จริงๆแล้วเป็นคนที่ไม่ได้สนใจเรื่องการจะมีรถซักเท่าไหร่ เพราะทำงานที่ที่รถติดสุดๆ เช่าห้องอยู่ตรงใจกลาง กทม ไม่มีที่จอดรถให้ แคบแสนแคบ ถ้าจะมีรถซักคันเนี่ย ถือเป็นเรื่องใหญ่ เพราะว่ารถติดสุดๆ แถมที่จอดรถต้องเสียตังค์รายเดือน แพงเอาการ อีกอย่างก็รำคาญจ่ายรายทางอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็น ค่าน้ำมัน ทางด่วน ค่าจอดรถ ผ่อนงวด ประกันรายปี ภาษีรายปี โอ๊ยยยย มากมาย
ตอนที่ัรัฐบาลจัดแคมเปญก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่เรามีแม่ แม่เราอยู่บ้านที่ ตจว อยู่ห่างจากตัวเมืองราว 30 กม กว่าๆ แม่เราก็แก่มากแล้วได้รับเงินผู้สูงวัยจากรัฐบาลเดือนละ 500 บาท ทำงานอยู่แถวละแวกหมู่บ้าน ขี่มอเตอร์ไซค์ตากแดดตากลมอยู่เป็นประจำ แม่เราอยากมีรถตั้งนานแ้ล้ว แต่เราก็กลัวว่าเราจะผ่อนไม่ไหว
เราได้มีโอกาสไปต่างจังหวัด แล้วเห็นผู้หญิงแก่รุ่นคราวแม่เรา ขี่มอเตอร์ไซค์ตากฝน ภาพๆนั้นมันแปล๊บเข้าไปในใจของเรา เราเลยคิดได้ว่าเราควรจะซื้อรถให้แม่ไว้ใช้บ้าง ไม่ต้องมือสองหรอก มีแรกนี่แหละ จึงได้หันมามองโครงการรถยนต์คันแรกของรัฐบาล เราตัดสินใจยอมเป็นหนี้ก้อนใหญ่ ซื้อรถอีโค่คาร์คันเล็กๆให้แม่ได้ใช้ กว่าจะซื้อได้ก็ต้องเข็นให้ผ่านไฟแนนซ์ และในที่สุดก็ได้มา
การได้มาของรถยนต์คันแรก ทำให้เราลำบากขึ้นมาอีก ต้องจัดการการใช้จ่าย ผ่อนงวดรถ แต่เราก็ภาคภูมิใจที่เราได้ทำเพื่อคนที่เรารัก ตอนกลับบ้านเราได้เดินทางโดยรถยนต์คันแรก น้ำพักน้ำแรงของเรา และได้เห็นเพื่อนร่วมทางใช้รถป้ายแดง หรือไม่มีป้าย ใหม่เอี่ยมกลับบ้านเหมือนกัน ท่าทางทุกคนมีความสุข มีความหวัง คงไม่ต่างจากเรา
รถคันนี้ของเรา แม่เราจะได้ใช้ เวลาไปทำงาน เวลาไปหาหมอ หรือไปไหนมาไหนจะได้สะดวก ไม่ต้องลำบาก ตากฝน ตากแดด ตากลมอีกต่อไป และเราจะสู้เพื่อให้รถคันนี้ได้เป็นกรรมสิทธ์ของเรา 100% (รับผิดชอบกับการผ่อนกะไฟแนนซ์)
เี่ราได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนๆที่ทำงานโรงงาน หลายคนมีความสุขมากขึ้น ยิ่งเทียบกับปีที่แล้วต่างกันมาก แทบทุกคนได้รับโบนัสที่ีมากขึ้น ยิ่งพวกบริษัทที่เป็นซับของอุตสาหกรรมรถยนต์ ยิ่งได้รับอานิสงฆ์ นอกเหนือจากอุตสาหกรรม ก็ยังมีเรื่องของการค้าเงิน บริษัทไฟแนนซ์ก็ผลประกอบการท่าจะดี สามารถปล่อยเงินกู้ได้สูง ใครจะมองว่าเราคิดบวกเกินก็เรื่องของพวกเขา สำหรับคนไม่เคยมีรถ ไม่เคยได้รับความสะดวกสบาย การที่เค้าได้มีมันภาคภูมิใจแค่ไหน จริงไหมคะ
