แต่ผมไม่ต้องคิด ทำทุกอย่างตามคำแนะนำของแคดดี้อย่างเคร่งครัด ผมคิดว่าถ้าตัวเองเป็นนักกอล์ฟมืออาชีพ ผมจะซื้อตัวน้องคนนี้ไปอยู่ข้าง ๆ ทุกครั้งทีผมลงสนาม
เธอเป็นคนเมืองจันทน์ อายุยี่สิบกว่า ยังไม่มีแฟน หน้าตาเรียบ ๆ แต่เก่ง แนะนำอะไรผมก็สามารถเข้าใจและทำได้ทันที
ไปเล่นคนเดียว ก็นึกถึงเพื่อนร่วมก๊วน อยากให้มาออกรอบด้วยกันในสนามใหม่ที่แปลกแตกต่างกันออกไป
เพื่อนของเพื่อนคนหนึ่งชื่อล็อตเป็นจ่าทหารเรือ เขาเป็นนักกอล์ฟมาหลายปี เล่นประจำอยู่ในสนามแห่งนี้ เขาบอกว่า ต่อไปถ้าพาก๊วนมา หรือผมจะมาเล่นอีกก็ให้รีบโทรบอกเขา เขาจะได้ออกรอบด้วย จะควักกระเป๋าให้เราเล่นฟรี ส่วนเขาเสียแค่ห้าสิบบาทเท่านั้น
หรือถ้าเราพกบัตรข้าราชการมาก็จะเสียห้าสิบบาทเท่ากัน
ผมรู้สึกเสียดายที่ตัวเองไม่เป็นข้าราชการ ไม่อย่างนั้นจะไปเช่าห้องอยู่แถวสัตหีบสักสองอาทิตย์ เล่นกอล์ฟเช้าเย็นอิ่มหนำสำราญ
ที่จริงวันอาทิตย์ผมนัดกับน้องชายของวัชระ สัจจะสารสินนักเขียนซีไรท์ไว้ น้องของเขาเป็นวิศวะกรอยู่ระยอง เขาติดกอล์ฟและเล่นกอล์ฟจนกระทั่งภรรยาหงุดหงิดอยู่หลายหน เขานัดกับผมให้ไปนอนแถวพลูตาหลวง รุ่งขึ้นเขาจะมารับไปออกรอบด้วยกัน ตอนผมอยู่สัตหีบเขาก็โทรหาสองครั้ง ครั้งแรกถามให้แน่ใจว่า ผมเล่นได้สกอร์ดีแค่ไหน เขาจะได้จัดเพื่อนร่วมก๊วนมาให้ถูก รอบที่สองบอกว่า จะไปรับผมทานข้าวมื้อเย็น และนัดแนะว่าจะพบกันที่สนามตอนหกโมงเช้าที่พลูตาหลวง
ผมก็มั่นใจว่า คงไม่ทำให้น้องเขาผิดหวังมากนัก อย่างน้อยเช้านี้ผมทำได้ค่อนข้างดี แต่ใจหนึ่งก็คิดว่า ถ้าเล่นกันหลาย ๆ คน เกิดใครสักคนมากดดัน หรือมาทำให้ผมเกร็ง หรือเครียด ผมคงเล่นไม่เอาอ่าวอีกเหมือนเดิม หรือถ้าเกิดได้แคดดี้ที่ไม่ยอมสอน ไม่ยอมแนะนำ ผมก็คงขาดความมั่นใจไปเยอะ
แต่ในที่สุดก็ได้คำตอบว่า ช่างมัน เรามาหาความสุขจากกอล์ฟ เล่นได้ดีหรือไม่ได้ดี ก็ขอให้สนุกเข้าไว้ คิดได้ดังนี้ก็สบายใจขึ้นทันที
ผมออกจากสัตหีบตอนสี่โมงกว่า กะจะไปหาที่พักดี ๆ นอนแถวระยองสักคืน หัวค่ำทานข้าวกับน้องเขา ดึกๆ กลับมานอนพักผ่อน อ่านหนังสือ และหลับให้สนิท ตื่นเช้าจะได้สดชื่น
