คิดอยู่นานเหมือนกันว่าจะตั้งกระทู้นี้ดีมั้ย กลัวว่าจะมีใครที่รู้จักเล่นอยู่ในนี้แล้วมาอ่านเจอ
ถ้าอ่านแล้วตะหงิดๆว่า เอ๊อะ ,,ใช่หรือเปล่า รบกวนอย่าเดินเข้ามาถามนะคะ อายยย แฮ่ๆ
เรื่องของเรื่องคือเราสนิทกับผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักกัน
ส่วนตัวเราเราได้ทุนมาเรียนที่นี่ตั้งแต่เทอมที่แล้ว แต่เขาเพิ่งมาเทอมนี้ ระยะเวลาที่รู้จักกันแค่สี่เดือนกว่า
เป็นสี่เดือนที่สนิทกันมากแบบที่ไม่คิดว่าจะสนิทกับผู้ชายสักคนได้ขนาดนี้
คุยกันได้ทุกอย่างตั้งแต่หมาแมวยันเรื่องคนที่แอบชอบ
(ปกติเราก็มีเพื่อนสนิทที่เป็นผช.อยู่สองคน สนิทขนาดคุยได้ทุกเรื่อง คนนี้ก็เหมือนกันค่ะ)
เขาเป็นเพื่อนที่ดี เป็นพี่ชายที่ดี เป็นผู้ชายที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจมาก
หลังจากที่เริ่มสนิทกัน เริ่มรู้จักไลฟ์สไตล์ ความคิด ความชอบ การใช้ชีวิต เราพบว่าที่เราสนิทกันได้ขนาดนี้ก็เพราะเจ้าพวกนี้แหละค่ะ
เราใช้ชีวิตคล้ายๆกัน ชอบอะไรคล้ายๆกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
จนเราเริ่มหวั่นไหวว่า "เราอาจจะชอบเขา" ,,
ประเดนมันอยู่ที่ว่า ถึงเขาจะชอบเรากลับ เราสองคนก็คบกันในฐานะคู่รักไม่ได้ค่ะ เพราะเขามีคนรักอยู่แล้ว
คนรักเขาก็เรียนอยู่ที่ประเทศเดียวกันนี่แหละ แต่อยู่คนละเมือง
เขาเคยพูดว่า อยู่ไกลกันแบบนี้อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
เราไม่รู้ว่าความระหองระแหงที่เขาเล่าให้เราฟังบ่อยๆมันจริงเท็จแค่ไหน แต่เราคิดว่าเขาไม่เคยคิดกับเราเกินเพื่อน
เคยปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนที่ไทยแล้วเพื่อนให้คำตอบมาว่า
"ระวังความคิดระวังใจให้มากๆนะ ก่อนหน้านี้เราไม่รู้ว่าเขามีเราไม่ผิด
แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว ถ้ามันมีอะไรเกินกว่าเพื่อนก็ผิดที่เรานั่นแหละ"
ตอนนี้กำลังจะจบจากที่นี่ กำลังจะกลับไทยด้วยกันทั้งคู่ แต่ที่ไทยอยู่ไกลกันมากค่ะ ไม่รู้ว่ากลับไปจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม
เคยคิดจะบอกเขานะคะว่าเราชอบ ,,
แต่ก็กลัวว่าความเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากที่มีอยู่ตอนนี้จะหายไป
ก็เลยคิดเองเออเองว่า เราคงไม่ได้ชอบเขาหรอก มันคงเป็นความหวั่นไหวมากกว่า
อยู่ใกล้กัน ไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ แชร์ความรู้สึกกันตลอดๆ
ก็ไม่แปลกที่มันจะหวั่นไหว (ป่ะคะ?)
ถึงตอนนี้ถามใจตัวเองแล้วว่าควรระงับความหวั่นไหวและเป็นเพื่อนกันต่อไปแบบนี้แหละ
ให้เขาได้เข้าใจว่าเราเป็นเพื่อนสนิทที่ดีคนหนึ่ง
ให้ความรู้สึกหวั่นไหวที่เคยเกิดขึ้นมันเป็นความลับอยู่กับตัวเราต่อไป
เพราะเรายังอยากมีเขาอยู่ในชีวิตต่อไปเรื่อยๆ ไม่ว่าเขาจะอยู่ในฐานะอะไรก็ตาม
เพราะงั้นก็เลยคิดว่า
"เราเป็นเพื่อนซี้กันแบบนี้แหละดีแล้ว เนอะ
"
ปล.แก้คำผิดค่ะ
ตัวใกล้ ใจไกล - ตัวไกล ใจใกล้ เคยหวั่นไหวกับอะไรแบบนี้มั้ยคะ??
