คิดอะไรได้ก็มาพิมพ์

ดัชมาคิด
คืองี้นะ
ย้อนไป
คิดเสียว่า
เราคือปฐมบท
ของอีกชีวิต
เราคือมนุษย์คู่เดียวคู่แรกสมมุติ
หากเราตายลงโดยไม่มีพวกเขาเกิดขึ้น
นั่นคือการไม่ถูกล่อลวงโดยมาร
คือความรัก โลภ โกรธ หลง มัวเมา เพลิดเพลิน ไปในโลกธาตุแห่งนี้
พวกเราพวกเขาก็ไม่ต้องเกิดอีก
ไม่ต้องมีชีวิตอีก
โลกธาตุและจักรวาลธาตุทั้งหลาย
จะไม่มีมนุษย์กำเนิดเกิดขึ้นเพราะการโดนล่อลวงให้ต้องมา วุ่นวายกับการมีชีวิต
การแห้งแล้งของดวงดาวและจักรวาล
แต่อีกมุมหนึ่งกลับกันคือเราหลุดพ้นแล้วจากพันธะวัฎสังสาร
ยิ่งใหญ่
ดังนั้นเมื่อย้อนคิดถึงบทแรก ๆ ชั้นแรก ๆ เราก็รู้สึกได้ว่า
ไม่อยากให้พวกเด็ก ๆ มาเกิด
เพราะเราเองนั่นแหละที่อยากให้พวกเขาเกิดขึ้นมา
เมื่อรู้ดังนี้ เห็นโลกธาุตุนี้มีทั้งสุขและทุกข์ ไร้แก่นสารสาระแท้จริง
จึงต้องตัดวงจรที่ตัวเอง
แต่ตอนนั้นแรก ๆ เราไม่มีปัญญาพอ
เราจึงให้กำเนิด ผู้คนมากมาย จาก สอง เป็น สาม สี่ ห้า แค่ครอบครัวเดียวก็ให้กำเนิด ลูกหลานได้นับสิบคน แล้วแตก
แขนงไปไม่นาน ไม่กี่สิบร้อยปี ก็เป็นหมื่น แสน ล้าน
ที่สุดเราทุกคนก็แทบจะเป็นพี่น้องร่วมเชื้อสายเดียวกันทั้งนั้น

แล้วการที่ดัชจะไม่สืบวงศ์ตระกูลก็เพราะห่วงใยในวิญญาณหรือลูกหลานของดัช
จะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกับคนในห้องศาสนาหรือ
ในโลกหรืออดอยากดิ้นรนใด ๆ อีกแล้วดัชขอรับผิดชอบ
พวกเขาให้อยู่กับตัวดัชตายไปกับดัชอยู่กับดัชเด็ก ๆ ลูก ๆ สาว ลูกชาย
ทุกคนอยู่ในตัวดัช และดัชจะใช้ความรู้ต่อโลกนี้แหละไม่ให้เขาต้องแตกกระจายออกไป
เหมือนดั่งเซลส์แตกตัวไปวุ่นวายกับสังคมใด ๆ อีกต่อไป สันติจงมีแต่ดัช