เสร็จงานเปิดร้านเสื้อ ผมลาเจ้าภาพ ขับรถไปตรงไประยอง พอถึงบ้านฉาง เพื่อนบ้านก็โทรเข้ามาบอกว่า ที่กรุงเทพฯฝนตกหนักมาก น้ำท่วมไหลขึ้นมาจากท่อ เอ่อเข้าห้องทำงานผมถึงหน้าแข้งแล้ว ได้ยินประโยคนี้ ใจคอก็พลันห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก เกรงว่าพัดลมสามตัวที่วางไว้บนพื้นจะจมน้ำแล้วทำให้ไฟรั่วไปช็อตคนอื่น หนังสือที่วางไว้บนชั้นล่างสุดคงจมน้ำหมด เอกสารบางอย่างคงเสียหาย คิดถึวความเสียหายที่เกิดจากน้ำท่วมจนขับรถไปเล่นกอล์ฟต่อไม่ไหว ตัดสินใจโทรบอกยกเลิกนัดกับน้องชายของวัชระ และสัญญาว่า เดือนหน้าจะมาหาให้ถึงที่
เขาก็บอกไม่เป็นไรครับพี่ วันไหนไปกรุงเทพฯผมจะหิ้วถุงกอล์ฟไปเล่นกับพี่
ผมรู้สึกดี ที่เขาเข้าใจอะไรได้ง่าย ๆ คิดว่า พวกนักกีฬานี่นอกจากมีสุขภาพกายที่ดีแล้ว สุขภาพใจก็ยังยอดเยี่ยม ไม่ขี้งอน ไม่ขี้โกรธ หรือไม่ค่อยจะเรื่องมาก
ผมขับรถกลับกรุงเทพฯ รู้ว่า ถึงน้ำท่วมบ้านก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็อยากกลับมาดู เผื่อน้ำลดจะได้เก็บกวาดได้ทัน ถ้าขืนปล่อยไว้ให้คราบดิน คราบปูน คราบสกปรก เกาะแห้งแข็งติดพื้นจะทำความสะอาดยากขึ้นเป็นสองสามเท่า
ช่วงนี้ผมซื้อนิตยสารกอล์ฟมาอ่านเพิ่มอีกเล่มหนึ่งคือ กอล์ฟ ไดเจส เล่มประจำเดือนเมษายนนี้ขึ้นปกไทเกอร์ วูด ก่อนหน้านี้ไม่รู้สึกว่าเขาหล่อ
เหลาหรือเก่งกาจอะไร แต่พอเราบ้ากอล์ฟกลับรู้สึกไปอีกอย่าง แหม ตาคนนี้เป็นเทพเจ้าตัวจริง ทั้งหล่อทั้งเก่งของแท้
มองเขาบ่อย ๆ และรู้สึกว่า หน้าเราชักจะดำคล้ายเขาเข้าไปทุกที เหลือแต่ฝีมือเท่านั้นแหละที่ยังห่างไกล ไม่รู้ชาติหน้าจะตามได้ทันหรือเปล่า
ออกรอบคนเดียวก็สนุกได้เหมือนกัน
แค่คิดก็ไม่สนุกแล้ว เล่นคนเดียวเถอะ ผมบอกตัวเอง อย่างน้อยก็สบายใจกว่า
ผมออกจากบ้านตีห้าครึ่ง ไปถึงที่สนามกอล์ฟของศูนย์ฝึกทหารใหม่ราวเก้าโมง ซื้อตั๋วแค่สามร้อยบาท ถ้าวนกลับเล่นให้ครบ๑๘หลุมก็จะเสียเพิ่มอีกร้อยบาท ผมมีเวลาจำกัด เพราะตอนเที่ยงตรงจะมีงานเปิดตัวร้านขายเสื้อของเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง ผมตั้งใจจะไปร่วมงานเขา
กอล์ฟเป็นเรื่องของผลพลอยได้
สนามของศูนย์ฝึกทหารใหม่ เป็นสนามเก่าแก่ ไม่ใหญ่มาก แฟร์เวย์ก็แคบ ไม่ได้โล่งลิ่วสุดลูกหูลูกตาเหมือนที่เมืองเอก แถมสนามก็ออกแบบไว้ให้น่ากังวล มีแต่น้ำกับน้ำ ซ้าย ขวา หน้าหลัง เป็นหนอง เป็นแอ่ง เป็นบึงและคูขวางเป็นระยะ ๆ มองเห็นได้ยากมาก ถ้าไม่ได้แคดดี้คอยบอก คงหวดลูกตกน้ำหมด
แต่แคตดี้ของผมเก่งมาก คอยแนะนำ และคอยหยิบเหล็กที่เหมาะสมให้ตลอดการเดินทาง
