มาอยู่เมืองนอกนี่มันเหงากว่าที่คิดไว้เยอะเลย

อ่านห้องไกลบ้านตั้งแต่อยู่ไทย จนทำเรื่องทำราว ผ่าน จนเดินทางมา

มาอเมริกาครับตอนนี้อยู่ได้เกือบอาทิตย์ละ แต่ก็อยู่เฉย ๆ ในบ้าน
เพราะที่เรียนเปิดกลางเดือนมกรา ผมอยู่กับญาติแล้วก็แฟนเค้า ซึ่งมันก็อึดอัดเหมือนกัน
เค้าก็พูดกับเราน้อยมาก มันเลยดูเหงา ๆ บางทีก็แอบนึกว่าเราเปนภาระรึเปล่า
โดยสปอนเซอคือพ่อแม่ ส่งเงินมาให้ ทุกอย่างมันดูเงียบไปหมด ตกเย็นก็มืดไว
บ้านคล้ายทาวเฮ้าส์ติดกัน แต่แทบไม่ได้ยินเสียคนหรือเพื่อนบ้านเลย อากาศก็หนาวมาก
อาหารการกินก็ยาก ถ้าอย่างที่ไทย อยากไปไหน ก็ขับมอไซคไปเลย ไม่ว่าจะไปกิน
หรือไปไหนก็แล้วแต่มันก็ง่าย อยู่นี่ร้านอาหาร หรือร้านอะไรก็แล้วแต่ที่เป็นร้านเล็ก ๆ ย่อย ๆ
ก็ไม่่ค่อยมี ของกินในบ้าน ญาติถาม เราก็บอกว่าโอเค ๆ ทั้ง ๆ ที่จริง อยากกินเหมือนตอนที่เรา
เคยอยู่ไทย อยู่ที่นี่อาหารยังไม่คุ้นชิน เหงาก็เหงาเพื่อนก็ไม่มีสักคน หวังว่าพอเปิดเรียน
จะมีเพื่อนได้รู้จักกันบ้าง ตอนนี้อยู่บ้าน ละก็นอน ว่าง ๆ ก็ออกไปพวกร้านขายของกับที่บ้าน
ปัจจัยหลักอีกอย่างคือเราอยู่นี่ มันต้องประหยัด หลาย ๆ อย่างมันเลยดูลำบากไปหน่อย
จริง ๆ วันสองวันแรกแทบจะคิดเลย ว่าเรามาไกลขนาดนี้ทำไม คิดถึงพ่อแม่ เพื่อน
กลับตอนนี้ยังทันไหม ฝันไปรึเปล่า แต่ตอนนี้ก็โอเคแล้วครับ พออดทนไหว
รอได้ไปเรียนน่าจะดีขึ้น อีกอย่างคงต้องใช้เวลาด้วย

จริง ๆมีหลายเรื่องแต่คิดไม่ออก แค่อยากพิมพ์ ๆ ทิ้งไว้เพื่อระบาย
เพราะ ไม่มีอะไรทำ รอบตัวมันเงี้ยบเงียบเหลือเกิน