เรื่องมีอยู่ว่า ปู่ย่าผม มีลูกชาย 3 คน คือลุงหนึ่ง ลุงสองและพ่อผม
ก่อนที่ปู่ย่าจะเสีย ภรรยาและลูกของลุงหนึ่งเสียมหมด แล้วไปมีภรรยาใหม่ ซึ่งทางบ้านภรรยาใหม่นั้นลูกมีปัญหาทางครอบครัวทุกคนและหลานก็มีกันหลายคน
ซึ่งทุกคนในฝ่ายภรรยาใหม่ของลุงนั้นต่างมาเกาะและไถเอาทรัพย์สินที่ดินของลุงหนึ่งพอสมควรจนต้องได้ขายที่และทรัพย์ที่มีก่อนกับภรรยาคนแรกไปพอสมควรซึ่ง
คนแถวบ้านต่างก็รู้กันดีและไม่สนับสนุนที่ลุงหนึ่งจะมีภรรยาคนนี้เหมือนกับทางฝ่ายญาติของผม
ก่อนหน้านี้ลุงหนึ่งยอมสละที่ดินแปลงหนึ่งไปและบอกกับปู่และย่าของผมว่า น้องทั้งสองคนมีลูกผมไม่มีลูก "ที่ดินส่วนนั้นให้น้องไปแบ่งทำกินกันเลย"
ต่อมาปู่และย่าเสียชีวิตไป ไม่นานลุงหนึ่งซึ่งมีภรรยาใหม่คอยยุยงอยู่แล้ว มาขอแบ่งที่ดินส่วนที่เสียสละไปนั้น โดยที่พ่อผมและลุงสองต่างก็ยินดีให้ทำกินกันเรื่อยมา
แต่วันนี้ภรรยาใหม่ของลุงหนึ่งมาถามขายให้แก่่พ่อผมและลุงสอง (ลุงหนึ่งน่าจะรู้เห็นการถามขาย) ซึ่งความเป็นจริงแล้วภรรยาใหม่ไม่มีแม้กระทั่งสิทธิใดๆ เลย
จนทำให้พ่อผมยอมที่จะซื้อกับลุงสอง เพราะพ่อผมเกรงว่าไม่อยากที่จะให้ที่ดินซึ่งเป็นทรัพย์มรดกนั้นไปเป็นของบุคคลภายนอก(เป็นที่ดินมีโฉนดยังเป็นชื่อปู่ แบ่งแต่แนวเขตทำกินกัน)
ซึ่งผมไม่เห็นด้วยกับการกระทำแบบนี้ของลุงหนึ่งและภรรยาใหม่ ผมบอกให้ลูกๆ หลานๆ ทุกคนมาคุยกันว่าห้ามทำการซื้อขายกัน แม้ผมจะไม่มีสิทธิใดๆ
และแม้ว่าการขายของลุงหนึ่งนั้นจะเป็นการสิทธิในที่ดินก็ตาม แต่การขายสิทธินั้นเป็นการเพื่อที่จะเอาเงินไปบูชาภรรยาใหม่และลูกหลานทางฝ่ายนั้น
ซึ่งลูกหลานทางฝ่ายนั้นไม่ใช่ลูกหลานของปู่กับย่า ผมบอกไว้ว่าผมไม่ยอมให้แม้แต่เงินแค่เพียงบาทเดียวของฝ่ายเราตกไปอยู่แก่ทางฝ่ายนั้นแน่นอน
ผมจะปกป้องแม้กระทั่งที่ไม่ใช่สิทธิของผมโดยตรง แต่มันเป็นทรัพย์สินของปู่กับย่าของผมและผมควรที่จะปกป้องมันเพื่อตรงตามเจตนารมณ์ของปู่กับย่าผม
ถ้าหากลุงหนึ่งมาอ้างขายที่ดินในส่วนนั้นเพราะว่าต้องการเงินแล้วทำไมไม่ขายที่ในที่ดินแปลงอื่นที่เค้ามีอยู่ก่อนแล้วล่ะ เพราะลุงหนึ่งมีที่หลายแปลงและมีรายได้ดีกว่าพี่น้องทุกคน
ถ้าไม่เป็นเพราะว่าทางฝ่ายภรรยากลัวว่าถ้าไม่ขายที่ส่วนนั้นแล้วก็จะไม่ได้อะไรจากที่นั้นเลย เพราะที่ดินยังไม่ได้มีการโอนกันยังเป็นชื่อของปู่ของผม
การขายสิทธิดังกล่าวแม้ว่าผู้ขายจะเอาเงินไปใช้จ่ายหรือให้ใครก็สุดแล้วแต่ผู้ขาย แต่ผมมองว่าเงินนั้นมันก็คือส่วนที่แปลงมาจากทรัพย์มรดกของปู่ย่า ถ้าหากไม่มีที่ดินส่วนนั้น
ก็จะไม่มีเงินที่ขายกันในส่วนนี้ เงินส่วนนี้จึงเป็นเหมือนทรัพย์มรดกของปู่ย่าผมซึ่งจะตกไปเป็นของคนที่ไม่ใช่ลูกหลานของท่าน
ผมอยากถามท่านว่าสิ่งที่ผมห้ามเค้าซื้อขายสิทธิในที่ดินกันนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องทางศีลธรรมจรรยา ที่ลูกหลานควรจะรักษามันให้ตรงตามเจตนารมณ์ของบรรพบุรุษหรือไม่
(ขอไม่พูดถึงในเรื่องกฎหมายนะครับ เพราะมันไม่เป็นสิทธิของผม)
เจตนาของบรรพบุรุษใครเล่าที่จะยอมให้ทรัพย์สินเงินทองของเค้าตกไปอยู่แก่คนที่ไม่ใช่ลูกหลานเค้าใช่ไหมครับ