คำแนะนำของเธอนั้นมีประโยชน์ ผมสามารถทำได้ดีเกือบทุกหลุม ผมเล่นไปแค่เจ็ดหลุมทำสกอร์ได้ ๓๗ ไม่รู้โชคช่วยหรือเธอช่วย แต่เธอนั่นแหละเป็นคนพูดว่า ผมเล่นดี
ผมว่าไม่ดีหรอก ผมไม่เคยสนใจเรื่องสกอร์เลย เน้นแต่ความสุขสนุกสนานอย่างเดียว
แต่อย่างไรก็ตามผมตีลูกตกน้ำไปทั้งหมด๓ลูก นึกเสียดาย แต่ไม่กล้าบ่นให้เธอได้ยิน
ที่ผมเล่นไม่ครบเก้าหลุมเพราะเพื่อนโทรมาตามสองครั้งว่า เล่นเสร็จหรือยัง ผมถามแคดดี้ว่า หยุดแค่หลุมเจ็ดได้ไหม แคดดี้บอกว่าได้ ผมจึงหยุดและรีบเดินมาอาบน้ำที่สโมสร เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
อากาศร้อนเหมือนอยู่ในเตาอบ แดดจัด ทำให้ผิวที่แขนดำเป็นเงามันจนชักจะคล้ายไทเกอร์ วูดเข้าไปทุกที
ที่สนามนี่เล่นสนุกครับ แต่ละหลุม ได้คิดได้วางแผนว่าจะเอายังไงกับมันดี คนอื่นคงวางแผนกันมาก แต่ผมไม่ต้องคิด ทำทุกอย่างตามคำแนะนำของแคดดี้อย่างเคร่งครัด ผมคิดว่าถ้าตัวเองเป็นนักกอล์ฟมืออาชีพ ผมจะซื้อตัวน้องคนนี้ไปอยู่ข้าง ๆ ทุกครั้งทีผมลงสนาม
เธอเป็นคนเมืองจันทน์ อายุยี่สิบกว่า ยังไม่มีแฟน หน้าตาเรียบ ๆ แต่เก่ง แนะนำอะไรผมก็สามารถเข้าใจและทำได้ทันที
ไปเล่นคนเดียว ก็นึกถึงเพื่อนร่วมก๊วน อยากให้มาออกรอบด้วยกันในสนามใหม่ที่แปลกแตกต่างกันออกไป
เพื่อนของเพื่อนคนหนึ่งชื่อล็อตเป็นจ่าทหารเรือ เขาเป็นนักกอล์ฟมาหลายปี เล่นประจำอยู่ในสนามแห่งนี้ เขาบอกว่า ต่อไปถ้าพาก๊วนมา หรือผมจะมาเล่นอีกก็ให้รีบโทรบอกเขา เขาจะได้ออกรอบด้วย จะควักกระเป๋าให้เราเล่นฟรี ส่วนเขาเสียแค่ห้าสิบบาทเท่านั้น
หรือถ้าเราพกบัตรข้าราชการมาก็จะเสียห้าสิบบาทเท่ากัน
ผมรู้สึกเสียดายที่ตัวเองไม่เป็นข้าราชการ ไม่อย่างนั้นจะไปเช่าห้องอยู่แถวสัตหีบสักสองอาทิตย์ เล่นกอล์ฟเช้าเย็นอิ่มหนำสำราญ
ที่จริงวันอาทิตย์ผมนัดกับน้องชายของวัชระ สัจจะสารสินนักเขียนซีไรท์ไว้ น้องของเขาเป็นวิศวะกรอยู่ระยอง เขาติดกอล์ฟและเล่นกอล์ฟจนกระทั่งภรรยาหงุดหงิดอยู่หลายหน เขานัดกับผมให้ไปนอนแถวพลูตาหลวง รุ่งขึ้นเขาจะมารับไปออกรอบด้วยกัน ตอนผมอยู่สัตหีบเขาก็โทรหาสองครั้ง ครั้งแรกถามให้แน่ใจว่า ผมเล่นได้สกอร์ดีแค่ไหน เขาจะได้จัดเพื่อนร่วมก๊วนมาให้ถูก รอบที่สองบอกว่า จะไปรับผมทานข้าวมื้อเย็น และนัดแนะว่าจะพบกันที่สนามตอนหกโมงเช้าที่พลูตาหลวง