ถ้าอ่านแล้วตะหงิดๆว่า เอ๊อะ ,,ใช่หรือเปล่า รบกวนอย่าเดินเข้ามาถามนะคะ อายยย แฮ่ๆ
เรื่องของเรื่องคือเราสนิทกับผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักกัน
ส่วนตัวเราเราได้ทุนมาเรียนที่นี่ตั้งแต่เทอมที่แล้ว แต่เขาเพิ่งมาเทอมนี้ ระยะเวลาที่รู้จักกันแค่สี่เดือนกว่า
เป็นสี่เดือนที่สนิทกันมากแบบที่ไม่คิดว่าจะสนิทกับผู้ชายสักคนได้ขนาดนี้
คุยกันได้ทุกอย่างตั้งแต่หมาแมวยันเรื่องคนที่แอบชอบ
(ปกติเราก็มีเพื่อนสนิทที่เป็นผช.อยู่สองคน สนิทขนาดคุยได้ทุกเรื่อง คนนี้ก็เหมือนกันค่ะ)
เขาเป็นเพื่อนที่ดี เป็นพี่ชายที่ดี เป็นผู้ชายที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจมาก
หลังจากที่เริ่มสนิทกัน เริ่มรู้จักไลฟ์สไตล์ ความคิด ความชอบ การใช้ชีวิต เราพบว่าที่เราสนิทกันได้ขนาดนี้ก็เพราะเจ้าพวกนี้แหละค่ะ
เราใช้ชีวิตคล้ายๆกัน ชอบอะไรคล้ายๆกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
จนเราเริ่มหวั่นไหวว่า "เราอาจจะชอบเขา" ,,
ประเดนมันอยู่ที่ว่า ถึงเขาจะชอบเรากลับ เราสองคนก็คบกันในฐานะคู่รักไม่ได้ค่ะ เพราะเขามีคนรักอยู่แล้ว
คนรักเขาก็เรียนอยู่ที่ประเทศเดียวกันนี่แหละ แต่อยู่คนละเมือง
เขาเคยพูดว่า อยู่ไกลกันแบบนี้อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
เราไม่รู้ว่าความระหองระแหงที่เขาเล่าให้เราฟังบ่อยๆมันจริงเท็จแค่ไหน แต่เราคิดว่าเขาไม่เคยคิดกับเราเกินเพื่อน
เคยปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนที่ไทยแล้วเพื่อนให้คำตอบมาว่า
"ระวังความคิดระวังใจให้มากๆนะ ก่อนหน้านี้เราไม่รู้ว่าเขามีเราไม่ผิด
แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว ถ้ามันมีอะไรเกินกว่าเพื่อนก็ผิดที่เรานั่นแหละ"
ตอนนี้กำลังจะจบจากที่นี่ กำลังจะกลับไทยด้วยกันทั้งคู่ แต่ที่ไทยอยู่ไกลกันมากค่ะ ไม่รู้ว่ากลับไปจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม
เคยคิดจะบอกเขานะคะว่าเราชอบ ,,
แต่ก็กลัวว่าความเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากที่มีอยู่ตอนนี้จะหายไป
ก็เลยคิดเองเออเองว่า เราคงไม่ได้ชอบเขาหรอก มันคงเป็นความหวั่นไหวมากกว่า
อยู่ใกล้กัน ไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ แชร์ความรู้สึกกันตลอดๆ
ก็ไม่แปลกที่มันจะหวั่นไหว (ป่ะคะ?)
ถึงตอนนี้ถามใจตัวเองแล้วว่าควรระงับความหวั่นไหวและเป็นเพื่อนกันต่อไปแบบนี้แหละ
ให้เขาได้เข้าใจว่าเราเป็นเพื่อนสนิทที่ดีคนหนึ่ง
ให้ความรู้สึกหวั่นไหวที่เคยเกิดขึ้นมันเป็นความลับอยู่กับตัวเราต่อไป
เพราะเรายังอยากมีเขาอยู่ในชีวิตต่อไปเรื่อยๆ ไม่ว่าเขาจะอยู่ในฐานะอะไรก็ตาม
เพราะงั้นก็เลยคิดว่า
"เราเป็นเพื่อนซี้กันแบบนี้แหละดีแล้ว เนอะ
ปล.แก้คำผิดค่ะ