ขอถามในเรื่องศีลธรรม จรรยา
ก่อนที่ปู่ย่าจะเสีย ภรรยาและลูกของลุงหนึ่งเสียมหมด แล้วไปมีภรรยาใหม่ ซึ่งทางบ้านภรรยาใหม่นั้นลูกมีปัญหาทางครอบครัวทุกคนและหลานก็มีกันหลายคน
ซึ่งทุกคนในฝ่ายภรรยาใหม่ของลุงนั้นต่างมาเกาะและไถเอาทรัพย์สินที่ดินของลุงหนึ่งพอสมควรจนต้องได้ขายที่และทรัพย์ที่มีก่อนกับภรรยาคนแรกไปพอสมควรซึ่ง
คนแถวบ้านต่างก็รู้กันดีและไม่สนับสนุนที่ลุงหนึ่งจะมีภรรยาคนนี้เหมือนกับทางฝ่ายญาติของผม
ก่อนหน้านี้ลุงหนึ่งยอมสละที่ดินแปลงหนึ่งไปและบอกกับปู่และย่าของผมว่า น้องทั้งสองคนมีลูกผมไม่มีลูก "ที่ดินส่วนนั้นให้น้องไปแบ่งทำกินกันเลย"
ต่อมาปู่และย่าเสียชีวิตไป ไม่นานลุงหนึ่งซึ่งมีภรรยาใหม่คอยยุยงอยู่แล้ว มาขอแบ่งที่ดินส่วนที่เสียสละไปนั้น โดยที่พ่อผมและลุงสองต่างก็ยินดีให้ทำกินกันเรื่อยมา
แต่วันนี้ภรรยาใหม่ของลุงหนึ่งมาถามขายให้แก่่พ่อผมและลุงสอง (ลุงหนึ่งน่าจะรู้เห็นการถามขาย) ซึ่งความเป็นจริงแล้วภรรยาใหม่ไม่มีแม้กระทั่งสิทธิใดๆ เลย
จนทำให้พ่อผมยอมที่จะซื้อกับลุงสอง เพราะพ่อผมเกรงว่าไม่อยากที่จะให้ที่ดินซึ่งเป็นทรัพย์มรดกนั้นไปเป็นของบุคคลภายนอก(เป็นที่ดินมีโฉนดยังเป็นชื่อปู่ แบ่งแต่แนวเขตทำกินกัน)
ซึ่งผมไม่เห็นด้วยกับการกระทำแบบนี้ของลุงหนึ่งและภรรยาใหม่ ผมบอกให้ลูกๆ หลานๆ ทุกคนมาคุยกันว่าห้ามทำการซื้อขายกัน แม้ผมจะไม่มีสิทธิใดๆ
และแม้ว่าการขายของลุงหนึ่งนั้นจะเป็นการสิทธิในที่ดินก็ตาม แต่การขายสิทธินั้นเป็นการเพื่อที่จะเอาเงินไปบูชาภรรยาใหม่และลูกหลานทางฝ่ายนั้น
ซึ่งลูกหลานทางฝ่ายนั้นไม่ใช่ลูกหลานของปู่กับย่า ผมบอกไว้ว่าผมไม่ยอมให้แม้แต่เงินแค่เพียงบาทเดียวของฝ่ายเราตกไปอยู่แก่ทางฝ่ายนั้นแน่นอน
ผมจะปกป้องแม้กระทั่งที่ไม่ใช่สิทธิของผมโดยตรง แต่มันเป็นทรัพย์สินของปู่กับย่าของผมและผมควรที่จะปกป้องมันเพื่อตรงตามเจตนารมณ์ของปู่กับย่าผม
ถ้าหากลุงหนึ่งมาอ้างขายที่ดินในส่วนนั้นเพราะว่าต้องการเงินแล้วทำไมไม่ขายที่ในที่ดินแปลงอื่นที่เค้ามีอยู่ก่อนแล้วล่ะ เพราะลุงหนึ่งมีที่หลายแปลงและมีรายได้ดีกว่าพี่น้องทุกคน
ถ้าไม่เป็นเพราะว่าทางฝ่ายภรรยากลัวว่าถ้าไม่ขายที่ส่วนนั้นแล้วก็จะไม่ได้อะไรจากที่นั้นเลย เพราะที่ดินยังไม่ได้มีการโอนกันยังเป็นชื่อของปู่ของผม
การขายสิทธิดังกล่าวแม้ว่าผู้ขายจะเอาเงินไปใช้จ่ายหรือให้ใครก็สุดแล้วแต่ผู้ขาย แต่ผมมองว่าเงินนั้นมันก็คือส่วนที่แปลงมาจากทรัพย์มรดกของปู่ย่า ถ้าหากไม่มีที่ดินส่วนนั้น
ก็จะไม่มีเงินที่ขายกันในส่วนนี้ เงินส่วนนี้จึงเป็นเหมือนทรัพย์มรดกของปู่ย่าผมซึ่งจะตกไปเป็นของคนที่ไม่ใช่ลูกหลานของท่าน
ผมอยากถามท่านว่าสิ่งที่ผมห้ามเค้าซื้อขายสิทธิในที่ดินกันนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องทางศีลธรรมจรรยา ที่ลูกหลานควรจะรักษามันให้ตรงตามเจตนารมณ์ของบรรพบุรุษหรือไม่
(ขอไม่พูดถึงในเรื่องกฎหมายนะครับ เพราะมันไม่เป็นสิทธิของผม)
เจตนาของบรรพบุรุษใครเล่าที่จะยอมให้ทรัพย์สินเงินทองของเค้าตกไปอยู่แก่คนที่ไม่ใช่ลูกหลานเค้าใช่ไหมครับ