ขี่รถช่วงเย็น เห็นหลายครั้ง เด็กหลับคาแผ่นหลังพ่อ
กลัวเด็กหลุดมือตกหล่นลงมาจัง
ครั้งแรก เจอรถคันหนึ่ง แถว หน้า รร.นารายณ์ สีลม อดเป็นห่วงไม่ได้ เลยเข้าไปปาด ทักบอก เด็กหลับแล้ว (คุณพ่อหันมายิ้ม บอก รัดด้วยเชือกไว้แล้ว ไม่หล่นหรอก) สายรัดของ ถูกนำมามัดที่เอวของพ่อกับลูกด้วยกัน (แถมพูดท้ิงท้าย ... ขึ้นรถที่ไรมันหลับประจำ)
(เจอแถวถนนสีลม แต่สอบถามจะกลับบ้านแถวถนนตก)
เจออีกคัน แถว แยกสาทร กอดเอวพ่อแน่นหลับตาสนิท (ผมก็เอ่อมันหลับป่าวหว่า) โฉบไปทักคุณพ่อหน่อยดีกว่า ... (น้องจะหลับแล้วมั๊ง)
(เจอแถวสาทร แต่รู้สึกข้ามไปถนนเจริญนคร)
เจอรอยยิ้ม อ๋อ หลับตาเฉยๆ สักพักเด็กก็ลืมตาตื่น
ผมสบายใจไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยก็เห็นว่า เด็กยังมีสติที่จะจับจะกอด เอวพ่อ ตลอดเวลา
ย้อนกลับไปวัยเด็ก ... ช่วงเช้า (เดี๋ยวไปไม่ทัน) ผมเองก็กอดเอวพ่อ (รถ GTO Mark2 สีน้ำเงิน) พร้อมกับพี่ ไป รร. ตั้งแต่ ป.1-ป.6 แต่ระยะห่าง รร.ไม่เกิน 800 เมตร และเป็นทางตรงทำให้ค่อนข้างสะดวกและปลอดภัยเวลาเดินทาง ขาเลิกเรียนผมกับพี่ค่อยๆ เดินกลับบ้าน
ความรู้สึก อบอุ่น ปลอดภัย และสุขใจ
เมื่อแนบชิดและได้ไออุ่นจากแผ่นหลังพ่อ ... โครตมีความสุขเลย
แต่สมัยนี้ สภาพเศรษฐกิจ ทรัพยากร และการแข่งขัน ดิ้นร้นเพื่อปากท้องหล่อเลี้ยงชีวิตและครอบครัว คุณพ่อยุคนี้ ต้องทำงานหนักขึ้น ขับขี่รถฝ่าฟันสภาพการจราจรที่ติดขัดมากขึ้น ระยะทางจาก ที่ทำงาน-รร.-บ้านไกลขึ้น ใช้ชีวิตอยู่บนท้องถนนมากขึ้น ซึ่งนั่นหมายถึง โอกาสที่จะเกิดอันตรายก็มากขึ้นตามไปด้วย
ผมคิดไว้เสมอ ถ้าเจอเด็กเกาะเอว คล้ายจะหลับ ตามแยกไฟแดง จะหาโอกาสเข้าไปทักทาย เล่นกับเขาบ้าง จะได้เรียกประสาทให้ตื่นตัว ขึ้นมาอีกหน่อย คุณพ่อเองก็จะได้นึกถึงชีวิตน้อยๆ เป็นระยะที่เกาะข้างหลังรอให้ถึงบ้านสักที
เกาะเอวพ่อไปโรงเรียน .... แชร์กันได้นะครับ
จากคุณ bo ( Ticket ID : 362457)
เกาะเอวพ่อไปโรงเรียน...
กลัวเด็กหลุดมือตกหล่นลงมาจัง
ครั้งแรก เจอรถคันหนึ่ง แถว หน้า รร.นารายณ์ สีลม อดเป็นห่วงไม่ได้ เลยเข้าไปปาด ทักบอก เด็กหลับแล้ว (คุณพ่อหันมายิ้ม บอก รัดด้วยเชือกไว้แล้ว ไม่หล่นหรอก) สายรัดของ ถูกนำมามัดที่เอวของพ่อกับลูกด้วยกัน (แถมพูดท้ิงท้าย ... ขึ้นรถที่ไรมันหลับประจำ)
(เจอแถวถนนสีลม แต่สอบถามจะกลับบ้านแถวถนนตก)
เจออีกคัน แถว แยกสาทร กอดเอวพ่อแน่นหลับตาสนิท (ผมก็เอ่อมันหลับป่าวหว่า) โฉบไปทักคุณพ่อหน่อยดีกว่า ... (น้องจะหลับแล้วมั๊ง)
(เจอแถวสาทร แต่รู้สึกข้ามไปถนนเจริญนคร)
เจอรอยยิ้ม อ๋อ หลับตาเฉยๆ สักพักเด็กก็ลืมตาตื่น
ผมสบายใจไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยก็เห็นว่า เด็กยังมีสติที่จะจับจะกอด เอวพ่อ ตลอดเวลา
ย้อนกลับไปวัยเด็ก ... ช่วงเช้า (เดี๋ยวไปไม่ทัน) ผมเองก็กอดเอวพ่อ (รถ GTO Mark2 สีน้ำเงิน) พร้อมกับพี่ ไป รร. ตั้งแต่ ป.1-ป.6 แต่ระยะห่าง รร.ไม่เกิน 800 เมตร และเป็นทางตรงทำให้ค่อนข้างสะดวกและปลอดภัยเวลาเดินทาง ขาเลิกเรียนผมกับพี่ค่อยๆ เดินกลับบ้าน
ความรู้สึก อบอุ่น ปลอดภัย และสุขใจ
เมื่อแนบชิดและได้ไออุ่นจากแผ่นหลังพ่อ ... โครตมีความสุขเลย
แต่สมัยนี้ สภาพเศรษฐกิจ ทรัพยากร และการแข่งขัน ดิ้นร้นเพื่อปากท้องหล่อเลี้ยงชีวิตและครอบครัว คุณพ่อยุคนี้ ต้องทำงานหนักขึ้น ขับขี่รถฝ่าฟันสภาพการจราจรที่ติดขัดมากขึ้น ระยะทางจาก ที่ทำงาน-รร.-บ้านไกลขึ้น ใช้ชีวิตอยู่บนท้องถนนมากขึ้น ซึ่งนั่นหมายถึง โอกาสที่จะเกิดอันตรายก็มากขึ้นตามไปด้วย
ผมคิดไว้เสมอ ถ้าเจอเด็กเกาะเอว คล้ายจะหลับ ตามแยกไฟแดง จะหาโอกาสเข้าไปทักทาย เล่นกับเขาบ้าง จะได้เรียกประสาทให้ตื่นตัว ขึ้นมาอีกหน่อย คุณพ่อเองก็จะได้นึกถึงชีวิตน้อยๆ เป็นระยะที่เกาะข้างหลังรอให้ถึงบ้านสักที
เกาะเอวพ่อไปโรงเรียน .... แชร์กันได้นะครับ
จากคุณ bo ( Ticket ID : 362457)