ขอบคุณ นโยบายรถคันแรกของ รัฐบาลยิ่งลักษณ์
ตอนที่ัรัฐบาลจัดแคมเปญก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่เรามีแม่ แม่เราอยู่บ้านที่ ตจว อยู่ห่างจากตัวเมืองราว 30 กม กว่าๆ แม่เราก็แก่มากแล้วได้รับเงินผู้สูงวัยจากรัฐบาลเดือนละ 500 บาท ทำงานอยู่แถวละแวกหมู่บ้าน ขี่มอเตอร์ไซค์ตากแดดตากลมอยู่เป็นประจำ แม่เราอยากมีรถตั้งนานแ้ล้ว แต่เราก็กลัวว่าเราจะผ่อนไม่ไหว
เราได้มีโอกาสไปต่างจังหวัด แล้วเห็นผู้หญิงแก่รุ่นคราวแม่เรา ขี่มอเตอร์ไซค์ตากฝน ภาพๆนั้นมันแปล๊บเข้าไปในใจของเรา เราเลยคิดได้ว่าเราควรจะซื้อรถให้แม่ไว้ใช้บ้าง ไม่ต้องมือสองหรอก มีแรกนี่แหละ จึงได้หันมามองโครงการรถยนต์คันแรกของรัฐบาล เราตัดสินใจยอมเป็นหนี้ก้อนใหญ่ ซื้อรถอีโค่คาร์คันเล็กๆให้แม่ได้ใช้ กว่าจะซื้อได้ก็ต้องเข็นให้ผ่านไฟแนนซ์ และในที่สุดก็ได้มา
การได้มาของรถยนต์คันแรก ทำให้เราลำบากขึ้นมาอีก ต้องจัดการการใช้จ่าย ผ่อนงวดรถ แต่เราก็ภาคภูมิใจที่เราได้ทำเพื่อคนที่เรารัก ตอนกลับบ้านเราได้เดินทางโดยรถยนต์คันแรก น้ำพักน้ำแรงของเรา และได้เห็นเพื่อนร่วมทางใช้รถป้ายแดง หรือไม่มีป้าย ใหม่เอี่ยมกลับบ้านเหมือนกัน ท่าทางทุกคนมีความสุข มีความหวัง คงไม่ต่างจากเรา
รถคันนี้ของเรา แม่เราจะได้ใช้ เวลาไปทำงาน เวลาไปหาหมอ หรือไปไหนมาไหนจะได้สะดวก ไม่ต้องลำบาก ตากฝน ตากแดด ตากลมอีกต่อไป และเราจะสู้เพื่อให้รถคันนี้ได้เป็นกรรมสิทธ์ของเรา 100% (รับผิดชอบกับการผ่อนกะไฟแนนซ์)
เี่ราได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนๆที่ทำงานโรงงาน หลายคนมีความสุขมากขึ้น ยิ่งเทียบกับปีที่แล้วต่างกันมาก แทบทุกคนได้รับโบนัสที่ีมากขึ้น ยิ่งพวกบริษัทที่เป็นซับของอุตสาหกรรมรถยนต์ ยิ่งได้รับอานิสงฆ์ นอกเหนือจากอุตสาหกรรม ก็ยังมีเรื่องของการค้าเงิน บริษัทไฟแนนซ์ก็ผลประกอบการท่าจะดี สามารถปล่อยเงินกู้ได้สูง ใครจะมองว่าเราคิดบวกเกินก็เรื่องของพวกเขา สำหรับคนไม่เคยมีรถ ไม่เคยได้รับความสะดวกสบาย การที่เค้าได้มีมันภาคภูมิใจแค่ไหน จริงไหมคะ