ผมก็มั่นใจว่า คงไม่ทำให้น้องเขาผิดหวังมากนัก อย่างน้อยเช้านี้ผมทำได้ค่อนข้างดี แต่ใจหนึ่งก็คิดว่า ถ้าเล่นกันหลาย ๆ คน เกิดใครสักคนมากดดัน หรือมาทำให้ผมเกร็ง หรือเครียด ผมคงเล่นไม่เอาอ่าวอีกเหมือนเดิม หรือถ้าเกิดได้แคดดี้ที่ไม่ยอมสอน ไม่ยอมแนะนำ ผมก็คงขาดความมั่นใจไปเยอะ
แต่ในที่สุดก็ได้คำตอบว่า ช่างมัน เรามาหาความสุขจากกอล์ฟ เล่นได้ดีหรือไม่ได้ดี ก็ขอให้สนุกเข้าไว้ คิดได้ดังนี้ก็สบายใจขึ้นทันที
ผมออกจากสัตหีบตอนสี่โมงกว่า กะจะไปหาที่พักดี ๆ นอนแถวระยองสักคืน หัวค่ำทานข้าวกับน้องเขา ดึกๆ กลับมานอนพักผ่อน อ่านหนังสือ และหลับให้สนิท ตื่นเช้าจะได้สดชื่น
เสร็จงานเปิดร้านเสื้อ ผมลาเจ้าภาพ ขับรถไปตรงไประยอง พอถึงบ้านฉาง เพื่อนบ้านก็โทรเข้ามาบอกว่า ที่กรุงเทพฯฝนตกหนักมาก น้ำท่วมไหลขึ้นมาจากท่อ เอ่อเข้าห้องทำงานผมถึงหน้าแข้งแล้ว ได้ยินประโยคนี้ ใจคอก็พลันห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก เกรงว่าพัดลมสามตัวที่วางไว้บนพื้นจะจมน้ำแล้วทำให้ไฟรั่วไปช็อตคนอื่น หนังสือที่วางไว้บนชั้นล่างสุดคงจมน้ำหมด เอกสารบางอย่างคงเสียหาย คิดถึวความเสียหายที่เกิดจากน้ำท่วมจนขับรถไปเล่นกอล์ฟต่อไม่ไหว ตัดสินใจโทรบอกยกเลิกนัดกับน้องชายของวัชระ และสัญญาว่า เดือนหน้าจะมาหาให้ถึงที่
เขาก็บอกไม่เป็นไรครับพี่ วันไหนไปกรุงเทพฯผมจะหิ้วถุงกอล์ฟไปเล่นกับพี่
ผมรู้สึกดี ที่เขาเข้าใจอะไรได้ง่าย ๆ คิดว่า พวกนักกีฬานี่นอกจากมีสุขภาพกายที่ดีแล้ว สุขภาพใจก็ยังยอดเยี่ยม ไม่ขี้งอน ไม่ขี้โกรธ หรือไม่ค่อยจะเรื่องมาก
ผมขับรถกลับกรุงเทพฯ รู้ว่า ถึงน้ำท่วมบ้านก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็อยากกลับมาดู เผื่อน้ำลดจะได้เก็บกวาดได้ทัน ถ้าขืนปล่อยไว้ให้คราบดิน คราบปูน คราบสกปรก เกาะแห้งแข็งติดพื้นจะทำความสะอาดยากขึ้นเป็นสองสามเท่า
ช่วงนี้ผมซื้อนิตยสารกอล์ฟมาอ่านเพิ่มอีกเล่มหนึ่งคือ กอล์ฟ ไดเจส เล่มประจำเดือนเมษายนนี้ขึ้นปกไทเกอร์ วูด ก่อนหน้านี้ไม่รู้สึกว่าเขาหล่อ
เหลาหรือเก่งกาจอะไร แต่พอเราบ้ากอล์ฟกลับรู้สึกไปอีกอย่าง แหม ตาคนนี้เป็นเทพเจ้าตัวจริง ทั้งหล่อทั้งเก่งของแท้
มองเขาบ่อย ๆ และรู้สึกว่า หน้าเราชักจะดำคล้ายเขาเข้าไปทุกที เหลือแต่ฝีมือเท่านั้นแหละที่ยังห่างไกล ไม่รู้ชาติหน้าจะตามได้ทันหรือเปล่า